Όταν δουλεύεις σχεδόν όλο το χρόνο, περιμένεις με μεγάλη αγωνία και λαχτάρα τις καλοκαιρινές διακοπές. Πάντα όμως τα οικονομικά είναι δύσκολα, πόσο μάλλον τα τελευταία χρόνια. Δέκα μέρες όλες κι όλες και με την ψυχή στο στόμα, κούτσα-κούτσα, έχεις την ανάγκη να κάνεις δέκα μπάνια και να χαλαρώσεις, να αλλάξεις παραστάσεις. Έτσι και φέτος.
Επιλογή; Ένας κοντινός προορισμός: τα Καμένα Βούρλα, στο κέντρο του νομού Φθιώτιδας. 180 χλμ περίπου απ’ την Αθήνα – σε δύο ώρες βρίσκεσαι εκεί.
Τα Καμένα Βούρλα ονομάστηκαν έτσι επειδή «βούρλα» είναι το όνομα του φυτού που φύτρωνε στην περιοχή, ενώ το επίθετο «καμένα» αποδίδεται στην πιθανή ύπαρξη φωτιάς σε αυτά τα φυτά στο παρελθόν.
Όταν ξεκίνησα να ψάχνω για καταλύματα και ξενοδοχεία, δεν σας κρύβω… ένα «ωχ» το είπα – και μάλιστα μέσω κοινωνικού τουρισμού, δύο φορές «ωχ». Στο παρελθόν έχω ακούσει και έχω βιώσει 2-3 περιπτώσεις, που έτυχε να πάω μέσω κοινωνικού τουρισμού, με απίστευτες καταστάσεις και συμπεριφορές. Αλλά να ξέρετε, δεν τους άφησα έτσι. Υπάρχει ΦΕΚ σχετικό με τα δικαιώματά μας, για τις τιμές και όλα τα σχετικά.
Καλώντας διάφορα ξενοδοχεία και μη μπορώντας εύκολα να βρω – λογικό, λόγω του ότι ήθελα Αύγουστο – έπεσα τυχαία στο ξενοδοχείο HOTEL RITSA, ξενοδοχείο 2 αστέρων με αξιολόγηση 4,7! Περίεργο μου φάνηκε... Μπήκα λίγο να το εξερευνήσω. Ένα περιποιημένο ξενοδοχείο, παλιό, με εξαιρετικό κήπο, που έμοιαζε σαν το σπίτι μου. «2 αστέρων», σκέφτηκα, «και 1 εγώ = 3 αστέρων… χαχα». Μια χαρά. Μπας και πήγαινα σε 5άστερα…
Μια και δυο, πήρα τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής, ένας κύριος ευγενέστατος απάντησε. Μόλις ξεκίνησα να λέω για τις ημερομηνίες, σκέφτηκα βιαστικά και καχύποπτα από μέσα μου: «Τώρα που θα πω για κοινωνικό τουρισμό, θα μου πει κι αυτός “δεν έχει” ή ποιος ξέρει τι δικαιολογία θα σκαρφιστεί…».
Με ρώτησε το όνομά μου, μου είπε το δικό του: Κώστας. Και αρχίσαμε μια συζήτηση για δύο δωμάτια που ήθελα – ένα δίκλινο και ένα μονόκλινο. Μια ώρα στο τηλέφωνο ο άνθρωπος προσπαθούσε να βρει ημερομηνίες. Να θέλω ισόγειο το ένα, να μην έχει σκάλες – μόνο που δεν του ζήτησα να έρθει να με πάρει από την Αθήνα και να οδηγήσει εκείνος. Τι να πω... λέω, «Δεν μπορεί, κάτι γίνεται… Τόσο ενδιαφέρον για 72 ευρώ;» (5 ευρώ την ημέρα και 12 ευρώ ο φόρος διαμονής, μέσω κοινωνικού τουρισμού).
Την ίδια μέρα, μου ζήτησε να μιλήσουμε το βράδυ, για να το “κλείσουμε” σίγουρα, και μία μέρα πριν φύγουμε, να καλέσω για να μου πει την ώρα άφιξης και ότι θα έχει έτοιμο το πρωινό. «Αποκλείεται», λέω. «Κάτι συμβαίνει, αλλά δεν έχω και άλλη επιλογή. Ποιος ξέρει τι νέες περιπέτειες μας περιμένουν...»
Μια μέρα πριν ξεκινήσουμε, κάλεσα. Πάλι τα ίδια: ευγένεια και μια οικειότητα που θα έλεγε κανείς «κάποιο λάκο έχει η φάβα». Μου είπε την ώρα που θα είναι έτοιμα τα δωμάτια και μια και δυο ξεκινήσαμε.
Όταν φτάσαμε, αντίκρισα ακριβώς αυτό που είχα δει στην εικόνα: τον καλοδιατηρημένο κήπο, το πάρκινγκ επί του δρόμου (που μου είχε εγγυηθεί ότι υπάρχει) και αυτή την ευγένεια που άκουγα δέκα μέρες πριν στο τηλέφωνο. Λέω από μέσα μου πάλι: «Κάτσε ρε φίλε, τι γίνεται; Ποιοι είμαστε; Μπας και μας μπέρδεψε με κανέναν άλλον;»
Εκείνη την ώρα μπήκε ένα ζευγάρι και άκουσα να τους μιλάει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Εντάξει, λέω – τζόκερ! Επιτέλους, άνθρωπος!
Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια. Τα πρωινά μάς περίμεναν έτοιμα. Το δάπεδο με μωσαϊκό, σαν εκείνο που λέει και η Άλκηστις: «Τα πιο ωραία λαϊκά, σε σπίτια με μωσαϊκά, τα είχαμε χορέψει…» Άψογη καθαριότητα. Κάθε μέρα αλλαγή σεντονιών και καθαριότητα. Κάθε μέρα ευγένεια, ενδιαφέρον, σωστή καθοδήγηση. Κάθε μέρα, άνθρωπος.
Και δεν ήταν μόνο ο κύριος Κώστας. Ήταν και η γυναίκα του – απ’ την ίδια πάστα. Ε, αν δεν ταιριάζαμε, δεν θα συμπεθεριάζαμε, το λέει και η λαϊκή ρήση.
Πήγαινα στην κουζίνα και έφτιαχνα ελληνικό καφέ, και ήθελα να πλύνω και τα πιάτα – νόμιζα ότι ήμουν στο σπίτι μου. Έβλεπα τον κύριο Κώστα με το πινέλο στο χέρι και έλεγα: «Έλα, πες μου ποιος είναι συνέχεια στο πόδι, βάφει τη γωνία, σου προσφέρει ελιές, σύκα από τον κήπο, σε ρωτάει κάθε μέρα αν κοιμήθηκες καλά – όχι το τυπικό “Όλα εντάξει;”»
Το ξενοδοχείο RITSA είναι οικογενειακή επιχείρηση από το 1958. Ξέρω και άλλες οικογενειακές επιχειρήσεις και δουλειές, αλλά δεν άκουσα ποτέ κανέναν να μιλάει έτσι. Και ξέρετε… τώρα πια αναγνωρίζουμε το fake από την αλήθεια. 72 ευρώ με κοινωνικό τουρισμό. Καταλάβατε;
Τα βράδια, οι βόλτες ήταν ήσυχες. Ένιωθα μια ασφάλεια σε αυτό το ξενοδοχείο. Είχα και μια προσωπική ευθύνη για ένα άτομο που είχα μαζί μου, και ο κύριος Κώστας το είχε καταλάβει. Έτσι, ένα απ’ τα βράδια που βγήκαμε με τον Αντώνη, ο κύριος Κώστας με έκανε να νιώθω ότι αυτή την ευθύνη τη μοιραστήκαμε. Πέρασε από το μαγαζί στις 12 το βράδυ και μου λέει: «Όλα καλά Αθανασία »! Εντάξει, τι να πω!
Στα Καμένα Βούρλα έχει ωραία ιαματικά, καφετέριες, ωραίο μαγειρευτό φαγητό, ψαράκια – τα πάντα. Έχει και ξενοδοχεία με 3, 4 και 5 αστέρια. Πέντε αστέρια, με την πισίνα τους, τα σπα τους, τις ιδιωτικές ομπρέλες και ξαπλώστρες, τους κυρίους στη ρεσεψιόν με παπιγιόν και γραβάτες, τις θλιμμένες σερβιτόρες που αναγκάζονται να ανέχονται καταστάσεις για να μη χάσουν τη δουλειά τους, τους απαιτητικούς πελάτες, τις τεράστιες τραπεζαρίες και μπουφέδες, που ξυπνάς και λες «Αυτό είναι πρωινό!» – τα ατελείωτα ροφήματα. Τα δωμάτια που βλέπουν θέα στον Ευβοϊκό. Τις πελάτισσες που πάντα θα παραπονεθούν επειδή δεν καθάρισε η καθαρίστρια καλά τη σκόνη από το τραπεζάκι, ενώ «εμείς σας δώσαμε τόσα λεφτά». Τα κόκκινα, γκρι χαλιά που βυθίζεται το πόδι σου πέντε εκατοστά μέσα.
Και όταν τελειώνουν οι διακοπές σου, κανείς δεν σε θυμάται απ’ το 5άστερο. Ίσως να θέλουν και να φύγεις, γιατί ήσουν «περίεργος». Κι όμως, φεύγοντας, θα σου πουν: «Ευχαριστούμε πάρα πολύ που μας επιλέξατε – σας περιμένουμε και του χρόνου».
Το
τραγούδι λέει:
Τα
σπίτια είναι χαμηλά σαν έρημοι
στρατώνες,
τα καλοκαίρια μας μικρά
και ατέλειωτοι χειμώνες.
Ας
αναλογιστούμε γιατί τα σπίτια είναι
χαμηλά...
Κύριε Κώστα, χαλί δεν μας έστρωσες, πισίνα δεν είχες, γραβάτα δεν φόρεσες… Θέλω, όμως, να μου κάνεις μια τελευταία χάρη: όταν δεν έχω δουλειά, θα με προσλάβεις να πλένω πιάτα στην κουζίνα; Κι εσύ θα μου φέρνεις για πρωινό εκείνο το μέλι παραγωγής σου, τα σύκα – και θα βάλουμε και τον Αντώνη να μας παίζει κιθάρα, και θα γινόμαστε όλοι μια παρέα, χορεύοντας στο μωσαϊκό.
Το φετινό καλοκαίρι δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Έμαθα ότι, ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με καλή συμπεριφορά, με αλληλεγγύη – χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα.
Κι
αν περνάτε ποτέ από Καμένα Βούρλα,
σταματήστε για έναν καφέ και – έτσι από
περιέργεια – πηγαίνετε απ’ το RITSA
HOTEL και
πείτε ότι δήθεν χαθήκατε και ψάχνετε
το τάδε μαγαζί. Ο κ. Κώστας θα σας
εξυπηρετήσει χωρίς αντάλλαγμα. Ένας
κύριος: φυσικός, ειλικρινής και τίμιος.
Το είπε
και η Νταϊάνα Βρίλαντ άλλωστε:
«Η
μόνη αληθινή κομψότητα τελικά είναι
στο μυαλό. Αν διαθέτεις αυτό, τα υπόλοιπα
έρχονται μόνα τους.»
Καλό
υπόλοιπο καλοκαιριού!
Αθανασία
Παπαδοπούλου
23.8.2025
(Το
ξενοδοχείο HOTEL
RITSA στα
Καμένα Βούρλα το επισκέφτηκα φέτος, από
8/8/2025 έως 14/8/2025.)