Οι γοργόνες είναι μισές γυναίκες και μισές ψάρι. Οι γοργόνες παραμένουν τα μυθικά πλάσματα που ταυτίζονται με το καλό και το κακό. Οι γοργόνες είναι από τα πιο δημοφιλή υδρόβια πλάσματα. Άραγε υπάρχουν γοργόνες; Ή μήπως είναι σύμβολα ενός άλλου ανεξερεύνητου κόσμου;
Η Κοραλία ήταν μια γοργόνα και ζούσε για χρόνια στο βυθό της θάλασσας μαζί με τους φίλους της τα ψάρια. Δεν είχε γνωρίσει ποτέ τον έξω κόσμο. Δεν είχε γνωρίσει ούτε μάνα ούτε πατέρα. Δεν ήξερε τι είναι οικογένεια. Είχε όμως φίλους και ήταν ευτυχισμένη. Το σπίτι της ήταν η θάλασσα. Η Κοραλία με τα μακριά ξανθά χρυσαφένια μαλλιά και τα γαλανά λαμπερά μάτια φώτιζε όλο το βυθό. Μια μέρα ένα πετραδάκι έπεσε με δύναμη στο κεφάλι της.
-Άουτς,μα τι στο καλό; Ποιός μου πετάει πέτρες; Άουτς, καλέ τι γίνεται εκεί πάνω;
Ψαράκια μου γλυκά ανεβαίνω για λίγο να δω τι γίνεται...
Ααααα.....άνθρωπος στον κάβο....μα πως; Εδώ δεν πατάει ψυχή, μόνο γλάροι, ποίος είσαι εσύ;
-Γειά σου, είμαι ένας άνθρωπος που έχω πολλά προβλήματα και δεν αντέχω τους ανθρώπους γύρω μου και ήρθα να ζήσω εδώ.
-Μα πως είναι δυνατόν; Είπες είμαι ένας άνθρωπος, πως γίνεται να μην αντέχεις τους ανθρώπους;
Εγώ είμαι μια γοργόνα και έχω φίλους τα ψάρια.
-Γοργόνα μου καλή, ήρθα να ζήσω εδώ, το βλέπεις αυτό το σπιτάκι; Μόνος μου το έφτιαξα και τώρα που επέλεξα τη μοναχικότητά μου και είναι έτοιμο και το σπιτάκι μου ήρθα να βρω την ησυχία μου.
-Ήρθες να βρείς την ησυχία σου ε; Εδώ όμως δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος, πως θα ζεις; Ακόμα και εγώ ζω στο βυθό της θάλασσας, παρέα με τα ψάρια.
-Δεν πειράζει, εγώ θα κάθομαι εδώ στον κάβο,παρέα με τους γλάρους και θα έχω παρέα τη θάλασσα.
-Πρέπει να φύγω αγαπημένε μου,πάω στο σπίτι μου,στο βυθό . Θα ξαναέρθω, μόνο κάνε μου μια χάρη, μη πετάς πετραδάκια γιατί καμιά φορά με βρίσκουν στο κεφάλι, χαχαχα.
Τα χρόνια περνούσαν και η γοργόνα με τον άνθρωπο έγιναν καλοί φίλοι,τα έλεγαν κάθε μέρα. Πέρασαν μαζί καλοκαίρια και χειμώνες.
Η γοργόνα έβγαινε στην επιφάνεια και συζητούσαν αρκετές ώρες. Μια μέρα η γοργόνα δεν εμφανίστηκε. Ο άνθρωπος νόμιζε ότι έτυχε και πήγε πάλι την επόμενη και την επόμενη μέρα. Τίποτα...άρχισε να ανησυχεί....μα ποιόν μπορούσε να ρωτήσει...άνθρωπος δεν υπήρχε...μα και πάλι ποιόν άνθρωπο να ρωτήσει σκέφτηκε. Ποιός θα τον πίστευε ότι μιλούσε χρόνια με μια γοργόνα!
Πέρασε ένας μήνας ,άφαντη η γοργόνα. Κάθε μέρα ο άνθρωπος πήγαινε στο κάβο και έκλαιγε που έχασε τόσο ξαφνικά τη φίλη του. Ξαφνικά θυμήθηκε τα πετραδάκια που πέταγε και άρχισε να τα πετάει το ένα πίσω απ το άλλο...τίποτα, άφαντη η γοργόνα...πέρασε ένας ολόκληρος χειμώνας χωρίς να ανταμώσουνε. Τα μαλλιά του άσπρισαν απ την στεναχώρια του.
Ένα βράδυ ήρθε στον ύπνο του η γοργόνα.
-Γειά σου αγαπημένε μου, ξέρω ότι ανησυχείς για εμένα και που χάθηκα έτσι ξαφνικά αλλά πρέπει να σου πω ότι σκέφτηκα πως ο κόσμος μου είναι ο βυθός, είχα εξαφανιστεί απ τους φίλους μου και στεναχωριόντουσαν. Γι αυτό αποφάσισα ότι δεν είναι σωστό να λείπω γιατί τους πληγώνει η απουσία μου. Θα ήταν πολύ εγωιστικό από μέρους μου να τους αγνοήσω. Καταλαβαίνεις ,εγώ ανήκω στο βυθό, εσύ ανήκεις στους ανθρώπους. Σε αναζητούν αυτοί που σε αγαπάνε και νοιάζονται για εσένα.....Σε αναζητούν...
Ξύπνησε απότομα μέσα απ τον ύπνο του και έτρεξε μέχρι τον κάβο. Φώναξε με όλη του τη δύναμη.
Κοραλία, Κοραλία, αλλά η Κοραλία δεν εμφανίστηκε...αποκοιμήθηκε στο κάβο.
Το πρωί ξύπνησε απ το κύμα που με φόρα χτύπησε στον κάβο και τον έκανε μούσκεμα. Σηκώθηκε ταραγμένος, κοίταξε σαν χαμένος γύρω του, οι γλάροι ήταν εκεί , αλλά δεν τον πλησίασαν...Γιατί; Αναρρωτήθηκε...Κοραλία που είσαι; Σε παρακαλώ μη με εγκαταλείπεις και εσύ....
Το ίδιο βράδυ πάλι τα ίδια, η γοργόνα εμφανίστηκε στον ύπνο του. Χμμ...μου φαίνεται φίλε μου ότι δεν κατάλαβες αυτά που σου είπα εχθές. Τι πίστευες ότι και εγώ και εσύ θα μπορούσαμε να κάνουμε για πάντα παρέα; Γιατί είπες να μην σε εγκαταλείψω και εγώ; Ποιός άλλος σε εγκατέλειψε; Γιατί ήρθες εδώ;
Εγώ στο ξαναλέω ανήκω στο βυθό. Αναζητούσες την μοναχικότητά σου, εμένα τι με ήθελες;
Ξύπνησε πάλι ταραγμένος και έτρεξε στο κάβο. Άφαντη η γοργόνα....
Πέρασε ένας ολόκληρος χειμώνας έτσι. Ήρθε το καλοκαίρι, η άνοιξη, άνθισε και μια αμυγδαλιά κοντά στο σπιτάκι του. Πέρασε και η άνοιξη και ήρθε και το φθινόπωρο. Τα χρόνια περνούσαν, ο άνθρωπος γέρασε.
Παρολ αυτά, κάθε μέρα ο άνθρωπος πήγαινε στον κάβο και έκανε παρέα μόνο με τους γλάρους και την απέραντη γαλάζια θάλασσα. Ο ήλιος και το φεγγάρι ήταν τα μόνα που “ξυπνούσαν” και “κοιμόντουσαν” μαζί του.
Ένα χειμωνιάτικο πρωινό η γοργόνα ξεπρόβαλε απ τη θάλασσα. Ο άνθρωπος σηκώθηκε όρθιος και κλαίγοντας της είπε:
-Κοραλία, σε περίμενα τόσα χρόνια, γιατί εξαφανίστηκες;
Η Κοραλία τον κοιτούσε αμίλητη.
-Κοραλία,μίλησέ μου, τι συμβαίνει;
-Όταν ήρθες εδώ πρίν χρόνια μου είπες ότι ήθελες την ησυχία σου και ήθελες να ζήσεις μακριά απ τους ανθρώπους. Και όμως εγώ γνώριζα ότι ο πραγματικός λόγος είναι ότι το να είσαι μεταξύ των ανθρώπων σε αγχώνει και σε κάνει να νιώθεις άσχημα. Δεν νιώθεις ότι μπορείς να είσαι ο ίδιος γύρω απ τους άλλους.
Υπήρχαν όμως και θετικοί λόγοι που θα μπορούσες να επιλέξεις τη μοναχικότητά σου αλλά μάλλον δεν ήθελες. Έπρεπε ας πούμε να αισθάνεσαι ενεργοποιημένος που περνάς χρόνο μόνος σου. Έπρεπε να έρχεσαι σε επαφή με τα συναισθήματά σου. Εσύ όλα αυτά τα απέφυγες και κάπως έτσι να ξέρεις απομάκρυνες και εμένα.
Τα δάκρυά του έτρεχαν ποτάμι, όμως η γοργόνα συνέχισε να του μιλάει και να του λέει:
” Το παρελθόν δεν μπορείς να το διαγράψεις, ούτε μπορείς να ζείς εγκλωβισμένος σε αυτό. Η ζωή είναι ωραία,πρέπει να προχωρήσεις. Εγώ ανήκω στο βυθό και εσύ στους ανθρώπους. Εμείς οι δυο για να μπορέσουμε να γίνουμε φίλοι θα πρέπει να έρθεις παρέα μου στο βυθό. Έλα αν μπορείς να ζήσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας παρέα με τα ψάρια.
Λοιπόν, φεύγω τώρα, θα ξανάρθω όμως αύριο να μου πείς τι αποφάσισες”.
Το επόμενο πρωινό ξύπνησε στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.
-Μα που βρίσκομαι;
-Τρέξτε, άκουσε μια λεπτή γυναικεία φωνή,τρέξτε.
Γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε τη Ματούλα τη γυναίκα του να τον κοιτάει πλημμυρισμένη με δάκρυα στα μάτια.
-Ματούλα, τι συνέβει;
-Αγάπη μου, πρίν 6 μήνες είχες ένα τροχαίο, ένα αμάξι στην παραλία έχασε τον έλεγχο και έπεσε επάνω σου. Εκτοξεύτηκες απ το αμάξι και χτύπησες το κεφάλι σου πάνω σε έναν κάβο. Έμεινες αναίσθητος για πολύ ώρα μέχρι που κάποιος περαστικός σε εντόπισε και σε έφερε στο νοσοκομείο. Παρέμεινες σε καταστολή 6 μήνες. Οι γιατροί είχαν απογοητευτεί. Μου είπαν πως οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν και είναι θέμα ημερών ....Και να,που τώρα έγινε το θαύμα. Κάθε μέρα προσευχόμουνα για αυτό το θαύμα στη Παναγία.
-Ματούλα μου, αγαπημένη μου...
-Μη κουράζεσαι, ξεκουράσου, σου έχω και μια έκπληξη. Μια μέρα πέρασε ένας κύριος και πουλούσε πίνακες. Μου έδειξε ένα κάδρο και σκέφτηκα ότι θα σου αρέσει.Κοίτα, το έβαλα δίπλα στο παράθυρο.
-Η Κοραλία! Η γοργόνα Κοραλία.
-Μα , είναι μια γοργόνα αγαπημένε μου,που το ξέρεις ότι την λένε Κοραλία; Δεν υπάρχουνε γοργόνες. Μου είπε και την ιστορία της.
Η γοργόνα αυτή είχε εγκαταλείψει τα εγκόσμια όταν μια αγάπη την πρόδωσε. Ήθελε να ξεφύγει απ το παρελθόν και ακολούθησε το δρόμο της μοναχικότητας. Έπεσε όμως στην παγίδα και εξαφανίστηκε απ όλους και χάθηκε για πάντα στο βυθό.
Λένε καμιά φορά ότι όταν συναντάει ανθρώπους απελπισμένους εμφανίζεται και κάνει παρέα μαζί τους. Προσπαθεί να τους κάνει να καταλάβουν ότι δεν τελειώνει η ζωή όταν τελειώνει και μια αγάπη. Τελοσπάντων,μύθοι και χαζομαρούλες....Μήπως υπάρχουν γοργόνες; Εντυπωσιάζομαι βέβαια γιατί ο πίνακας είναι υπογεγραμμένος από κάποια ονόματι Κοραλία.
-Ματούλα, σ αγαπάω, θέλω να ζήσουμε μαζί το υπόλοιπο της ζωής μας.
-Ακούω καλά; Μου φαίνεται θα αρχίσω να πιστεύω στις γοργόνες και στους μύθους!
-Οι γοργόνες με τις γοργόνες, και οι άνθρωποι με τους ανθρώπους Ματούλα.
-Εσύ αγάπη μου είσαι τόσο εσωστρεφής, ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω αυτά που λες.
-Καμιά φορά χρειάζεται να πιάσει κανείς πάτο για να ξαναγεννηθεί και να ξεκινήσει απ την αρχή.
Το ίδιο βράδυ η Κοραλία εμφανίστηκε στο όνειρό του,μα πως θα ήταν άλλωστε δυνατόν να μην εμφανιστεί και του είπε:
Είδες τελικά, ένας άνθρωπος σε περίμενε μήνες τώρα, ήσουνα στο χείλος του γκρεμού και θα έκανες το ίδιο λάθος με εμένα. Βλέπεις, το λέει και ο Jorge Bucay “η μοναχικότητα είναι επικύνδινη, εθιστική. Μόλις καταλάβεις πόση ηρεμία κρύβει, δύσκολα γυρνάς στους ανθρώπους”. Εσύ όμως τα κατάφερες. Ο άνθρωπος όλα τα μπορεί.
Ο Γκαίτε λέει “Αν σε δεχτώ όπως είσαι θα σε κάνω χειρότερο. Αν όμως σε αντιμετωπίσω σαν να είσαι αυτό που είσαι ικανός να γίνεις, θα σε βοηθήσω να το πετύχεις".
Ήσουνα πληγωμένος απ τους ανθρώπους και το παρελθόν, είχες όμως και γερές βάσεις και μυαλό. Το μυαλό σου είναι το δυνατό σου σημείο λοιπόν, γιατί μυαλό δεν μπορεί κανείς να βάλει στον άλλον. Γι αυτό και εξαφανίστηκα τότε!
Τα επόμενα χρόνια τα έζησαν ευτυχισμένοι,μαζί! Πέθαναν στα βαθιά γεράματα την ίδια χρονιά,εκείνος και η Ματούλα.
Η Κοραλία παρέμεινε πάντα σε αυτό το σπίτι. Το κάδρο της πάνω απ το τζάκι. Ήταν και η επιθυμία του, ποτέ να μην βγεί από εκεί. Μέχρι σήμερα η Κοραλία στέκεται εκεί με τα κίτρινα χρυσαφένια της μαλλιά και τα γαλάζια μάτια. Κανείς ποτέ δεν έμαθε αν υπήρξε στην πραγματικότητα ή όχι.
Η Κοραλία είχε καταφέρει άλλωστε να κάνει έναν πληγωμένο άνθρωπο να αγαπήσει τον εαυτό του και ευτυχώς να “επιστρέψει”στη ζωή.
Όσο για την εσωστρέφειά του, εντάξει, δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα. Καμιά φορά στο κάβο όταν χειμωνιάζει ο μύθος λέει ότι βγαίνουν πετραδάκια απ τη θάλασσα και σχηματίζουν μια καρδία. Κανείς δεν μπορεί να το εξηγήσει αυτό το φαινόμενο.
Δεν χρειάζεται άλλωστε, είναι το μυστικό της ένωσης της γοργόνας του ανθρώπου και του κάβου. Άλλωστε και ο κάβος έχει και μια μεταφορική έννοια,τον ενδιάμεσο σταθμό, το ξεπέρασμα της δυσκολίας!
Δύσκολο πράγμα οι ανθρώπινες σχέσεις, δύσκολο να είσαι εσωστρεφής.
Δύσκολα “ανοίγεις”, σαν τα φυστίκια Αιγίνης. Όμως, αν το θέλεις, όλα γίνονται. Άλλωστε και τα φυστίκια Αιγινης βρίσκεις τον τρόπο τελικά να τα ανοίξεις! Όλα θέλουν τον τρόπο τους, σωστό τρόπο και αγάπη!
Αθανασία Παπαδοπούλου - 5/7/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου