Κάπου διάβασα ότι η Κυψέλη είναι η δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή στο κόσμο μετά το Χονγκ Κονγκ!
Στη γνωστή σε όλους μας οδό Δροσοπούλου που παλαιότερα υπήρχανε μπαχτσέδες, κατοικεί τα τελευταία 50 χρόνια η κ.Γεωργία.Στην ακριβώς διπλανή πολυκατοικία μένει η κ.Δέσποινα! Παλιές “καραβάνες” και καλές γειτόνισσες, οι δύο συμπαθείς κυρίες!
Στις ταράτσες όλων των πολυκατοικιών της οδού Δροσοπούλου αλλά και των γύρω οδών,Φωκίωνος Νέγρη,Σπετσών,Κυψέλης,Επτανήσου το μόνο που διακρίνεις- γιατί τα μπαλκόνια είναι σχεδόν ανύπαρκτα- είναι σχοινιά και απλωμένα ρούχα με μανταλάκια.
Η Κυψέλη φημίζεται σαν περιοχή για το σλόγκαν "κορίτσια ο Μπάρκουλης" το οποίο και φαίνεται πως ακούστηκε για πρώτη φορά σε κάποιον απ τους δρόμους της.
Επίσης,το ζαχαροπλαστείο ΣΕΛΕΚΤ στη γωνία Φωκίωνος Νέγρη και Επτανήσου ήταν στέκι με θαμώνες τον Βασίλη Αυλωνίτη και τον Νίκο Σταυρίδη.
Οι δυο καλές φίλες και γειτόνισσες η κ.Γεωργία και η κ.Δέσποινα έχουν οικογένειες με παιδιά και εγγόνια.Έχουν βγει στη σύνταξη και ασχολούνται με το νοικοκυριό νυχθημερόν.3 παιδιά και σύζυγο έχει η κ.Γεωργία, 4 παιδιά και σύζυγο η κ.Δέσποινα.Το φως της ημέρας μέσα στα διαμερίσματα που μοιάζουν με σπιρτόκουτα ήταν πάντα το ίδιο,ανύπαρκτο.Δεν ήξερες αν είχε ήλιο ή συννεφιά!
Όπως αντιλαμβάνεστε το άπλωμα των ρούχων για την κ.Γεωργία και για την κ.Δέσποινα ήταν όχι μόνο το σημείο συνάντησης,αλλά και η χαρά τους.Είχανε και σκαμπό για να ξεκουράζονται και να λένε τα νέα τους.Αυτή άλλωστε ήταν και η έξοδός τους.
Μια συνηθισμένη μέρα η κ.Γεωργία ανέβηκε στη ταράτσα να απλώσει ένα από τα πολλά πλυντήρια της ημέρας, το ίδιο και η κ.Δέσποινα. Ένας διάλογος ακολούθησε μεταξύ τους:
-Έχω βαρεθεί κ.Γεωργία μέσα στο μπουντρούμι τόσα χρόνια,να μη βλέπουμε το φως του ήλιου και να περιμένουμε πότε θα ανέβουμε στη ταράτσα να απλώσουμε τα ρούχα για να δούμε τα σύννεφα, τον ήλιο, τον ουρανό και να πούμε και μια κουβέντα.
-Το ξέρω κ.Δέσποινα, έχεις δίκιο. Όλη μέρα στο διαμέρισμα και η μόνη μας χαρά έγινε η ταράτσα και το άπλωμα των ρούχων.
-Δεν ξέρεις τι έπαθα προχθές κ.Γεωργία μου! Αυτά τα μανταλάκια που έχω είναι ξύλινα. Ήθελε η μικρή μου η εγγονή να κάνει κάτι κατασκευές στο σχολείο και μου λέει,”γιαγιά θέλω ξύλινα μανταλάκια, η δασκάλα είπε να φτιάξουμε σουπλά και η μαμά σπίτι έχει κάτι άλλα πολύχρωμα δεν έχει αυτά τα ξύλινα που έχεις εσύ”. Ακούς κ.Γεωργία μου;
-Συμπάσχω κ.Δέσποινα, εμάς τους ζήτησε να φτιάξουνε αποθηκευτικά καλάθια μου είπε η εγγονή μου με ένα δοχείο και ξύλινα μανταλάκια και το ίδιο ακριβώς είπε και σε εμένα, ότι η μαμά της δεν έχει ξύλινα μανταλάκια αλλά κάτι άλλα πολύχρωμα. Καταλαβαίνεις,πάνε τα μανταλάκια, χαχα.
-Εγώ κ.Γεωργία μου κάθε εβδομάδα που πάω λαϊκή αγοράζω και από 4 σέτ.
-Κι εγώ κ.Δέσποινα, άστα! Να ορίστε πάλι ,δεν θα με φτάνουν ούτε για τα ρούχα.
-Κάτσε κ.Γεωργία μου να σου πετάξω εγώ καμιά 10 αριά, σε φτάνουν;
-Ναι. Σ'ευχαριστώ κ.Δέσποινά μου μια χαρά για σήμερα και αύριο που θα έχει λαϊκή θα πάρω και θα στα δώσω.
-Δεν πειράζει κ.Γεωργία μου κράτα τα! Αλίμονο μανταλάκια είναι δεν είναι δα και χρυσός, χαχα.
-Σ ευχαριστώ πολύ...Ουφ,ωραία είναι εδώ πάνω τελικά,βλέπουμε λίγο διαφορετικά τον κόσμο κ.Δέσποινα.Θυμάσαι όταν πρωτοήρθαμε πώς ήταν; Xαμόσπιτα,μια γειτονιά που είχε παντού ρέματα. Η Φωκίωνος Νέγρη είχε στη μέση ένα ρέμα και λέγανε πως απ 'το πηγάδι του σπιτιού της Γεωργίας Βασιλειάδου έπινε νερό όλη η γειτονιά! Για φαντάσου!Τέλος πάντων, περάσαν τα χρόνια, υγεία να έχουμε!
-Ναι κ.Γεωργία μου περάσαν, απλώνω τα ρούχα και πάω κάτω να ετοιμάσω φαϊ.
-Κι εγώ το ίδιο κ.Δέσποινα,απλώνω και πάω να φτιάξω φαϊ. Θα σε ξαναδώ πάλι σήμερα; Εγώ έχω και άλλο ένα πλυντήριο ν' απλώσω. Ωχ, ξέχασα όμως δεν έχω άλλα μανταλάκια.
-Μην ανησυχείς κ.Γεωργία μου, έχω εγώ κάτω και άλλα.
-Κ.Δέσποινα μην ανησυχείς αύριο απ' τη λαϊκή θα προμηθευτώ αρκετά και θα στα επιστρέψω.
-Θα τα πούμε μετά κ.Γεωργία μου κι εγώ πάω να βάλω το δεύτερο πλυντήριο. Ραντεβού στις 5.
Τα χρόνια πέρασαν, η κ.Γεωργία και η κ.Δέσποινα πιστές πάντα στο ραντεβού τους στην ταράτσα και στο άπλωμα των ρούχων με τα ξύλινα μανταλάκια έλεγαν τα νέα τους. Καθόντουσαν στα σκαμπό και συζητούσαν ότι τις απασχολούσε!
Οι δε εγγονές τους είχαν διαπρέψει με τις κατασκευές, σουπλά, φωτιστικά, καλάθια, θήκες για χαρτοπετσέτες,γλαστράκια με μικρά φυτά και απ'έξω décor με τα ξύλινα μανταλάκια! Όλες τις κατασκευές όταν τελείωναν τη σχολική χρονιά, τους, τις έδιναν να τις πάρουν στο σπίτι.Οι γιαγιάδες τους ήταν περήφανες που αυτά τα απλά ξύλινα μανταλάκια έδιναν τόση δημιουργικότητα και χαρά στις εγγονές!
Ολόκληρη αποθήκη με κατασκευές και δημιουργίες,ωραία αντικείμενα φτιαγμένα απο παιδικά χεράκια,με πολλή φαντασία και αγάπη.
Η κ.Δέσποινα και η κ.Γεωργία για χρόνια αγόραζαν ξύλινα μανταλάκια. Είχαν κάνει πλούσιο τον κύριο που είχε το πάγκο στην λαϊκή,αλλά χαλάλι ,για τις εγγονές ήταν.
Ένα κρύο πρωινό του Δεκέμβρη η κ.Γεωργία δεν ανέβηκε στη ταράτσα και η κ.Δέσποινα την αναζήτησε.Δυστυχώς, η κ.Γεωργία έπαθε ξαφνικά ανακοπή στον ύπνο της και κατέληξε.
Η κ.Δέσποινα από τότε δυσκολευόταν να ανέβει στη ταράτσα αλλά δεν είχε και άλλη επιλογή, έπρεπε να απλώνει τα ρούχα. Έριχνε πού και πού κλεφτές ματιές και έβλεπε κάτι ξεχασμένα ξύλινα μανταλάκια να “χορεύουν θλιμμένα” απ τον αέρα πέρα-δώθε στο σύρμα, σα να την αναζητούσαν...Η κ.Δέσποινα καθόταν για λίγα λεπτά στο σκαμπό και έκλαιγε κρυφά.΄Απλωνε τα ρούχα και κοιτούσε τα σύννεφα και τον ουρανό και μονολογούσε:
-Αχ βρε κ.Γεωργία μου πόσο μου λείπει η συντροφιά σου, έφυγες τόσο ξαφνικά απ τη ζωή,”βουβάθηκε” η ταράτσα κι εγώ εδώ μόνη κοιτάω γι' άλλη μια φορά τα ξύλινα μανταλάκια μου. Πάντα καλόκαρδη, με τον καλό λόγο.
Να ξέρεις ότι η εγγονή σου είναι τόσο υπερήφηνη για εσένα, σε όλους λέει πάντα ότι είχε την καλύτερη γιαγιά...μεγάλωσες παιδιά και εγγόνια. Ακόμα και ο κύριος με τον πάγκο με τα μανταλάκια ρωτάει για εσένα.
Και εγώ δυσκολεύομαι τόσο πολύ να πηγαίνω να αγοράζω. Με κρατάει όμως ζωντανή η οικογένεια, τα εγγόνια και η θύμησή σου....
Την επόμενη χρονιά η κ.Δέσποινα ύστερα από μια δύσκολη επέμβαση έχασε και εκείνη τη μάχη με τη ζωή.
Κάπως έτσι οι ταράτσες έμειναν κενές, μόνο τα σύρματα και κάτι ξεχασμένα ξύλινα μανταλάκια ανέμιζαν για τα επόμενα χρόνια. Κανείς ποτέ δεν ανέβηκε να τα μαζέψει, αλλά και τι να τα κάνει; 5 μανταλάκια στο ένα σύρμα, 5 στο άλλο......Στις ταράτσες απαγορεύτηκε το άπλωμα των ρούχων.
Κι όμως οι εγγονές της κ.Γεωργίας και της κ.Δέσποινας ολόκληρα κορίτσια πλέον αποφάσισαν από κοινού να τιμήσουν τις αγαπημένες τους γιαγιάδες με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο.
Έκαναν τις ταράτσες χώρο ψυχαγωγίας , έπαιζαν κιθάρα και φλογέρα μάζευαν την παρέα τους και διασκέδαζαν με τον πιο απλό τρόπο. Έβγαλαν όλες εκείνες τις κατασκευές με τα ξύλινα μανταλάκια που για χρόνια έφτιαχναν, τα σουπλά,τα καλάθια, τις θήκες για χαρτοπετσέτες, τα γλαστράκια με μικρά φυτά , τα φωτιστικά και με μαξιλάρια διακοσμούσαν τις δυο ταράτσες και περνούσαν υπέροχα Σαββατόβραδα τραγουδώντας.Οι δυο ταράτσες γινόντουσαν μια ευχάριστη παρέα.
Τα σύρματα υπάρχουν ακόμα στις ταράτσες, δεν τα έκοψαν. Εκείνα τα ξύλινα μανταλάκια ανεμίζουν ακόμα, αυτή τη φορά όμως ρυθμικά και αρμονικά.Εκεί,στην οδό Δροσοπούλου οι 2 ταράτσες έχουν ιστορία, οι κατασκευές παραμένουν εκεί να στολίζουν με τις πιο γλυκές αναμνήσεις τα χρόνια των γιαγιάδων.
Τα κορίτσια έκαναν και ένα στέγαστρο για να μπορούν να κάθονται τα κρύα βράδια του χειμώνα. Στα ξύλινα μανταλάκια στο σύρμα έγραψαν τα ονόματα των γιαγιάδων τους,Δέσποινα και Γεωργία.
Όλα τους τα χρόνια τα πάρτυ τα έκαναν εκεί, έτσι κράτησαν μέσα σε όλα την πιο γλυκιά ανάμνηση από κάτι τόσο απλό!
Να τις προσέχετε τις γιαγιάδες σας εσείς που ακόμα τις έχετε και να θυμάστε ότι από τα πιο απλά αντικείμενα μπορεί να μείνει η πιο γλυκιά ανάμνηση.
Δε μένω σε πολυκατοικία αλλά δεν έχει σημασία.Έχω και σύρμα και μανταλάκια και απλώνω κι εγώ ρούχα.Μέσα στο κουβαδάκι που το έχω πάνω απο 20 χρόνια έχω πολλά πολύχρωμα μανταλάκια,διακρίνω όμως και ξύλινα. Μπορεί και να είναι της γιαγιάς μου. Άλλωστε, από ένστικτο δεν τα πέταξα ποτέ. Σήμερα τα έβαλα στο σύρμα και έγραψα το όνομά της. Ποτέ δεν θα μάθω αν ήταν δικά της...δεν έχει σημασία όμως,μέσα απο τα ξύλινα μανταλάκια και από χίλιες αναμνήσεις θα θυμάμαι την υπέροχη γιαγιά μου.
Να τους αγαπάτε και να τους τιμάτε τους παππούδες σας και τις γιαγιάδες σας, και ότι και να σας δωρίσουν να το έχετε φυλακτό!
Είναι η ευχή τους και κατά κάποιο τρόπο η έκφραση της μιας και μοναδικής αγάπης τους προς τα εγγόνια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου