Η Έλσα και ο γλάρος

 

Η μικρή Έλσα, 9 ετών, ήθελε να ονειρευτεί πως μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

«Αχ, τι ωραία που είναι εδώ», είπε η Έλσα, και πριν τελειώσει τη φράση της μια φωνή ακούστηκε από μακριά: "Μόνο ένα παιδί μπορεί να αλλάξει τον κόσμο" και ένας σάκος προσγειώθηκε στα πόδια της.

«Μα, τι είναι αυτό;» αναρωτήθηκε και χωρίς δεύτερη σκέψη άνοιξε τον σάκο. Ένα γράμμα και ένα ζευγάρι παπούτσια μπαλαρίνας.

«Μου φαίνεται πως μόλις μου ανάθεσαν μια αποστολή», σκέφτηκε. Άνοιξε το γράμμα και το διάβασε. "Το ταξίδι αυτό θα σώσει ένα παιδί, ένα παιδί μπορεί να αλλάξει τον κόσμο όλο".

- Βρίσκεσαι στον ουρανό, μπορείς να πετάξεις.

- Να πετάξω, ναι. Αχ, τι ωραία, πάντα ήθελα να πετάξω, μα χωρίς φτερά;

- Μπορούμε να πετάξουμε όταν είμαστε ελεύθεροι, είπε η φωνή.

- Τότε, ξεκινάω αμέσως.

 Η μικρή Έλσα έβαλε τον σάκο στην πλάτη και πέταξε. Ταξίδευε μέρες, πέρασε βουνά και όρη. Πέρασε πάνω από κοιλάδες και ποτάμια. Ξαφνικά, ένας δυνατός βοριάς της άλλαξε πορεία.

- Αααα, βοήθεια πέφτω.

Ένας γλάρος εμφανίστηκε στον ουρανό και η μικρή Έλσα σχεδόν προσγειώθηκε επάνω του. Τύχη βουνό, ευτυχώς, οι μεγάλες φτερούγες του την έσωσαν.

- Έλα Έλσα, της είπε ο γλάρος μη φοβάσαι, το ταξίδι συνεχίζεται. Θα σε πάω εγώ στον προορισμό σου.

- Μα, πώς ξέρεις τον προορισμό μου, ρώτησε η μικρή Έλσα και ένας φόβος

την έπιασε.

- Έλσα, μη φοβάσαι τίποτα, εμείς οι γλάροι δεν διστάζουμε ποτέ. Είμαι o γλάρος

της τύχης σου.

- Αλήθεια; Tι καλός που είσαι, νιώθω ήδη ασφάλεια στα φτερά σου.

- Μικρή μου, ό,τι πήραμε από μικροί θα το δώσουμε στην πορεία της ζωής μας. Και

εσύ, πήρες αγάπη και ήθελες να τη μοιράσεις απλόχερα και να βοηθήσεις,

γι’ αυτό συναντηθήκαμε εδώ, για να κάνουμε μαζί αυτό το

ταξίδι.

- Έλσα, ξύπνα, ώρα να πας σχολείο!

Η Έλσα, ύστερα από ένα ατύχημα, είχε καθηλωθεί σε αναπηρικό αμαξίδιο. Σηκώθηκε και δίπλα από το κρεβάτι της βρήκε τον σάκο. Έπιασε τον σάκο και άνοιξε το γράμμα ."Μπορείς να πετάξεις χωρίς φτερά γιατί είσαι απλά ελεύθερη". Ο γλάρος...

Η Έλσα έβαλε τα παπούτσια της μπαλαρίνας και σηκώθηκε χαμογελώντας. Η μητέρα της συγκινημένη φώναξε, «Θαύμα!»

Το βράδυ ο γλάρος ήρθε στον ύπνο της και της είπε:

"Έκανες το πιο δύσκολο ταξίδι. Ξεπέρασες τον φόβο σου, τα όριά σου ένα-ένα με υπομονή, και απέδειξες πως ένα παιδί μπορεί να αλλάξει τον κόσμο ξεκινώντας το καλύτερο ταξίδι πρώτα μέσα από τον ίδιο του τον εαυτό".

Το διήγημα γράφτηκε στις 18-5-2021 για τον διαγωνισμό 

"ΤΑΞΙΔΙΑ" .Έναν διαγωνισμό που οργάνωσε ο εκδοτικός "ΙΑΝΟΣ" . 

Έλαβαν μέρος 881 διηγήματα έγκυρα. 11/10/2021 αναδείχτηκαν οι 47 νικητές.

Δεν είχα κάποια διάκριση.

Αθανασία Παπαδοπούλου

Η κληρονομιά

Όταν ήμουν στην εφηβεία, κρατούσα ημερολόγιο. Ξέρετε, αυτά με το κλειδάκι και το λουκέτο. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς έγραφα, αλλά σίγουρα ήθελα να μοιραστώ πράγματα, και το ημερολόγιο (καρδούλα κόκκινη στο σχήμα) ήταν ο καλύτερος μου φίλος. Μεγαλώνοντας, όμως, αυτή η συνήθεια κόπηκε. Τα χρόνια πέρασαν και ξαφνικά ένιωσα πάλι την ανάγκη του.

Και να πάλι εδώ, να σας εκμυστηρευτώ σε τι ωφελεί τελικά να κρατάμε ημερολόγιο:

1. Αναγκάζεσαι να παρατηρείς περισσότερα, ακόμα και αυτά που φαίνονται ασήμαντα.

1/8 – Τα Σχοινάρια ή Σχινάρια του χωριού Λευκόγεια, κοντά στον Πλακιά, είναι μια παραλία 33 χλμ έξω από το Ρέθυμνο. Η διαύγεια του νερού εντυπωσιακή, μια μικρή παραλία με “γκριζομπέζ” ψιλή άμμο και πετραδάκια, με πεντακάθαρα, γαλαζοπράσινα βαθιά νερά. Αντιλήφθηκα ότι η ομορφιά κρύβεται στις λεπτομέρειες, γι’ αυτό κοίταξα να είμαι παρατηρητική, να μη μου ξεφύγει τίποτα από αυτόν τον επίγειο παράδεισο. Την ίδια μέρα, το κατέγραψα στο ημερολόγιό μου.

2. Με το γράψιμο έχεις πιο ξεκάθαρη σκέψη.

1/9 – Σήμερα τσακώθηκα με την αδελφή μου. Με νευριάζει ώρες-ώρες πολύ γιατί θέλει να περνάει το δικό της. Εγώ ήθελα να δω τηλεόραση και εκείνη να διαβάσει. Μία φορά την εβδομάδα, όμως, βλέπω αυτό το παιδικό για 45 λεπτά και δεν με αφήνει σε ησυχία. Όταν τσακωνόμασταν, η μαμά δεν είπε τίποτα (περίεργο). Μετά, που ηρεμήσαμε και οι δύο, ήρθε και μας είπε:
"Μαρία, ήσουν πολύ θυμωμένη που η Νίκη ήθελε να δει το παιδικό. Πώς πιστεύεις ότι ένιωσε η Νίκη γι’ αυτό;
Νίκη, εσύ τι λες; Πώς πιστεύεις ότι ένιωσε η Μαρία γι’ αυτό;"

Τώρα που το σκέφτομαι, η καταγραφή του προβλήματος με βοήθησε να βρω και τη λύση. Την επόμενη φορά που θα θέλω να δω το παιδικό, θα πάω απλά στην κουζίνα και θα αφήσω τη Μαρία να διαβάσει. Όσο γράφω, μου έρχονται και άλλες λύσεις, όπως να παίξουμε κορώνα-γράμματα. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι το ημερολόγιο θα μου έδινε τη λύση.

3. Ηρεμία.

1/10 – Ξαφνικά ένιωσα έναν κόμπο στο λαιμό, σα να με πνίγουν. Αναστατώθηκα, αλλά παρέμεινα ψύχραιμη. Σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι και έγραψα τη σκέψη μου και τι νιώθω. Κρίση πανικού; Ένα άσχημο γεγονός που θυμήθηκα και η αδικία με έπνιγαν. Κατέγραψα το γεγονός και τα έντονα συναισθήματά μου. Πήγα τη σκέψη ένα βήμα παρακάτω και το αποτύπωσα στο χαρτί. Ήταν φόβος τελικά. Διαβάζοντας ξανά ό,τι έγραψα, τον είχα ήδη νικήσει. Πολλές φορές η ζωή μπορεί να είναι ακατανόητη και άδικη, αλλά όταν εκφράζεις αυτά που νιώθεις, βρίσκεις λύση και νιώθεις ηρεμία.

4. Πώς έκοψα το τσιγάρο.

1/11 – Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που επισκέφτηκα τον αγαπημένο μου θείο στο νοσοκομείο. Κάθε μέρα, επί έναν μήνα, τον επισκεπτόμουνα και έγραφα στο ημερολόγιο ότι το κάπνισμα κάνει κακό στην υγεία. Ακόμα όμως δεν μπορούσα να το κόψω.

Ξημέρωνε 4/8 και η μητέρα μου με ξύπνησε ταραγμένη λέγοντάς μου:
"Πέθανε ο θείος Λευτέρης".

Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο και μαζεύαμε τα πράγματά του, βρήκα ένα χειρόγραφο σημείωμα με την υπογραφή του:

"Αγαπημένη μου ανιψιά, ξέρω ότι καπνίζεις και ίσως να σου ακουστεί περίεργο αυτό που διαβάζεις, αλλά μόλις έχασες τον θείο σου από το τσιγάρο. Ο καπνός μου πρόσβαλε όλα τα όργανα με επίπτωση στη ζωτικότητα και στη λειτουργικότητά τους. Αν θέλεις να ζήσεις, κόψε σήμερα κιόλας το τσιγάρο. Κοίτα γύρω σου, είσαι σε ένα θάλαμο που σχεδόν όλοι είναι διασωληνωμένοι..."

Βγαίνοντας από το νοσοκομείο, πέταξα το σχεδόν ολόκληρο πακέτο στα σκουπίδια. Το τσιγάρο το έκοψα μια για πάντα και βρήκα την υγεία μου. Το γράμμα του δεν το έδειξα ποτέ σε κανέναν, αλλά το μοιράστηκα με τον καλύτερό μου φίλο – αυτός με έσωσε αυτή τη φορά από βέβαιο θάνατο.

5. Νιώθω ευγνωμοσύνη.

1/12 – Ταξίδεψα στο Βόρειο Σέλας με την καλύτερή μου φίλη. Μείναμε σε γυάλινα ιγκλού στη Φιλανδική Λαπωνία και παίξαμε με το χιόνι, κάναμε σαφάρι με ταράνδους και σκι. Το να πηγαίνεις τέτοιου είδους ταξίδια και να έχεις δίπλα σου φίλους που σε αγαπάνε σε κάνει να νιώθεις ευγνωμοσύνη.

• Γιαγιά, γιαγιά, ξύπνα! Θέλουμε να μας διαβάσεις κι άλλο από το ημερολόγιο της μαμάς.

• Αγαπημένα μου εγγόνια, η μαμά σας κρατούσε πάντα ημερολόγιο, όπως βλέπετε. Έφυγε ξαφνικά και πάντα μου έλεγε ότι το ημερολόγιο είναι ένα είδος κληρονομιάς για εκείνη. Ευχόταν πάντα να το πιάσετε στα χέρια σας και να ανακαλύψετε ιδέες και ό,τι άλλο υπάρχει εδώ μέσα.

Οι μικρές έτρεξαν στα δωμάτιά τους και έφεραν στη γιαγιά τα δικά τους ημερολόγια που είχαν ήδη ξεκινήσει να γράφουν.

• Γιαγιά, καμιά φορά τσακώνομαι με την αδελφή μου γιατί θέλει να βάζει δυνατά την τηλεόραση ενώ εγώ θέλω να διαβάσω…
  Και με μια φωνή είπαν και οι δύο:

• Γιαγιά, "κορώνα ή γράμματα";

Δάκρυα συγκίνησης κύλησαν από τα καταγάλανα μάτια της γιαγιάς. Δάκρυα περηφάνιας για την κόρη της, δάκρυα για την κληρονομιά που άφησε!

Μην ξεχνάτε να ζείτε τη ζωή σας και να καταγράφετε κάθε στιγμή. Να έχετε αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμό. Άλλωστε, σε ό,τι δίνουμε την προσοχή μας, το μεταμορφώνουμε. Η μνήμη κάποια στιγμή θα μας εγκαταλείψει.

Το ημερολόγιο θα είναι η κληρονομιά μας!

Αθανασία Παπαδοπούλου
8/10/2021

Ο Αντωνάκης και το σκιουράκι

 Σκίουρος ή βερβερίτσα είναι το κοινό όνομα ενός μικρού θηλαστικού της οικογένειας Σκιουρίδες. Το όνομα προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις «σκιά» και «ουρά». Οι σκίουροι έχουν μεγάλη φουντωτή ουρά και συνήθως τρώνε σπόρους, κάρυα (καρύδια, φουντούκια κτλ.), μπουμπούκια λουλουδιών, μανιτάρια και κάστανα. Η καλύτερη τροφή για τους σκίουρους είναι ένα μείγμα από φουντούκια, καρύδια, ηλιόσπορους, ψιλοκομμένα καρότα, παξιμάδια χωρίς ζάχαρη, καρπούζι, ψιλοκομμένα μήλα, σταφύλια, ακτινίδια και πολύ φρέσκο νερό.

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μικρή πολιτεία δίπλα στο δάσος, ζούσε ο Αντωνάκης με τους γονείς του. Ήταν πολύ τυχερό παιδί, γιατί το σπίτι του βρισκόταν πολύ κοντά στο δάσος.

Μια μέρα λέει στη μητέρα του:

• Μαμά, θέλω ένα σκιουράκι για φίλο!

• Αγάπη μου, τα σκιουράκια δεν είναι κατοικίδια ζώα.

• Έλα, μαμάκα, θέλω παρέα!

• Θέλεις να πάρουμε ένα σκυλάκι ή ένα γατάκι;

• Όχι, εγώ θέλω σκιουράκι! Το είδα στο pet shop του κ. Γιάννη. Ξέρεις πώς με κοίταζε; Σαν να μου έλεγε: "Θέλω παρέα! Είμαι μόνο εδώ!"

• Αχ βρε Αντωνάκη, δεν μπορώ να σου χαλάσω το χατίρι. Θέλω να μου υποσχεθείς όμως πως θα το φροντίζεις και θα το περιποιείσαι εσύ.

• Ναιιι! Ευχαριστώ, μαμά! Είσαι η καλύτερη μητέρα του κόσμου!

Το απόγευμα της ίδιας μέρας πήγαν στο μαγαζί με τα ζώα.

• Γεια σας, κ. Γιάννη, ήρθαμε να πάρουμε το σκιουράκι.

• Τι ευχάριστη έκπληξη! Το έχω πολύ καιρό αυτό το σκιουράκι. Πολύ χαίρομαι που θα το πάρει ο Αντωνάκης. Είμαι σίγουρος ότι θα γίνουν δύο πολύ καλοί φίλοι.

• Ναι, κ. Γιάννη, του βρήκα και όνομα! Θα τον φωνάζω Γιούπι.

Η μαμά του Αντωνάκη και ο κ. Γιάννης έσκασαν στα γέλια.

Ένα τεράστιο κλουβί την ίδια κιόλας ημέρα τοποθετήθηκε στο δωμάτιο του Αντωνάκη, ώστε το σκιουράκι να έχει άφθονο χώρο για να αναρριχάται. Για υπόστρωμα έβαλαν ροκανίδια από σκληρό ξύλο.

Ο Αντωνάκης είχε όμως μια κακή συνήθεια: έτρωγε αρκετά γαριδάκια, πατατάκια και σοκολάτες, και πολλές φορές τα έκρυβε γιατί η μαμά του τον μάλωνε.

• Γιούπι, κοίτα τι θα φάμε σήμερα! Έλα, πιάσε γαριδάκια!

• Αντωνάκη, τι είναι αυτό; Πρώτη φορά θα φάω κάτι τέτοιο!

• Γιούπι, μιλάς;

• Ναι, αλλά μην το πεις σε κανέναν.

• Α, τι ωραία! Πολύ χαίρομαι γι' αυτό! Θα κάνουμε καλή παρέα. Έχω κρυμμένα πολλά πατατάκια, σοκολάτες και μπισκότα.

• Πρώτη φορά δοκιμάζω από αυτά. Μιαμ… μιαμ, νόστιμα είναι. Κάνει να τα τρώμε όμως;

• Ναι, Γιούπι, αλλά κρυφά.

• Φέρε μου μπισκότα, Αντωνάκη! Μιαμ… μιαμ…

Ο Γιούπι και ο Αντωνάκης εκείνη τη μέρα έφαγαν μέχρι σκασμού σοκολάτες, καραμέλες και μπισκότα.

Το μεσημέρι, η μαμά του Αντωνάκη τον φώναξε να φάνε όλοι μαζί στο τραπέζι. Ο Αντωνάκης όμως δεν μπορούσε να φάει τίποτα, γιατί είχε σκάσει από τις σοκολάτες, τα μπισκότα και τις καραμέλες, και η κοιλίτσα του πονούσε πολύ.

• Μα τι συμβαίνει, Αντωνάκη; Μη μου πεις πως πήρες απ' το ντουλάπι τις καραμέλες, τις σοκολάτες και τα μπισκότα!

• Μαμάκα μου, με πονάει η κοιλίτσα μου, θέλω να κάνω εμετό.

• Αχ βρε Αντωνάκη, τι είπαμε; Δεν ακούς;

Ο Αντωνάκης πέρασε ένα άσχημο απόγευμα κάνοντας εμετούς. Όταν η μαμά του μπήκε μέσα στο δωμάτιό του, το σκιουράκι έλειπε, και μέσα στο κλουβί βρήκε εμετό.

• Μα Αντωνάκη, μη μου πεις! Έδωσες καραμέλες, μπισκότα και σοκολάτες και στο σκιουράκι; Έτσι το προσέχεις; Κοίτα, έφυγε, γιατί έπαθε τα ίδια μ’ εσένα. Έφαγε τροφές που δεν επιτρέπονται για σκιουράκια και έκανε εμετό. Κατάφερε και το έσκασε.

• Μαμά, συγγνώμη, δεν θα το ξανακάνω. Κλαψ… Πού είναι ο Γιούπι;

• Ο Γιούπι έφυγε, γιατί θέλει να ζήσει με τα καρύδια, τα φουντούκια και όλα όσα χρειάζεται ο οργανισμός του!

• Μαμά, θέλω πίσω τον Γιούπι. Σου υπόσχομαι ότι δεν θα του ξαναδώσω καραμέλες, σοκολάτες και μπισκότα!

• Αντωνάκη, ο Γιούπι έφυγε και δεν θα ξαναγυρίσει. Είδε ότι κάνεις κι εσύ κακό στον εαυτό σου και δεν θέλει να ζει έτσι!

• Μα πού το ξέρεις;

• Όταν καθίσαμε το μεσημέρι στο τραπέζι, άκουσε ότι πονούσε η κοιλίτσα σου και έκλαιγες! Τον είδα εγώ, τον Γιούπι, στην άκρη της πόρτας που κρυφοκοίταζε!

• Μαμά, σε παρακαλώ! Θέλω τον Γιούπι πίσω! Δεν θα ξαναφάω καραμέλες, σοκολάτες και μπισκότα! Στο υπόσχομαι, αρκεί να γυρίσει.

• Αντωνάκη μου, δεν ξέρω! Πρέπει από τώρα να το εφαρμόσεις και ίσως γυρίσει.

Απ’ την επόμενη κιόλας μέρα, ο Αντωνάκης σταμάτησε να τρώει τα ζαχαρωτά που έβλαπταν την υγεία του.

• Μαμά, πέρασαν πέντε μέρες που δεν τρώω καραμέλες και σοκολάτες! Πού είναι ο Γιούπι;

• Δεν ξέρω, αγάπη μου! Ίσως ακόμα δεν συνήλθε.

• Μαμά, θέλω τον Γιούπι!

Το ίδιο βράδυ, ο Γιούπι ήρθε στο όνειρο του Αντωνάκη:

• Αντωνάκη, πονάει η κοιλίτσα μου και πήγα στο δάσος να φάω φιστίκια, για να γίνω καλά!

• Γιούπι, σου ζητάω συγγνώμη! Σταμάτησα κι εγώ να τρώω σοκολάτες, καραμέλες και μπισκότα! Γύρνα πίσω, σε παρακαλώ, και σου υπόσχομαι ότι θα τρως φουντούκια, καρύδια και όλα όσα πρέπει να τρώνε τα σκιουράκια. Κι εγώ έμαθα πλέον να τρώω το νόστιμο φαγητό της μαμάς!

• Αν είναι έτσι, να γυρίσω.

Το πρωί, ο Αντωνάκης ξύπνησε και έτρεξε να διηγηθεί στη μαμά του το ωραίο όνειρο που είδε.

• Πάμε σχολείο, Αντωνάκη, και ίσως μέχρι το μεσημέρι να έχει έρθει, είπε η μαμά του.

Το μεσημέρι, που γύρισε ο Αντωνάκης από το σχολείο, ο Γιούπι ήταν μέσα στο σπιτάκι του πολύ χαρούμενος! Μόλις τον είδε, έτρεξε να τον αγκαλιάσει. Ο Γιούπι ήταν πολύ ευτυχισμένος που συνάντησε ξανά τον Αντωνάκη!

• Γιούπι, σ’ αγαπάω! Από εδώ και πέρα θα τρώμε υγιεινά και θα παραμείνουμε οι καλύτεροι φίλοι για πάντα!

• Γιούπιιιι, φώναξε και ο Γιούπι, και οι δυο τους αγκαλιάστηκαν!

Πέρασαν πολλά χρόνια και ο Γιούπι με τον Αντωνάκη παρέμεναν οι καλύτεροι φίλοι! Ο Αντωνάκης σπούδασε στη Γυμναστική Ακαδημία και έμαθε τον Γιούπι να κάνει ασκήσεις!

Ωραία που είναι η ζωή όταν έχεις καλούς φίλους! Ωραία που είναι η ζωή, όταν οι φίλοι σου έχουν υγεία! Ζουν περισσότερα χρόνια και έτσι έχεις την ευκαιρία να περνάς πολλές και όμορφες στιγμές μαζί τους!

Ζουν όλοι πολύ καλά! Και ο Γιούπι και ο Αντωνάκης ακόμη καλύτερα!

Αθανασία Παπαδοπούλου

19-9-2021