Ο ΡΙΝΟΚΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ

 

Μια μέρα, η μικρή Ελένη ξύπνησε και άκουσε έναν περίεργο θόρυβο στο σαλόνι.

Γκουπ… γκουπ… γκουπ.

Πλησίασε δειλά και τότε τον είδε:

Ένας μεγάλος, γκρι ρινόκερος καθόταν αναπαυτικά στην κόκκινη οικογενειακή πολυθρόνα, κρατώντας ένα βιβλίο ανάποδα.

- Ε… συγγνώμη... είπε η Ελένη, εσύ… πώς μπήκες εδώ;

Ο ρινόκερος ανασήκωσε το κεφάλι του.

- Από την πόρτα. Όπως όλοι. Και… μπορείς να με βοηθήσεις; Νομίζω το κρατάω λάθος αυτό το βιβλίο.

Η Ελένη γέλασε.

- Το κρατάς ανάποδα!

- Το ήξερα! είπε εκείνος. Είμαι ρινόκερος, όχι ρομπότ. Αλλά μαθαίνω!

Κάθισε δίπλα της και άρχισε να διαβάζει—και, προς έκπληξή της, διάβαζε υπέροχα!

- Πώς ξέρεις να διαβάζεις; τον ρώτησε.

- Τα ζώα έχουν κι αυτά δικαιώματα, δυνατότητες, και… ενδιαφέροντα, είπε χαμογελώντας, απλώς κάποιοι άνθρωποι δεν το βλέπουν.

Από εκείνη την ημέρα, ο ρινόκερος έγινε ο καλύτερος φίλος της Ελένης.

Κάθε απόγευμα καθόταν στην πολυθρόνα με ένα παραμύθι, κι εκείνη κουλουριαζόταν δίπλα του και άκουγε.

- Θες μια ιστορία για δράκους ή για σύννεφα που μιλάνε; ρωτούσε εκείνος.

- Και τα δύο! έλεγε η Ελένη.

- Παραγγελία δεκτή! απαντούσε εκείνος και ξεκινούσαν.

Οι γονείς της, όμως, είχαν πάντα δουλειές.

- Ελένη, πάρε το tablet λίγο να απασχοληθείς, έλεγε η μαμά βιαστικά.

- Μα θέλω να σας πω κάτι…

- Μετά, αγάπη μου. Τώρα πρέπει να τελειώσω μια δουλειά.

Ο ρινόκερος αναστέναζε.

- Βλέπεις, μικρή μου; της είπε ένα απόγευμα.

- Τι;

- Ό,τι βλέπεις… το κάνεις. Και δεν φταις εσύ. Τα παιδιά είναι σαν σφουγγάρι. Ρουφούν ό,τι τους δείχνουν οι μεγάλοι.

Η Ελένη έσκυψε το κεφάλι.

- Μα εγώ θέλω να περνάμε χρόνο μαζί…

- Το ξέρω, είπε εκείνος, απλά κάποια στιγμή θα το καταλάβουν κι εκείνοι!

Ένα βράδυ, ο ρινόκερος σηκώθηκε απότομα.

Ξεκίνησε να περπατάει προς τους γονείς, που είχαν τα μάτια κολλημένα στις οθόνες τους.

- Συγγνώμη… μπορώ να σας μιλήσω; είπε ευγενικά.

Οι γονείς σήκωσαν το βλέμμα έκπληκτοι.

- Εσείς… μιλάτε;

- Μιλάω, διαβάζω, και ξέρω και καλούς τρόπους! είπε περήφανα. Πήρε μια βαθιά ανάσα. Ξέρετε… η Ελένη χρειάζεται εσάς. Όχι οθόνες. Όπως και κάθε παιδί. Μια αγκαλιά, μια ιστορία, λίγη προσοχή. Αυτά δεν αντικαθίστανται με tablet.!

Ο μπαμπάς άφησε το κινητό στο τραπέζι.

- Νομίζαμε ότι έτσι την απασχολούσαμε...

- Την απασχολείτε, ναι, είπε ο ρινόκερος. Αλλά δεν την μεγαλώνετε έτσι. Η καρδιά μεγαλώνει με παρουσία, με λόγια, με αγάπη!

Η μαμά δάκρυσε λίγο.

- Δεν το είχαμε καταλάβει...

Ο ρινόκερος τους χαμογέλασε.

- Ποτέ δεν είναι αργά για να κάτσετε κι εσείς… στην πολυθρόνα.

Εκείνο το βράδυ ήταν διαφορετικό.

Η μαμά έσβησε το tablet. Ο μπαμπάς άφησε το κινητό. Η Ελένη τους κοίταξε με έκπληξη.

- Θες να διαβάσουμε μαζί; ρώτησε η μαμά.

- Να κάτσουμε όλοι εδώ; συμπλήρωσε ο μπαμπάς.

Η Ελένη έτρεξε και αγκαλιάστηκε μαζί τους. Ο ρινόκερος έκανε λίγο χώρο στην πολυθρόνα.

- Ελάτε όλοι… χωράμε είπε ας μην χωρούσαν ακριβώς — αυτό δεν είχε καμία σημασία!

Διάβασαν, γέλασαν, μοιράστηκαν ιστορίες.

Και από τότε, κάθε βράδυ, η πολυθρόνα έγινε το πιο μαγικό σημείο του σπιτιού. Γιατί ένα παιδί θέλει έναν άνθρωπο δίπλα του. Έναν άνθρωπο — ή έναν ρινόκερο — που να το ακούει. Και το κατάλαβαν όλοι πως: Η αγάπη δε φωτίζει από μια οθόνη… αλλά από μια αγκαλιά!

Αθανασία Παπαδοπούλου

30-11-2025

https://www.facebook.com/reel/1590450708612671--ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ TA OANDA OLA RADIO-19/11/2025-ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΝΟΤΟΥ

Το ποτιστήρι της αγάπης

 

«Το διήγημα που ακολουθεί γεννήθηκε από μια εικόνα που είδα σήμερα στο διαδίκτυο και με συγκίνησε: ‘Eνα παιδάκι που κρατούσε ένα ποτιστήρι και έριχνε νερό, αλλά στην πραγματικότητα σπέρνει την αγάπη γύρω του. Από εκεί ξεκίνησε η σκέψη μου για το ποτιστήρι της ζωής, για το πώς ποτίζουμε τα φυτά, τους ανθρώπους και τον ίδιο μας τον εαυτό, για να ανθίσουμε παντού γύρω μας.»

Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς άρχισε η ζωή μου. Αν υπήρχε μια αρχή ή απλώς ξύπνησα μια μέρα σε μια αυλή, γεμάτη φως και χρώματα, σαν να με είχαν φέρει οι θεοί της βροχής για να δω και να μάθω. Είμαι ένα ποτιστήρι, κι όμως μπορώ να θυμάμαι, να αισθάνομαι και να σκέφτομαι. Κάθε σταγόνα νερού που κυλά μέσα μου δεν είναι απλώς νερό· είναι ψυχή, εμπειρία, αγάπη που περιμένει να πέσει πάνω σε κάτι ζωντανό.

Η πρώτη μου μέρα θυμάμαι πως ήταν φωτεινή, σαν να με υποδέχτηκε ο ήλιος προσωπικά. Η αυλή ήταν μικρή αλλά γεμάτη χρώματα: γλάστρες με βασιλικούς, γεράνια, δυόσμο και μικρά λουλούδια που λίκνιζαν τα κεφάλια τους στον άνεμο. Και τότε εμφανίστηκε το παιδί. Μικρό, με μάτια γεμάτα περιέργεια και αγνότητα, ήρθε τρέχοντας σαν να με αναζητούσε πάντα. Τον κοίταξα προσεκτικά· ήταν ο πρώτος μου άνθρωπος.

Όταν τον είδα να γελά, κάτι μέσα μου φωτίστηκε. Κάθε σταγόνα που έπεφτε στα φυτά είχε χρώμα, και τα φυτά ανταποκρίθηκαν. Άνθισαν πιο ζωηρά, σαν να καταλάβαιναν ότι ο κόσμος είχε μπει σε μια νέα εποχή. Και τότε κατάλαβα: Όχι μόνο εγώ ποτίζω τα φυτά, αλλά και η χαρά αυτού του παιδιού ποτίζει εμένα!

Η ζωή του παιδιού προχώρησε. Μεγάλωνε και μαζί με εκείνον μαθαίναμε και οι δυο. Όταν έκλαιγε, οι σταγόνες μου έγιναν βαριές και τα φυτά λυγισμένα, αλλά όταν γελούσε ξανά, όλα ανέπνεαν, ανθούσαν και τραγουδούσαν σιωπηλά. Σιγά-σιγά άρχισα να καταλαβαίνω τη βαθύτερη αλήθεια: κάθε ον, φυτό ή άνθρωπος χρειάζεται φροντίδα, αγάπη και προσοχή για να ανθίσει. Χωρίς νερό, χωρίς λέξεις στοργής, χωρίς παρηγοριά, μαραίνονται.

Η εφηβεία του ήρθε με θυελλώδεις ανέμους. Παιχνίδια, φίλοι, απογοητεύσεις, όνειρα που ανοίγονταν και έκλειναν σαν τα πέταλα ενός λουλουδιού που φοβάται τον άνεμο. Τον παρακολουθούσα από την αυλή, χωρίς να μπορώ να παρέμβω σε όλες τις ώρες, αλλά πάντα εκεί, έτοιμο να ρίξω μια σταγόνα όταν η καρδιά του το χρειάζονταν. Τότε κατάλαβα πως ο κόσμος είναι κύκλος. Κάθε χαρά και κάθε λύπη περνούν, και το ποτιστήρι, όσο μικρό κι αν είναι, κρατά μέσα του τη μνήμη τους.

Μια νύχτα, καθώς η σελήνη καθρεφτιζόταν στα φύλλα, άκουσα τις ρίζες να μου μιλούν. Ψιθύρισαν λέξεις που δεν ήξερα ότι γνώριζα: «Όπως εμείς διψάμε για νερό, έτσι και ο άνθρωπος διψά για νόημα.» Η φωνή τους ήταν απαλή, αλλά γεμάτη σοφία. Τότε συνειδητοποίησα ότι το νερό που έδινα δεν ήταν απλώς υγρό· ήταν ζωή, αγάπη, ενέργεια, ένα μικρό κομμάτι από την ψυχή μου που μεταδιδόταν σε κάθε φύλλο!

Τα χρόνια πέρασαν. Ο νεαρός πια άνδρας επέστρεψε στην αυλή, κουρασμένος από τον κόσμο, αλλά με μάτια που ακόμα αναζητούσαν φως. Τον αναγνώρισα αμέσως. Το χέρι του άγγιξε το χερούλι μου και αμέσως ένιωσα τη ζεστασιά που μόνο η αληθινή σύνδεση μπορεί να δώσει. Κάθε σταγόνα που έπεφτε τώρα ήταν βαριά από εμπειρία, αλλά γεμάτη νόημα.

Καθώς ποτίζαμε μαζί, κατάλαβα κάτι ακόμα: Ο άνθρωπος χρειάζεται πότισμα όχι μόνο για να ζήσει, αλλά για να παραμείνει ανθισμένος. Τα λουλούδια του ήταν καθρέφτης της ψυχής του και κάθε φορά που γέμιζα τις γλάστρες, γέμιζα και την καρδιά του. Κατάλαβα πως οι σταγόνες μου είναι αλληλένδετες με τη χαρά και τον πόνο του, με τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις του.

Πέρασαν κι άλλα χρόνια. Ο άνθρωπος γέρασε. Τα μαλλιά του άσπρισαν, οι ρυτίδες βάφτηκαν από τον ήλιο και τις θύελλες, αλλά η καρδιά του παρέμεινε ζωντανή, όπως τα φυτά που φρόντισε μαζί μου. Κάθε φορά που ποτίζαμε, θυμόταν να χαμογελά, να ακουμπά το χέρι του στη γη, να αναπνέει το άρωμα των λουλουδιών και να νιώθει την ευγνωμοσύνη της φύσης.

Και μια μέρα, ένα μικρό παιδί ήρθε στην αυλή, γεμάτο περιέργεια, όπως ο πρώτος νεαρός που με βρήκε. Το πήρα αμέσως στα χέρια μου. Το φως των ματιών του με γέμισε χαρά, και οι σταγόνες μου ξαναφώτισαν χρώματα που είχαν ξεχαστεί. Τότε κατάλαβα ξανά το μυστικό: Η ζωή συνεχίζεται, ο κύκλος δεν τελειώνει. Κάθε σταγόνα που δίνεται επιστρέφει σε κάποιον, κάθε καρδιά που ποτίζεται θα ανθίσει ξανά.

Στέκομαι εκεί, στην αυλή, παρατηρώντας το παιδί να γελά και να τρέχει ανάμεσα στα λουλούδια. Ο ήλιος χρυσίζει τις κορυφές των δέντρων και ο άνεμος φέρνει τα αρώματα της γης. Ξέρω πως το ποτιστήρι μου, μικρό και ταπεινό, είναι φρουρός της ζωής, φύλακας των κύκλων και συνοδοιπόρος της ανθρώπινης ψυχής. Κάθε σταγόνα νερού που πέφτει είναι μια υπόσχεση: Η αγάπη και η φροντίδα που δίνουμε ποτέ δεν χάνονται! Επιστρέφουν πάντα, σαν βροχή που ξαναπέφτει στη γη.

Κι έτσι, συνεχίζω να ποτίζω, να βλέπω και να μαθαίνω. Γιατί το μυστικό είναι απλό:

Όσο περισσότερο ποτίζεις, τόσο περισσότερο ανθίζει όχι μόνο ο κόσμος γύρω σου, αλλά και η δική σου ψυχή. Και καθώς το μικρό παιδί τρέχει γελώντας, ξέρω ότι η ζωή θα συνεχίσει να ανθίζει, μέσα από τις σταγόνες, μέσα από την αγάπη, μέσα από εμένα!

Αθανασία Παπαδοπούλου

12/11/2025