90 δευτερόλεπτα

«Γνωριζόμαστε;» ρώτησε η κοπέλα που καθόταν στο σκαμπό του μπαρ του αεροδρομίου στο Heathrow (LHR), κοιτάζοντας έναν κύριο που την παρατηρούσε επίμονα.

«Μάλλον όχι», απάντησε εκείνος χαμογελώντας, «αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι τα γαλαζοπράσινα μάτια σας δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από κανέναν άντρα. Μοιάζουν με τροπικά νερά· σε προκαλούν να βουτήξεις στα βαθιά χωρίς τύψεις και αναστολές».

«Παντρεμένος και απελπισμένος;» απάντησε η Κάρεν, ενώ το βλέμμα της γλίστρησε διακριτικά στο χέρι του ψάχνοντας για βέρα.

«Λάτρης του γυναικείου φύλου. Τόμας. Ταξιδεύω για Βοστώνη. Εσείς;»

«Κάρεν. Για Βοστώνη κι εγώ».

«Να κεράσω το τρίτο;»

«Έχω όρια, σε όλα, κύριε Τόμας. Τα όρια χρειάζονται για να συνυπάρχουμε αρμονικά, χωρίς παραβιάσεις — με σεβασμό και κατανόηση».

«Επάγγελμα; Να μαντέψω… ψυχολόγος;»

«Δικηγόρος. Εσείς δεν έχετε όρια;»

«Δεν χρειάζονται όρια σε όλα, μην έχετε αυταπάτες. Παντρεμένη;»

«Χωρισμένη, με ένα παιδί».

«Φαίνεστε μικρή».

«Τριάντα πέντε ετών. Και πολύ φιλόδοξη».

«Δυναμική γυναίκα, με λίγα λόγια αυτό που αναζητά κάθε άντρας και εύχεται να βρει».

«Καλή συνέχεια, και σου εύχομαι να βρεις αυτό που σου αξίζει».

«Χάρηκα, Κάρεν. Ελπίζω να τα ξαναπούμε. Η Βοστώνη είναι μεγάλη πόλη — κάποια μέρα μπορεί να συναντηθούμε».

Ο Τόμας έμεινε να την κοιτάζει καθώς η Κάρεν κατευθυνόταν προς την πύλη. Το κολλητό μαύρο παντελόνι της, το λευκό πουκάμισο, οι ψηλές μπότες και το λυγερό της κορμί ήταν η φαντασίωση κάθε άντρα. Πτήση 327. Θέσεις 3Α και 3Β.

«Από ό,τι φαίνεται, τίποτα δεν γίνεται τυχαία, κυρία μου. Διπλανές θέσεις... και ποιος άντρας δεν θα ήθελε να είναι στη θέση μου;»

«Για όλα υπάρχει λόγος, κύριε Τόμας».

«Τελικά, να το κεράσω εκείνο το τρίτο;»

«Όπως είπα, έχω όρια. Τα όρια θέτουν σωστές βάσεις για καλές σχέσεις, τόσο στις τυπικές όσο και στις πιο κοντινές».

«Δεν μπορώ, όμως, να σας κρύψω τον θαυμασμό μου. Είστε ένα πανέμορφο πλάσμα. Θα ήθελα να… βρεθούμε, έστω και για λίγο, αν είμαι εντός των ορίων σας».

«Για λίγο; Μάλιστα…»

«Θα σηκωθώ να πάω στην τουαλέτα. Αν θέλετε, μπορώ να σας περιμένω για λίγο εκεί».

Ο Τόμας σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς την τουαλέτα. Την ώρα που πήγαινε να βγει, η Κάρεν μπήκε μέσα, σχεδόν απαρατήρητη. Λίγα λεπτά αργότερα, και οι δύο ήταν ξανά στις θέσεις τους.

Κατά τη διάρκεια της πτήσης συζήτησαν περί ανέμων και υδάτων. Το ταξίδι διήρκεσε αρκετές ώρες. Όταν έφτασαν, αντάλλαξαν τηλέφωνα, με την υπόσχεση να ξαναβρεθούν.

Ο Τόμας επέστρεψε στο σπίτι του και βρήκε τη γυναίκα του σε μια κατάσταση χάους· ασχολούνταν με οτιδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό της.

Η δουλειά του, σε μια διαφημιστική εταιρεία, είχε να κάνει με πωλήσεις — πράγμα που σήμαινε συνεχή ταξίδια. Τα οικονομικά τους ήταν καλά, αλλά τα είχαν χωρισμένα. Αυτό που νοσούσε ήταν η σχέση τους, ο γάμος τους. Και, αλήθεια, πόσο εύκολα συνεχίζεις όταν η επικοινωνία έχει χαθεί; Κι όμως, συνεχίζεις. Γιατί υπάρχουν συμφέροντα, συνήθειες, φόβοι.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, η Άλισον —η σύζυγός του— χρειάστηκε να εισαγάγει τη μητέρα της στο νοσοκομείο για μια σοβαρή επέμβαση. Επρόκειτο να μείνει μαζί της το πρώτο διάστημα της ανάρρωσης.

Η επέμβαση, όμως, δεν πήγε καλά. Η μητέρα της Άλισον παρουσίασε επιπλοκή, λόγω λανθασμένης χορήγησης φαρμάκου κατά την αναισθησία. Ύστερα από λίγες μέρες στην εντατική, κατέληξε. Η νεκροψία απέδειξε την ιατρική αμέλεια.

Ο γιατρός, η ομάδα του και η διοίκηση του νοσοκομείου συγκρούστηκαν με την Άλισον. Έτσι ξεκίνησε ένας δικαστικός πόλεμος.
Ο Τόμας της είπε πως καλό θα ήταν να συμβιβαστεί με το χρηματικό ποσό που θα της προσέφεραν — «Δεν θα βγει τίποτα», της είπε. «Θα φθαρείς ψυχολογικά και στο τέλος… η μητέρα σου δεν θα γυρίσει πίσω».

Η Άλισον δεν δέχτηκε. Είχε αποφασίσει πως θα το κυνηγήσει. Πίστευε ότι μόνο έτσι θα αναπαυόταν η ψυχή της μητέρας της.

Ο Τόμας, εκείνο το διάστημα, χρειάστηκε να λείψει ξανά για επαγγελματικό ταξίδι.
Καθώς περίμενε την πτήση της επιστροφής για Βοστώνη, γνώρισε μια πανέμορφη Ισπανίδα, την Κάρμεν. Ήταν καλλονή – το βλέμμα της μαγνήτιζε, η φωνή της είχε εκείνη τη χαρακτηριστική προφορά που έκανε κάθε λέξη να ακούγεται πρόσκληση.

Ύστερα από καθυστέρηση των πτήσεων και με τη βεβαιότητα πως οι δρόμοι τους θα χώριζαν πολύ σύντομα, βρέθηκαν στις τουαλέτες του αεροδρομίου. Μια στιγμή έντονου πάθους, γρήγορη, σχεδόν μηχανική. Μια στιγμή που έμοιαζε να ξεφεύγει από κάθε λογική, αλλά να υπακούει σε μια βαθύτερη ανάγκη – τη φυγή.

Δύο εβδομάδες αργότερα, ο Τόμας επέστρεψε στη Βοστώνη.
Είχε ήδη ξεκαθαρίσει στη σύζυγό του πως δεν συμφωνούσε με όλο αυτό που έκανε – τη δικαστική διαμάχη με το νοσοκομείο – και δεν θα ανακατευόταν.
«Δεν έχω περιθώριο να λείπω από τη δουλειά», της είπε. «Ούτε να μπλεχτώ σε δίκες».

Η Άλισον δεν αντέδρασε. Ήξερε πως είχε δίκιο, τουλάχιστον ως προς τη δουλειά. Ήταν, όμως, ακόμη βαθιά πληγωμένη από τον χαμό της μητέρας της και την αδιαφορία του. Δεν είχε συνέλθει, δεν είχε κλείσει καν τις εκκρεμότητες της ψυχής της.

Η Άλισον ήταν μοναχοκόρη. Τον πατέρα της τον είχε χάσει πριν δύο χρόνια, ξαφνικά, από καρδιακή προσβολή. Ήταν διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων, με καλό όνομα στην αγορά, τελειομανής και αυστηρή με τον εαυτό της. Είχε χτίσει μόνη της τη φήμη της, μέσα από δουλειά, ήθος και διακριτικότητα.
Όμως, όση δύναμη κι αν είχε στα επαγγελματικά της, στο προσωπικό της κομμάτι ένιωθε όλο και πιο μόνη.

Ο Τόμας δεν είχε μπορέσει να παραβρεθεί ούτε στην κηδεία της μητέρας της – έτυχε, λέει, να βρίσκεται πάλι σε επαγγελματικό ταξίδι.
Ένα ακόμα ράγισμα, μια ακόμα σιωπή ανάμεσά τους.

Σε ένα από τα επόμενα ταξίδια του, ο Τόμας γνώρισε μια νεαρή Ρωσίδα, την Τίνα. Ίδιες συνθήκες, ίδιο μοτίβο. Μια γνωριμία της στιγμής, ένα βλέμμα στο αεροδρόμιο, λίγα λόγια, ένα ποτό. Η πτήση καθυστερούσε 24 ώρες. Έμειναν μαζί σε ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο — μια «όμορφη και γρήγορη βραδιά», όπως θα έλεγε ο ίδιος αργότερα, δίχως τύψεις.

Κι έτσι κυλούσε η ζωή του ζευγαριού.
Ταξίδια ο Τόμας, δουλειά και «παρελκόμενα».
Αγώνας και γραφειοκρατία η Άλισον.
Δύο παράλληλες ζωές που μοιράζονταν απλώς τη διεύθυνση ενός σπιτιού.

Περίπου οκτώ μήνες αργότερα, η Άλισον είχε καταφέρει να συγκεντρώσει όλα τα απαραίτητα έγγραφα. Η δίκη θα ξεκινούσε σε λίγες μέρες.
Την ίδια περίοδο, σε ένα ακόμα επαγγελματικό ταξίδι του Τόμας, μια είδηση πάγωσε τα πάντα:
Μια νεαρή γυναίκα από τη Ρουμανία, η Μόνικα Μοκάνου, 32 ετών, βρέθηκε δολοφονημένη στις τουαλέτες του αεροδρομίου.

Το αεροδρόμιο αποκλείστηκε, όλες οι πτήσεις ακυρώθηκαν.
Οι επιβάτες υποχρεώθηκαν να παραμείνουν έγκλειστοι σε ένα ξενοδοχείο του χώρου μέχρι νεωτέρας.
Ο Τόμας επικοινώνησε με τη σύζυγό του, της εξήγησε τι συνέβη, προσπάθησε να την καθησυχάσει. «Όλα θα λυθούν, μην ανησυχείς», της είπε.
Μόνο που αυτή τη φορά, τίποτα δεν θα λυνόταν τόσο εύκολα.

Ύστερα από δύο εικοσιτετράωρα, οι αρχές συνέλαβαν τον Τόμας.
Κατηγορούνταν για τον φόνο της Μόνικα Μοκάνου, από την Τιμισοάρα.
Ζήτησε δικηγόρο, αλλά το αίτημά του απορρίφθηκε. Η δίκη ορίστηκε να διεξαχθεί στη Ρουμανία.

Κράτησε μία εβδομάδα.
Ο Τόμας, ανήμπορος, σε μια ξένη χώρα, χωρίς υποστήριξη και με όλα τα στοιχεία εναντίον του. Οι κάμερες ασφαλείας τον έδειχναν να κατευθύνεται στις τουαλέτες, λίγα λεπτά πριν μπει εκεί η Μόνικα.
Στο κινητό της βρέθηκε ένα βίντεο διάρκειας 90 δευτερολέπτων – ερωτικής πράξης.

Κι αυτό δεν ήταν το μόνο.
Ύστερα από μυστική έρευνα της Interpol, βρέθηκαν νεκρές και οι δύο προηγούμενες γυναίκες: η Κάρμεν από την Ισπανία και η Τίνα από τη Ρωσία.
Σε κάθε υπόθεση, υπήρχε ένα βίντεο 90 δευτερολέπτων με τον ίδιο πρωταγωνιστή – τον Τόμας.

Η Άλισον, σοκαρισμένη, έλαβε κι εκείνη όλο το υλικό της δίκης. Δεν ζήτησε ελαφρυντικά.
«Θέλω την παραδειγματική του τιμωρία», είπε.
Ήταν το ελάχιστο που μπορούσε να κάνει στη μνήμη αυτών των άτυχων γυναικών.

Ο Τόμας, συντετριμμένος, δεν μπορούσε να αποδείξει τίποτα.
Ναι, είχε συνευρεθεί μαζί τους – το παραδέχτηκε.
Όχι, δεν τις είχε σκοτώσει.
Τα 90 δευτερόλεπτα αποδείκνυαν την ερωτική πράξη, όχι το έγκλημα.
Τα 90 δευτερόλεπτα, όμως, ήταν αρκετά για να του κλείσουν για πάντα το σπίτι, ίσως και τη ζωή.

Πέρασαν πέντε χρόνια.
Πέντε ολόκληρα χρόνια εγκλεισμού, σιωπής, ντροπής και αμφιβολίας.
Ο Τόμας κρατούνταν σε φυλακές υψίστης ασφαλείας στη Ρουμανία, δίχως να έχει πάψει ούτε στιγμή να φωνάζει για την αθωότητά του.
Όλοι τον είχαν ξεγραμμένο — και η Άλισον, και οι φίλοι, και η ίδια του η χώρα.

Μέχρι που μια γυναίκα, διορισμένη δικηγόρος του κράτους, μπήκε στη ζωή του: η Σορίνα.
Ήταν νέα, δυναμική, με εκείνη την ήρεμη αποφασιστικότητα που δεν χρειάζεται φωνές για να επιβληθεί.
Πέρασε μήνες ολόκληρους δίπλα του, προσπαθώντας να ξετυλίξει το κουβάρι της υπόθεσης.
Του ζήτησε να της πει την αλήθεια — όλη την αλήθεια.

Ο Τόμας της μίλησε.
Της είπε για όλα: για την Κάρεν, την Κάρμεν, την Τίνα, για την αδυναμία του στις όμορφες γυναίκες, για την έλλειψη έρωτα στη ζωή του.
Μα ορκίστηκε πως δεν είχε σκοτώσει καμία.
Μια λεπτομέρεια — κάτι που δεν της είχε πει αρχικά — ήταν εκείνο που την έκανε να πιστέψει πως έλεγε την αλήθεια.

Ένα σημάδι στο λαιμό της Κάρεν, που δεν υπήρχε στα βίντεο.
Κι ένα ρολόι, που σταμάτησε στην ώρα του εγκλήματος, αλλά δεν ταίριαζε με τη στιγμή που οι κάμερες τον έδειχναν να φεύγει.
Κάτι δεν κολλούσε.

Η δίκη ξαναξεκίνησε.
Ο Τόμας και η Σορίνα απέναντι σε όλους: το κράτος, τις οικογένειες των θυμάτων, τον κόσμο, ακόμα και τη γυναίκα του.
Δικηγόρος των θυμάτων — και της Άλισον — η Κάρεν. Η ίδια Κάρεν από το Heathrow.

Όταν ο Τόμας την είδε στην αίθουσα, ένιωσε τη γη να ανοίγει κάτω απ’ τα πόδια του.
Τότε κατάλαβε την πλεκτάνη.
Ζήτησε από τη Σορίνα να διακόψει τη δίκη για να της εξηγήσει τι ήξερε.
Εκείνη, όμως, τον σταμάτησε.
«Μην πεις τίποτα ακόμα. Υπάρχουν στοιχεία που θα μιλήσουν μόνα τους».

Όμως δεν πρόλαβε.
Μία μέρα πριν συνεχιστεί η δίκη, η Σορίνα βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμά της.
Δολοφονημένη.

Η αναστάτωση ήταν τεράστια. Όλα τα μέσα ασχολούνταν με την υπόθεση.
Στο σπίτι της βρέθηκαν έγγραφα και το κινητό της, τα οποία κατασχέθηκαν από την αστυνομία.
Όλα τα στοιχεία πέρασαν στα χέρια του εισαγγελέα.

Ο Τόμας βρέθηκε ξανά μόνος. Χωρίς δικηγόρο, χωρίς μάρτυρες, χωρίς φωνή.
Η δίκη θα συνεχιζόταν, με ή χωρίς υπεράσπιση.

Τότε ήρθε η ανατροπή.
Ο εισαγγελέας ανακοίνωσε ότι, μετά από νέα ανάλυση των στοιχείων, προέκυπτε ότι η Κάρεν — πρώην μοντέλο και νυν δικηγόρος — παγίδευε συζύγους που απατούσαν τις γυναίκες τους.
Σκοπός της ήταν να αποσπά μεγάλα χρηματικά ποσά, καταγράφοντας για 90 δευτερόλεπτα τις ερωτικές συνευρέσεις τους.

Την περίπτωση του Τόμας τη θεώρησε ιδανική. Ένα «δόλωμα» που θα μπορούσε να φτάσει μακριά.
Μόνο που το σχέδιο ξέφυγε από κάθε έλεγχο.
Στο κύκλωμα συμμετείχαν δύο άτομα από το αεροδρόμιο της Κραϊόβα, ένα από το αεροδρόμιο της Ισπανίας και ένα από της Ρωσίας.
Η επιχείρηση εξαρθρώθηκε. Και η αθωότητα του Τόμας αποδείχθηκε πανηγυρικά.

Η Κάρεν, διαμαρτυρόμενη για συκοφαντία, επιχείρησε να παρουσιάσει στο δικαστήριο το βίντεο της ερωτικής πράξης της με τον Τόμας στο αεροπλάνο.
Ο εισαγγελέας, όμως, αρνήθηκε να το δεχτεί.
«Δεν αποδεικνύει φόνο», είπε.

Η Κάρεν καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκιση χωρίς αναστολή και πρόστιμο 500.000 ευρώ.
Ο Τόμας αφέθηκε ελεύθερος.
Εκείνος και η Άλισον γύρισαν στη Βοστώνη, αποφασισμένοι να ξεκινήσουν μια νέα ζωή.

Μα η ζωή, τελικά, είχε άλλα σχέδια.

Το επόμενο πρωινό, ο Τόμας υπέστη έμφραγμα.
Η Άλισον κάλεσε αμέσως ασθενοφόρο· η κατάστασή του ήταν κρίσιμη.
Πριν μπει στην εντατική, ζήτησε να τη δει.

Ο γιατρός και η Άλισον μπήκαν στο δωμάτιο.
Ο Τόμας, αδύναμος, την κοίταξε στα μάτια.
Κι εκείνη του είπε, ψυχρά, σχεδόν ατάραχα:

«Τόμας… τα 90 δευτερόλεπτα των βίντεο δεν σου στοίχισαν την ελευθερία σου, αλλά κάτι χειρότερο. Την ίδια σου τη ζωή».

Κι ύστερα, στράφηκε προς τον γιατρό.
«Η γυναίκα σου κι εγώ διατηρούμε δεσμό. Εμείς οργανώσαμε το κύκλωμα. Εμείς καταδικάσαμε την Κάρεν. Εμείς σκοτώσαμε τη Σορίνα. Εμείς… και τη μητέρα της γυναίκας σου».

Ο Τόμας πάγωσε. Δεν πρόλαβε να μιλήσει.
Εκείνοι τράβηξαν το καλώδιο του οξυγόνου και άρχισαν να μετρούν αντίστροφα.
90… 89… 88…

Στο αμφιθέατρο της Βοστώνης, ο διδάκτωρ Εγκληματολογίας και Νομικής, Μάικλ Κ., τελείωσε την ανάγνωση της υπόθεσης.
Κοίταξε τους φοιτητές του.
«Πόσοι βρήκαν τον ένοχο;» ρώτησε.

Μόνο ένας σήκωσε το χέρι.

«Ποιο ήταν το σκεπτικό σου;» τον ρώτησε ο καθηγητής.

Εκείνος στάθηκε όρθιος και είπε:
«Όλοι μας κρύβουμε μέσα μας το σαράκι της απιστίας, της προδοσίας, του φόνου. Απλώς δεν το παραδεχόμαστε. Κάτι άλλο, όμως, είναι αυτό που το ορίζει. Το χρήμα. Αυτό είναι που κινεί τα πάντα. Τα 90 δευτερόλεπτα ήταν το κίνητρο του θανάτου».

Ο Μάικλ χαμογέλασε πικρά.
«Όλος ο πλανήτης», είπε, «υποκλίνεται στη δόξα του χρήματος. Αυτά τα 90 δευτερόλεπτα… ήταν ο βιασμός της αθωότητάς μας στον βωμό του πλούτου».

Αθανασία Παπαδοπούλου

18-4-21

 

Μη με ξεχάσεις

 

Κάθε μέρα η ίδια διαδρομή, κάθε μέρα την ίδια ώρα. Αυτό το κλασικό ωράριο γραφείου είχε και η Μαίρη, 9-5.

Σήμερα όμως, την ώρα που κατέβαινε από το λεωφορείο στην ίδια στάση όπως κάθε μέρα επί 15 χρόνια, ένα φάκελος της έκοψε τη φόρα.

"Μη με ξεχάσεις" έγραφε από έξω. Ένας κλειστός φάκελος και μια καρδιά κόκκινη ζωγραφισμένη με το χέρι. Αυτό το βαθύ κόκκινο, ξέρετε, του έρωτα, του κεραυνοβόλου έρωτα, ή μήπως της αγάπης, της πληγωμένης αγάπης;

Όπως και να έχει η Μαρία στάθηκε στη στάση για λίγο και άνοιξε τον καλά σφραγισμένο φάκελο. Μέσα, τι άλλο; Ένα γράμμα. Κάθισε στη στάση του λεωφορείου όταν ένας κύριος τρέχοντας με έναν καφέ στο χέρι έπεσε επάνω της. Η Μαίρη παραπάτησε, ο φάκελος έφυγε από τα χέρια της και ο κύριος ζητώντας συγγνώμη προσπάθησε να την σηκώσει.

Ο φάκελος, φώναξε η Μαίρη, πιάστε τον φάκελο σας παρακαλώ. Μάταια φώναζε, κανείς δεν άκουγε. Όλοι κοιτούσαν να σηκώσουν την Μαίρη από το πεζοδρόμιο που είχε σωριαστεί και μάλλον είχε χτυπήσει το πόδι της. Ο νεαρός της ζητούσε συγγνώμη και εκείνη μέσα στον πόνο του ποδιού της εκλιπαρούσε για τον φάκελο.

- Θα έρθω μαζί σας, είπε ο νεαρός, κάλεσα ασθενοφόρο, λυπάμαι πολύ. Αυτά παθαίνει όποιος βιάζεται.

- Το φάκελο, σας παρακαλώ.

- Συγγνώμη, ποιο φάκελο;

- Μη με ξεχάσεις, δεν πρόλαβα να το διαβάσω.

- Δεν καταλαβαίνω. Α, ήρθε το ασθενοφόρο, πώς είναι το πόδι σας;

- Πονάω, αλλά αυτό θα περάσει. ο φάκελος όμως....

Η Μαίρη βρέθηκε στο νοσοκομείο όπου της παρείχαν τις Α βοήθειες. Κάταγμα, 10 μέρες ξεκούραση και ελαφριά παυσίπονα.

- Λευτέρης είναι το όνομα μου. Θα σας δώσω το τηλέφωνό μου, αν χρειαστείτε οποιαδήποτε βοήθεια μη διστάσετε να με καλέσετε.

- Αχ βρε Λευτέρη φαίνεσαι είσαι καλό παιδί, σ ευχαριστώ πολύ.

- Νιώθω πολύ άσχημα για αυτό που συνέβη.

- Δεν πειράζει θα περάσει.

- Θέλω να σε πάω σπίτι Μαίρη. Μόνη μένεις;

- Ναι, μόνη.

- Λυπάμαι ειλικρινά για το ατύχημα που σου προκάλεσα. Αλήθεια, αυτό που έλεγες για τον φάκελο τι ήταν;

- Λευτέρη, 15 χρόνια κάνω την ίδια διαδρομή, κάθε μέρα 9 με 5. Σήμερα λοιπόν κατεβαίνοντας από το λεωφορείο ένας κλειστός φάκελος μου τράβηξε την προσοχή. Έγραφε από έξω "Μη με ξεχάσεις" και είχε μια κατακόκκινη καρδιά, ξέρεις, αυτή που όταν ερωτευόμαστε είναι τόσο βαθύ το κόκκινο... Τον άνοιξα και είχε ένα γράμμα μέσα. Εκείνη την ώρα πέρασες εσύ με φόρα και την συνέχεια την ξέρεις. Τον φάκελο τον είδα να τον παίρνει ο αέρας και να περνάει από την άλλη μεριά του δρόμου. Τα ατελείωτα αμάξια, η οχλαγωγία ο έντονος πόνος στο πόδι με έκαναν να τον χάσω εντελώς από τα μάτια μου.

- Κατάλαβα, τώρα, για να πω την αλήθεια νιώθω ακόμα ποιο άσχημα. Έχω όμως και μια ιδέα. Δουλεύω στη ποιο γνωστή διαδικτυακή εφημερίδα θα ήθελες να συντάξουμε ένα κείμενο αναζητώντας τον φάκελο μήπως και είμαστε τυχεροί. Ωστόσο, αυτός ο φάκελος φαντάζομαι θα είχε παραλήπτη. ίσως έπεσε και από κάποιον, ίσως τον πήγαινε να τον αφήσει κάπου και του έπεσε.

- Εμένα πάλι το ένστικτό μου λέει ότι κάποιος επίτηδες το άφησε πεταμένο με την ελπίδα να το βρει κάποιος και να το δώσει στον παραλήπτη. Ξέρεις είχε από έξω μια κόκκινη καρδιά, ζωγραφισμένη με πάθος και πόνο, σα να ήταν πληγωμένη δεν ξέρω. Τέλος πάντων, όπως και να έχει πάει χάθηκε, μαζί με το φάκελο και ο έρωτας.

10 μέρες με το πόδι στο νάρθηκα η Μαίρη και μια αναλαμπή της ήρθε στο μυαλό. Google, αναζήτηση, ψάχνοντας τον παραλήπτη σε έναν χαμένο έρωτα. Το ταξίδι του έρωτα μόλις ξεκίνησε.

SITE ΡΑΓΙΣΜΕΝΩΝ ΚΑΡΔΙΩΝ

Μπα, υπάρχουν και τέτοια site, ραγισμένων καρδιών, αναρωτήθηκε με έκπληξη η Μαίρη. Για φαντάσου... και η ανάγνωση ξεκίνησε

"Σε είδα στο τρένο στις 12:00 το πρωί, τα καταπράσινα μάτια σου μου γέμισαν την ψυχή μου. Είμαι η κοπέλα με το ροζ μπουφάν και τη μεγάλη κουκούλα. Σε παρακαλώ ,αν δεις το μήνυμα, επικοινώνησε μαζί μου στο τηλέφωνο 69ΧΧΧ".

"Μιλάω για εσένα στον ύπνο μου, από εκείνο το πρωινό που σε είδα στο τραμ. Κοιταζόμασταν επί 5 λεπτά. Κατέβηκες στη Ν. Σμύρνη, επικοινώνησε μαζί μου στο 69ΧΧΧΧ νομίζω είσαι ο έρωτας της ζωής μου."

"Δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου. Τα καστανά σου μάτια με μαγνήτισαν εκείνο το μεσημέρι στην στάση του Μετς. Ερωτεύτηκα το βλέμμα σου. Το αθώο και ανέμελο βλέμμα σου. Είμαι αυτός που είχε στο μπρελόκ του ένα κόκκινο αρκουδάκι και επίμονα κοιτούσες. Αν δεις το μήνυμα επικοινώνησε στο 69ΧΧΧΧΧ".

Χιλιάδες τα μηνύματα και πιο κάτω γράμματα, γράμματα για ανεκπλήρωτους έρωτες. Γράμματα για έρωτες που ούτε καν πρόλαβαν να ξεκινήσουν. Γράμματα με πάθος, με απόγνωση, με απελπισία. Γράμματα που δεν έφτασαν στον παραλήπτη ποτέ.

Άραγε, πόσα από αυτά να απαντήθηκαν, πόσοι έρωτες από αυτούς να εκπληρώθηκαν. Εκείνη τη μέρα η Μαίρη ξενύχτησε μπροστά στον υπολογιστή διαβάζοντας γράμματα. Το πρωινό την βρήκε στη καρέκλα του υπολογιστή και το τηλέφωνο ήταν αυτό που την ξύπνησε.

-Καλημέρα Μαίρη, ο Λευτέρης είμαι. Πώς είσαι;

- Καλημέρα, καλά είμαι.

- Σε ακούω κουρασμένη, το πόδι πως πάει;

- Πρήστηκε λίγο, αλλά εγώ φταίω, ήμουνα όλη νύχτα στον υπολογιστή. Ξέρεις, είχα μπει σε ένα site και κοίταζα μηνύματα και γράμματα που στέλνει κόσμος ερωτευμένος, απεγνωσμένος. Μπουκέτο ερωτικών γραμμάτων Λευτέρη. Τελικά ο κόσμος πονάει από έρωτα.

 Ξέρεις είχα διαβάσει μια έρευνα που έλεγε ότι ο εγκέφαλος δεν διαχωρίζει τον σωματικό από τον συναισθηματικό πόνο. Σε μια δοκιμασία που έγινε εφαρμόστηκε στο χέρι τους θερμότητα ίση με "ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ".

Σε μια άλλη δοκιμασία κλήθηκαν να δουν μια φωτογραφία του πρώην αγαπημένου τους. Μαγνητική τομογραφία έδειξε ότι τα δυο τμήματα του εγκεφάλου τους στα οποία παρατηρήθηκε διέγερση ήταν εκείνα που συνδέονται μόνο με τον σωματικό πόνο.

- Μάλιστα. Έτσι είναι ο έρωτας Μαίρη. Και εγώ κάποτε είχα αγαπήσει πολύ μια κοπέλα αλλά εξαφανίστηκε. Άστα, δεν θέλω να θυμάμαι. Είχα κινήσει γη και ουρανό. Τέλος πάντων. Είπες αυτό για το ζεστό φλιτζάνι και μου ήρθε στο μυαλό. Νόμιζα ότι είχα πάθει έγκαυμα στην καρδιά εκείνη την περίοδο.

Εσύ έχεις ερωτευθεί;

- Κάποια στιγμή, ναι, έτσι νομίζω, αλλά άστα, ούτε να το συζητάω δεν θέλω.

-Λοιπόν Μαίρη, να σου πω ότι έκανα και εγώ μια έρευνα αλλά δυστυχώς ψάχνουμε βελόνα στα άχυρα. Άπειρα τα μηνύματα αναζήτησης, εκατοντάδες γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ. Ελάχιστα αυτοί που εντελώς από τύχη έστειλαν ένα μήνυμα και πήραν απάντηση.

- Κατάλαβα, λογικό Λευτέρη. Σ ευχαριστώ που προθυμοποιήθηκες να βοηθήσεις.

Κάπως έτσι πέρασε ο καιρός χωρίς κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα για εκείνο το γράμμα που το πήρε ο αέρας και από ότι φαίνεται είχε την ίδια ατυχία με τον έρωτα. "Μη με ξεχάσεις" πρόλαβε να διαβάσει μόνο η Μαίρη και εκείνο το πονεμένο βαθύ κόκκινο χρώμα δεν μπορούσε να βγει για μήνες από το μυαλό της.

Καλοκαίριασε και όλα είχαν πάρει την κανονικότητα τους. Η Μαίρη κανόνιζε τις διακοπές της με δυο φίλες της. Φέτος, είπαν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό. Βενετία!

- Κορίτσια, προτού πάμε στα όμορφα νησάκια μας εδώ στην Ελλάδα, βρήκα κάτι καλές προσφορές για Βενετία. Τι λέτε;

- Ρομαντικός προορισμός, μπράβο Μαίρη, οι 3 μας στη Βενετία.

- Η "πόλη του νερού". Εκεί θα έχει συνέχεια ζευγαράκια, τι πάμε να κάνουμε οι τρείς μας;

- Έλα μωρέ σιγά, δεν είναι μόνο για ζευγαράκια. Έχει ωραία αξιοθέατα, διάσημους οίκους μόδας. Πάμε τώρα που προλαβαίνουμε.

- Γιατί τι θα γίνει;

- Δεν έχετε ακούσει που λένε ότι υπάρχει ανησυχία από τους επιστήμονες ότι η πόλη της Βενετίας δεν θα υπάρχει σε λίγα χρόνια λόγω της αύξησης της στάθμης των νερών; Χτισμένη πάνω σε ελώδη λιμνοθάλασσα είναι.

- Λοιπόν φύγαμε για Βενετία, μας έπεισες Μαίρη.

Αρχές Ιουνίου και το ταξίδι μόλις ξεκίνησε για τις τρείς φίλες. 4 υπέροχες μέρες . Μεγάλο Κανάλι, Πλατεία Αγίου Μάρκου, Παλάτι των Δόγηδων, Πύργος του Ρολογιού και που δεν πήγαν.

Όσο από φαγητά, τίμησαν φυσικά πίτσες και μακαρονάδες, Βενετσιάνικο συκώτι, ριζότο με σουπιά μαυρισμένο από το μελάνι, μαριναρισμένο χέλι, το pal de pescatore (ψωμί του ψαρά), μπισκότα με αμύγδαλο και φιστίκι. Και τι δεν έφαγαν και που δεν πήγαν. ΟΙ μέρες πέρασαν σα νεράκι. Περνούσαν υπέροχα.

Την τελευταία μέρα πήγαν στη γέφυρα των "στεναγμών". Για την ιστορία, η γέφυρα των στεναγμών, στα Ιταλικά Ponte dei Sospiri είναι μια από τις πιο γνωστές γέφυρες στην Ιταλία. Σχεδιάστηκε από τον Antonio Kontino και χτίστηκε στις αρχές του 17ου αιώνα. Η γέφυρα ενώνει την παλιά φυλακή και τα δωμάτια των ανακρίσεων του παλατιού του Δόγη με τη νέα φυλακή που βρισκόταν ακριβώς απέναντι. Στην ουσία οι "στεναγμοί" δεν είναι καθόλου ρομαντικοί, όπως θα φαντάζονται πολλοί. Ανήκαν στους κατάδικους που όταν τους περνούσαν από την γέφυρα, έβλεπαν για τελευταία φορά την ζωή έξω από την φυλακή και πριν την εκτέλεσή τους. Επάνω στην γέφυρα βρίσκει κανείς πολλά γλυπτά με τα περισσότερα να παριστάνουν λυπημένα ή θυμωμένα πρόσωπα, αλλά αν κοιτάξει κανείς καλά θα βρει-ένα - μονάχα χαμογελαστό πρόσωπο.

Υπάρχει βέβαια και μια άλλη εκδοχή. Τα ζευγάρια που φιλιόντουσαν κάτω από τη γέφυρα το ηλιοβασίλεμα θα είχαν αιώνια αγάπη. Αυτή η ρομαντική άποψη δημιουργήθηκε από τον ποιητή Lord Byron που αναφέρει «στεκόμουν στη Βενετία, στη Γέφυρα των Στεναγμών με ένα παλάτι και μια φυλακή στο κάθε χέρι».

Τα κορίτσια ενθουσιάστηκαν με όλα αυτά και είπαν στην Μαίρη πόσο καλά έκανε που ήρθαν αυτή την όμορφη εκδρομή. Θα τους έμενε αξέχαστη.

Τελευταία μέρα, τελευταίος εσπρέσο και φυσικά απόλαυσαν και την πασίγνωστη ιταλική τιραμισού.

Βγαίνοντας από το μαγαζί η Μαίρη κοίταξε επίμονα ένα μαγαζί που πάνω στις καρέκλες είχε διάφορους στίχους και ποιήματα γραμμένα στα Ελληνικά. Πλησίασε και με βλέμμα που πρόδιδε τον ενθουσιασμό της διάβαζε μια μια τις καρέκλες.

- Κορίτσια, ελάτε, Έλληνας έχει το μαγαζί.

Η Μαίρη ενθουσιασμένη διάβαζε όλα αυτά τα όμορφα στιχάκια, ποιήματα, ρητά και πλησιάζοντας στο μπαρ ο ιδιοκτήτης την καλησπέρισε στα Ελληνικά καταλαβαίνοντας αμέσως ότι είναι Ελληνίδα.

-Καλώς ήρθατε, όμορφη κυρία μου.

-Καλώς σας βρήκα. Μα τι κρίμα που βρίσκομαι τελευταία μέρα στη Βενετία. Τόσο ωραίο και εντυπωσιακό το μαγαζί σας και Έλληνας. Μα τι ωραία ιδέα, μπράβο σας.

Δεν είμαστε εραστές λόγω του έρωτα που κάνουμε, αλλά για την αγάπη που έχουμε. Δεν είμαστε φίλοι, λόγω των γέλιων που ξοδεύουμε, αλλά για τα δάκρυα που μαζεύουμε. Δεν θέλω να είμαι κοντά σου για τις σκέψεις που μοιραζόμαστε, αλλά για τις λέξεις που δε χρειάζεται ποτέ να πούμε. Δε θα μου λείψεις ποτέ για όσα κάνουμε, αλλά γι’ αυτό που είμαστε μαζί.

Oscar Wilde

Γεράσαμε και συνηθίσαμε ο ένας τον άλλον. Αλλά σκεφτόμαστε το ίδιο. Διαβάζουμε ο ένας το μυαλό του άλλου. Ξέρουμε τι θέλει ο άλλος, χωρίς καν να τον ρωτήσουμε. Καμιά φορά, εκνευρίζουμε ο ένας τον άλλον αλλά λιγάκι. Ίσως κάποιες φορές, θεωρούμε δεδομένο ο ένας τον άλλον. Αλλά μια στο τόσο, όπως σήμερα, το αναλογίζομαι όλο αυτό και συνειδητοποιώ, πόσο τυχερός είμαι που μοιράζομαι τη ζωή μου με την σπουδαιότερη γυναίκα που συνάντησα ποτέ. Ακόμα με γοητεύεις και με εμπνέεις. Με επηρεάζεις ώστε να γίνομαι καλύτερος. Είσαι το αντικείμενο της επιθυμίας μου. Ο νούμερο ένα επίγειος λόγος για την ύπαρξη μου. Σ' αγαπώ πάρα πολύ!

Στη σύζυγό μου June Carter 1994.

- Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, είστε ευγενέστατη, καθίστε παρακαλώ.

- Είμαι με τις φίλες μου, και δυστυχώς πρέπει να φύγουμε. Μα τι είναι αυτό που διαβάζω εκεί απέναντι;

" Η αγάπη μπορεί να εκφραστεί με διάφορους τρόπους αλλά ο πιο ανεκτίμητος θα είναι πάντα το ερωτικό γράμμα. Μη με ξεχάσεις".

- Μα τι πάθατε; Εσείς χλομιάσατε. Καθίστε να σας φτιάξω μια πορτοκαλάδα.

- Συγγνώμη, ποιος το έχει γράψει αυτό;

- Μαίρη, έλα να φύγουμε, πέρασε η ώρα. Πάμε στο δωμάτιο να φτιάξουμε τις βαλίτσες. Μαίρη...

 Ο κύριος βγήκε έξω και έκανε νόημα στα κορίτσια να έρθουν, μιας και η φίλη τους δεν ένιωθε πολύ καλά.

- Μαίρη, τι έπαθες; Έχεις γίνει κατάχλομη.

- Τίποτα, κάτι θυμήθηκα.

- Μα τι συνέβη;

- Δεν ξέρω, κοιτούσε αυτά που είναι γραμμένα στις καρέκλες και όταν πλησίασε κοντά στο μπαρ είδε αυτό και χλόμιασε.

" Η αγάπη μπορεί να εκφραστεί με διάφορους τρόπους αλλά ο πιο ανεκτίμητος θα είναι πάντα το ερωτικό γράμμα. Μη με ξεχάσεις".

- Μαίρη, έλα πάμε στο ξενοδοχείο, σε λίγες ώρες πετάμε, πρέπει να ετοιμάσουμε τις βαλίτσες.

- Ποιος το έχει γράψει αυτό, πείτε μου σας παρακαλώ.

- Α, αυτό είναι από έναν άγνωστο. Λέγεται ότι ένα ζευγάρι πριν πολλά χρόνια είχε έρθει ταξίδι στη Βενετία και φιλήθηκαν κάτω απ΄ την γέφυρα των "στεναγμών" το ηλιοβασίλεμα. Την συνέχεια φαντάζομαι την ξέρετε. Λένε ότι όταν γινόταν αυτό το ζευγάρι θα είχε αιώνια αγάπη.

- Και τελικά τι έγινε;

- Κανείς δεν ξέρει τι έγινε. Πολλά ειπώθηκαν και πολλά ακούστηκαν. Άλλοι λένε πώς η κοπέλα εξαφανίστηκε γιατί ξαφνικά έχασε τη μνήμη της. Άλλοι πάλι λένε πως το αγόρι βρήκε μια άλλη κοπέλα και όταν το έμαθε εκείνη ένιωσε ότι έχασε τον κόσμο κάτω από τα πόδια της. Για φανταστείτε να ζει κανείς τον έρωτα της ζωή της, να φιλιέται και να ορκίζεται παντοτινή αγάπη κάτω από την γέφυρα των "στεναγμών" και ξαφνικά, από τη μια μέρα στην άλλη, να ανατρέπονται τα πάντα. Φήμες λένε ότι αυτός εξαφανίστηκε και η κοπέλα νοσηλεύτηκε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα σε ένα θεραπευτικό κέντρο. Εκεί ζήτησε από μια νοσηλεύτρια μια χάρη. Έγραψε ένα γράμμα, μια κατάθεση ψυχής, κανείς ποτέ δεν το διάβασε, το έβαλε σε ένα μπουκάλι και κλαίγοντας της είπε: Θέλω να πας να πετάξεις το μπουκάλι στη γέφυρα των "στεναγμών". Το έκλεισε σε έναν φάκελο με μια κατά κόκκινη καρδία τόσο κόκκινη που νόμιζες ότι είχε ματώσει και το σφράγισε καλά.

 Το μόνο που θυμάται η νοσηλεύτρια ήταν την κατακόκκινη ματωμένη καρδιά, και το σπαρακτικό βλέμμα της κοπέλας που ακόμα δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι της είχε συμβεί. Κοίταξε το φάκελο κλαίγοντας και η ίδια και διέκρινε μόνο τρείς λέξεις, " μη με ξεχάσεις". Την επόμενη μέρα λέγεται ότι η κοπέλα δεν ξύπνησε. Πέθανε στον ύπνο της. Το πρωί στα χέρια της κρατούσε μια φωτογραφία από το τελευταίο φιλί που ορκιζόντουσαν αγάπη, εκεί στη γέφυρα των "στεναγμών".

Λένε ότι κανείς ποτέ δεν την αναζήτησε την κοπέλα και το αγόρι εξαφανίστηκε για πάντα. Η νοσηλεύτρια θυμάται: λέει, πως όταν της ζήτησε να εκπληρώσει την επιθυμία της, είπε:

Να ξέρεις ότι αυτός που θα βρει αυτό το γράμμα θα έχει πάντα έτοιμη την απάντηση στην ερώτηση " Μπορεί η αγάπη να κρατήσει για πάντα;" Την απάντηση την δίνει ο Μ. Λουντέμης:

"Αγάπη είπες; Ο καθένας την πελεκάει όπως θέλει. Άλλος με πέτρα. Άλλος με χιόνι. Η πιο σωστή, να ξέρεις, είναι από χιόνι. Κρατάει όσο κι η αληθινή".

Ξέρεις όμως , μπoρεί ποτέ να μη βρεθεί το γράμμα και αυτό το άτομο να βρει τον έρωτα της ζωής του. Εγώ ήμουνα άτυχη στη ζωή μου, πικράθηκα, πληγώθηκα, κάποιοι έχουν άστρο, εγώ δεν έτυχε.

Η Μαίρη είχε μείνει άφωνη και κατάχλoμη κοιτώντας τις τρεις τελευταίες λέξεις "μη με ξεχάσεις". Οι υπόλοιποι δεν καταλάβαιναν και πολλά.

- Μαίρη είσαι καλά; ΄

- Ναι είπε η Μαίρη και με φωνή που μόλις έβγαινε ζήτησε μια τελευταία χάρη. Βγάλτε με μια φωτογραφία με φόντο το

" Η αγάπη μπορεί να εκφραστεί με διάφορους τρόπους αλλά ο πιο ανεκτίμητος θα είναι πάντα το ερωτικό γράμμα. Μη με ξεχάσεις".

Οι φίλες της δεν γνώριζαν, πόσο μάλλον ο κύριος που είχε το μαγαζί.

-Φυσικά, αποκρίθηκε ο μαγαζάτορας.

 Τον ευχαρίστησαν και έφυγαν.

Όταν γύρισαν στην Αθήνα και πέρασε το καλοκαίρι η Μαίρη δεν είχε βγάλει ποτέ από το μυαλό της όλο αυτό, από την αρχή με το λεωφορείο μέχρι τη Βενετία.

Με τον Λευτέρη είχε επικοινωνία αλλά αραιή. Γενικά η Μαίρη δεν είχε πολλές κοινωνικές επαφές. Όταν όλα πάλι μπήκαν κατά κάποιο τρόπο στην κανονικότητά τους και τελείωσαν οι διακοπές, η Μαίρη ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τον Λευτέρη.

- Μαίρη, καλησπέρα, χαθήκαμε, τι κάνεις ;

- Καλώς τον Λευτέρη είμαι καλά, εσύ;

- Καλά είμαι. Πως πέρασες το καλοκαίρι σου;

Η Μαίρη απέφυγε να του πει το συγκεκριμένο γεγονός αλλά του είπε όλα τα υπόλοιπα. Για τη Βενετία και για το υπόλοιπο του καλοκαιριού.

Εκείνος πάλι της ανέφερε για μια αποτυχημένη σχέση που έκανε, τις καλοκαιρινές... αγάπες, αυτές που είναι σα φούσκα και απλά ...ξεφουσκώνουν και της ζήτησε να πάνε σινεμά να δούνε μια ταινία "The specials".

Η Μαίρη δέχτηκε Στην συγκεκριμένη ταινία κάποια στιγμή ακούγεται μια εντυπωσιακή ατάκα διά στόματος Ρομπ Λοου :"«Η αγάπη είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν αποτυγχάνεις να μείνεις μόνος σου».  Ο  Λευτέρης γυρίζει κοιτάει τη Μαίρη και της λέει, θέλω να είμαστε μαζί για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Η Μαίρη χωρίς να το περιμένει μένει άναυδη και γυρίζει και του λέει; "Μπορεί ο έρωτας να κρατήσει για πάντα;"

Ο Λευτέρης την κοιτάει στα μάτια και της λέει, δεν ξέρω για τον έρωτα, για την αγάπη όμως μπορώ να σου απαντήσω, ναι.

Ξέρεις Μαίρη τι λέει  ο Ρωμαίος στην Ιουλιέτα του;

«Αγάπη μου, γυναίκα μου, ο θάνατος, ρουφώντας το μέλι της ανάσας σου, δεν μπόρεσε ν’ αφήσει ίχνη της εξουσίας του πάνω στην ομορφιά σου. Δεν σε κατέκτησε. Στα χείλη και στα μάγουλά σου απλώνεται η πορφυρή σημαία της ομορφιάς σου» και λίγο μετά πεθαίνει για να την ξανασυναντήσει".

- Λευτέρη, ξέρεις εγώ...

Δεν προλαβαίνει να τελειώσει τη φράση και ο Λευτέρης τη φιλάει. Ένα φιλί που έμελλε να είναι και η αρχή. Μέσα σε μια εβδομάδα μια  έκπληξη περιμένει την Μαίρη. Εισιτήρια για Βενετία.

- Μαίρη, έκπληξη. 1 εβδομάδα στη Βενετία. Αγάπη μου, η αλήθεια είναι πώς έχω και μια απορία. Η Βενετία είναι ένας τόσο ρομαντικός προορισμός, πως και πήγες με τις φίλες σου το καλοκαίρι; Δεν ξέρω που πήγατε αλλά εγώ να ξέρεις θα σε πάω στη γέφυρα των "στεναγμών" και εκεί θα ορκιστώ αιώνια αγάπη. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία σ αυτή τη ζωή τελικά. 2 άνθρωποι που είναι να συναντηθούνε ότι και να γίνει, αν ο προορισμός τους είναι να είναι μαζί, θα είναι. Μαίρη...

- Ναι Λευτέρη μου, θα πάμε στη Βενετία, στη γέφυρα των "στεναγμών". Σ αγαπάω.

Το ταξίδι στη Βενετία πραγματοποιήθηκε. Η Μαίρη πήγε τον Λευτέρη στο καφέ και του είπε όλη την ιστορία. Ο Λευτέρης μαζί και ο Έλληνας μαγαζάτορας δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα αυτιά τους. Κάτω από αυτό που υπήρχε στο μπαρ, η Μαίρη ζήτησε να γράψει 2 λέξεις. ... ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ.

- Ξυπνήστε κυρία μου, άκουσε μια φωνή να της μιλάει κάπως έντονα. Το λεωφορείο έφτασε στο τέρμα.

- Που βρίσκομαι, τη μέρα είναι, τι ώρα;

- Στο λεωφορείο της γραμμής Κηφισιά-Φάληρο, η ώρα είναι 10 το πρωί.

- Μα εγώ έπρεπε να κατέβω Καλλιθέα.

- Τι να σας πω, σε 10 λεπτά πάντως ξεκινάω για Κηφισιά, αν θέλετε μείνετε να γυρίσετε με το ίδιο. Μάλλον ήσασταν και άυπνη και βλέπατε και όνειρο, κάποια στιγμή είπατε αν άκουσα καλά, "Δε θα σε ξεχάσω ποτέ.."

- Αλήθεια ε; Δεν θυμάμαι τι έβλεπα.

- Συμβαίνει αυτό με τα όνειρα... Αλλά, τι σύμπτωση. Διαβάζετε το ίδιο βιβλίο με την πρώην φίλη μου. "Ταξίδι στη γέφυρα των στεναγμών". Όλες οι γυναίκες συναισθηματικές τελικά. Μα τι πάθατε;

- Που βρίσκετε η πρώην φίλη σας;

- Που να ξέρω, αυτή με χώρισε, μάλλον βρήκε άλλον. Κάτι τέτοια βιβλία διάβαζε και εκείνη και πήραν τα μυαλά της αέρα. Μου ζήταγε Βενετίες και όρκους. Μα ποιος πιστεύει σε αγάπες και έρωτες; Όλα μέσα το μυαλό μας είναι. Εμείς τα φτιάχνουμε, εμείς τα χαλάμε. Άλλωστε το λένε και οι ειδικοί, εμείς τον σκοτώνουμε τον έρωτα για να επιβιώσουμε. Υπάρχουν θεωρίες αποδεδειγμένες πάνω στον έρωτα. Είχα διαβάσει από έναν βιολόγο τον Άρη Χαρίτο το εξής : «Με μαθηματική ακρίβεια, η χημεία κάποτε τελειώνει. Ευτυχώς που ο έρωτας σβήνει. Χωρίς να θέλω να κουράσω με δύσκολα ονόματα ουσιών που παύουν να εκκρίνονται από τον ανθρώπινο οργανισμό, θα έλεγα απλά ότι το σώμα κάποια στιγμή δημιουργεί αντισώματα και αποβάλλει τον έρωτα. Το χρονικό διάστημα ποικίλλει, ανάλογα με την κατάχρηση που κάνουν οι ερωτευμένοι στα αρχικά στάδια της γνωριμίας. Από το δεν σε χορταίνω, φτάνουν πιο νωρίς απ’ ό,τι φαντάζονται, στο δεν σ’ αντέχω. Η ερωτική έξαψη δεν αντέχεται για πολύ καιρό, θα εξαϋλωνόμασταν και δεν θα ήμασταν παραγωγικοί σε κανέναν άλλον τομέα. Φαντάζεστε μια ολόκληρη ζωή με πεταλούδες στο στομάχι, να μην τρώμε και να μην κοιμόμαστε σωστά; Σκέτο μαρτύριο». Καταλάβατε δεσποινίς (ελπίζω)... Μια χαρά δεν τα λέει ο Άρης;...

- Μαίρη...

και η Μαίρη άφωνη προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει, ότι στις 10 το πρωί και στην καθιερωμένη επί 15 χρόνια διαδρομή, της έτυχε μάλλον ο .. έρωτας της ζωής της;

- Λευτέρη με λένε. Τελικά, δεσποινίς; Είμαι άραγε τυχερός;

H Μαίρη γέλασε. Η τύχη της χαμογέλασε. Ήταν το κλικ στο μυαλό της που έγινε στιγμιαία. Δεν ήταν έρωτας κεραυνοβόλος, ήταν αυτό το "ήρθε έτσι απλά και ήρθε για να μείνει".

- Το βράδυ παίζει μια ωραία ταινία "The specials", θέλεις να πάμε παρέα;

- Ποια, η ταινία που κάποια στιγμή ακούγεται μια εντυπωσιακή ατάκα διά στόματος Ρομπ Λοου :"«Η αγάπη είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν αποτυγχάνεις να μείνεις μόνος σου»;

- A, σου αρέσουν οι ταινίες , να το πρώτο μας κοινό! Λοιπόν;

- Δέχομαι.

Κάπως έτσι, γύρισαν από το Φάληρο στη Καλλιθέα. Η Μαίρη θα πήγαινε στη δουλειά και το βράδυ θα συναντιόντουσαν. Κατεβαίνοντας στη στάση του λεωφορείου, η Μαίρη στραβοπάτησε και έπεσε από το σκαλοπάτι. Ο οδηγός, ο Λευτέρης έτρεξε να τη βοηθήσει. Κόσμος μαζεύτηκε γύρω.

- Κυρία μου είστε καλά, τι ρώτησε ο οδηγός.

- Λευτέρη, γύρισε και τον κοίταξε έντρομη και με την άκρη του ματιού της ένα φάκελο με μια καρδιά κατακόκκινη της τράβηξε την προσοχή. Δεν είναι δυνατόν σκέφτηκε. Λευτέρη, η Μαίρη είμαι. Πριν 10 λεπτά εγώ και εσύ μέσα στο λεωφορείο..

- Μα πως γνωρίζετε το όνομά μου, τι εννοείτε πριν 10 λεπτά; Θα καλέσω ασθενοφόρο να σας βοηθήσουν. Μισό λεπτό να σας δώσω την τσάντα της. Α, μάλλον έφυγε και αυτός ο φάκελος από την τσάντα σας.

- Όχι Λευτέρη μη μου το δίνεις το φάκελο, σε παρακαλώ. Πέτα τον.

- Μα είναι και ένα βιβλίο μαζί. Συγγνώμη αν γίνομαι αδιάκριτος αλλά έχει και αφιέρωση.

Στη Μαίρη με αγάπη. Μη με ξεχάσεις. Λευτέρης. Τυχαίνει να είναι και συνονόματος αυτός που σας το χάρισε. Για φαντάσου.

-Λεύτερη, η γέφυρα των" στεναγμών". Την επόμενη μέρα πέθανα.

- Μαίρη, δεν είναι δυνατόν. Όταν σε εγκατέλειψα στη Βενετία έπασχα από ανίατη αρρώστια. Δεν ήθελα να με φορτωθείς για το υπόλοιπο της ζωής σου. Και έτσι εξαφανίστηκα χωρίς να δώσω σημεία ζωής. Το βιβλίο αυτό εγώ στο είχα στείλει με αφιέρωση. Ποτέ δεν σε ξέχασα όμως. Το γράμμα σου το διάβασα.

- Λευτέρη μου ούτε εγώ σε ξέχασα. Νόμιζα ότι ερωτεύτηκες και κουράστηκες και κάπως έτσι έληξε η σχέση μας.

-Μαίρη, θες να σου πω κάτι; Το παν τελικά ξέρεις ποιο είναι; Να καταφέρεις να περάσεις στο επόμενο στάδιο, εκείνο της αγάπης, χωρίς να πανικοβληθείς και να το βάλεις στα πόδια.

Η Μαίρη και ο Λεύτερης είναι σήμερα 85 ετών και είναι ακόμα μαζί. Όσο περίεργο και να ακούγεται οι ειδικοί λένε πώς ο έρωτας θέλει οικονομία, αλλά όταν σε κυριεύει το πάθος αφήνεις στην άκρη τέτοιες σκέψεις.

Οι δύο σύντροφοι που θα περάσουν με επιτυχία στην επόμενη φάση της σχέσης θα δουν τον έρωτά τους να μετεμψυχώνεται σε αγάπη.

Στον «Δήμιο του έρωτα», ο Ιρβιν Γιάλομ δηλώνει απερίφραστα: «Δεν μ’ αρέσει να δουλεύω με ερωτευμένους». Είναι επειδή τον δυσκολεύουν, αποδεικνύονται πιο επίμονοι και από τον πιο καπάτσο ψυχοθεραπευτή.

Η κηδεία του Λευτέρη και της Μαίρης έγινε με μια μέρα διαφορά. Επάνω στο μάρμαρο υπάρχει ακόμα γραμμένο "ΜΗ ΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙΣ".

Και κάπως έτσι δεν τους ξέχασε ποτέ κανείς, μα πώς θα μπορούσε άλλωστε.

Μια απορία μου έμεινε όμως. Ο απόλυτος έρωτας, αυτός που θα σε βρει να πεθαίνεις πλάι σε κάποιον άλλον τελικά υπάρχει; Δεν ξέρω να απαντήσω.

Η αγάπη όμως υπάρχει, αρκεί να είναι αμοιβαία!

11-4-2021

Αθανασία Παπαδοπούλου