Ημερολόγιο τοίχου

Προχθές έψαχνα να βρω κάτι μέσα στο συρτάρι του κομοδίνου μου και ανακάλυψα κάτι παλιά ημερολόγια απ΄την εποχή του Νώε.Τα ξεφύλλισα ένα προς ένα κοιτώντας με έκπληξη και εγώ η ίδια με πόση λεπτομέρεια σημείωνα τις κινήσεις της καθημερινότητάς μου.

Καλά δεν πας καλά,- σιγοψιθύρισα-,τι τα χρειάζεσαι όλα αυτά;Να επιβεβαιώνεις το άγχος της καθημερινότητάς σου;3/1/2002 ραντεβού στο γιατρό,4/1/2002 τηλέφωνο στο μηχανικό, 5/1/2002 μη ξεχάσω να πάρω τηλέφωνο να κλείσω ραντεβού για τα φάρμακα,6/1/2002 μη ξεχάσω να πάρω δώρο για την Ελένη, 7/1/2002 να πάω στην τράπεζα,8/1/2002 να θυμήσω στη μαμά μου ότι πρέπει να κάνει την εξέταση στο γιατρό, στις 11/1/2002...πω πω,εντάξει θα τα πετάξω στα σκουπίδια.”Να μην ξεχάσω”,”να θυμηθώ”,τι άγχος καλέ είναι αυτό; Mονολόγησα λίγο πιο έντονα αυτή τη φορά...Πιο κάτω 15/7/2002,”επιτέλους διακοπές γιούπι”!Α,εντάξει, η κατάσταση είχε ξεφύγει,”επιτέλους διακοπές γιούπι;” και ένα κενό 10 ημερών μέσα στο ημερολόγιο...Μπα,στις διακοπές γιατί δεν έγραφα; Μάλλον πέρναγα καλά,εξού και το γιούπι..31/7/2002 τι διαβάζουν τα ματάκια μου;Τελευταία μέρα διακοπών και “να μην ξεχάσω όταν επιστρέψω να πάρω την Μαρία να της πω ότι το ραντεβού με το δικηγόρο θα πρέπει να γίνει νωρίτερα από τις 25/9/2002 γιατί με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν πως θα πρέπει να πάρουμε σύντομη ημερομηνία”.Όλο αυτό λοιπόν, γραμμένο με κόκκινο στυλό, υπογραμμισμένο με μαρκαδόρο highlight και σχεδόν σκισμένο χαρτί απ την πίεση που είχα ασκήσει πάνω στο φύλλο.....Φέρτε μου και έναν ζουρλομανδία.

Τελευταία μέρα διακοπών και εγώ σκεφτόμουνα μετά από δυο μήνες τι να μην ξεχάσω....μου ήρθε να το πετάξω στο τοίχο ή καλύτερα να το σκίσω,να του βάλω φωτιά....Η περιέργειά μου για να δω τι γράφω παρακάτω με έκανε να το κρατήσω νευρικά στα χέρια μου και με μια γρήγορη κίνηση έφτασα στις 25/9/2002.

Στην αρχή σκέφτηκα να μην δω αλλά δεν μπόρεσα να κρατηθώ.25/9/2002,”Αναβολή ημερομηνίας * (ένα αστεράκι)κοίτα στην 1/10/2002 και να μην ξεχάσω να πάρω και τη συμβολαιογράφο στις 4/10/2002 και πάλι **( δυο αστεράκια) και όταν πάρω τη συμβολαιογράφο και έχω βρει τον μηχανικό και ....και.....και***(τρία αστεράκια) στις 8/10/2002 μη ξεχάσω να πάρω και τον λογιστή να του πω για την αλλαγή που θα προκύψει ...Χχμμμ,τέρμα τα αστεράκια,μπράβο μου βρε.

Αναρωτιέμαι τελικά τι έκανα με τον μηχανικό,τον δικηγόρο,την συμβολαιογράφο και τα αστεράκια μου.....Με έπιασαν τα γέλια.Ξέρετε αυτό συμβαίνει πάντα,όπως και να το έχεις περάσει στη ζωή σου,όσο και να έχεις δυσκολευτεί,όσες φορές και να το έχεις διηγηθεί,πάντα εκ των υστέρων γελάς ή απλά το προσπερνάς,πάει πέρασε λες και τέλος...Έφτασα στις 3/11/2002 για να διαβάσω ότι τελικά η συμβολαιογράφος έπρεπε να φτιάξει ένα νέο χαρτί και να ενημερώσω τον λογιστή,αλλά όλο αυτό θα έπαιρνε περίπου 1 μήνα ίσως και λίγο παραπάνω,οπότε εκεί είχα ξαναβάλει ένα * αστεράκι και μια τύπου υπενθύμιση με κεφαλαία κόκκινα γράμματα 5/12/2002,”μη ξεχάσω να το δω και να πάρω τον λογιστή να του το πω”......Από 3/11/2002 μέχρι 4/12/2002 γραμμένο με κόκκινα κεφαλαία το ίδιο πράγμα,λες και με βάλανε τιμωρία,λες και αν το ξεχνούσα θα ερχότανε το "τέλος του κόσμου".....Ήθελα να κλαίω και να γελάω μαζί και με μια απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου έφτασα αισίως στις 5/12/2002. SOS τηλέφωνο στο λογιστή.Έλεος δηλαδή...SOS;...Άντε πάλι αστεράκι *(κοίτα 20/12/2002 έγραφα),εντάξει,μιλάμε για φρίκη.....20/12/2002 ο λογιστής δεν πρόλαβε να το φτιάξει γιατί προέκυψε κάτι επείγον .Από το νέο έτος γιατί μέσα στα Χριστούγεννα λίγο δύσκολο....Πες μου τώρα ότι θα πρέπει να κοιτάξω και το 2004 σκέφτηκα......ούτε για πλάκα.

Ένα χαρτί απ το κομοδίνο έψαχνα,όχι τα απομνημονεύματα μου,εγώ άλλωστε από απομνημονεύματα ξέρω μόνο του Μακρυγιάννη.

Κοίτα εδώ οργάνωση σκέφτηκα, στη σειρά, 2003-2004-2005.......2019,δηλαδή ένα συρτάρι γεμάτο άγχος....18 χρόνια ημερολόγια και τι ημερολόγια, όχι προσωπικά που ο κόσμος γράφει κάποια βιώματά του κάποια τέλος πάντων πιο προσωπικά του θέματα,ημερολόγια με τους γιατρούς,τα ραντεβού,το δικηγόρο,το οικόπεδο,του τρελού εν ολίγοις.....

Το 2020 αφού "ενηλικιώθηκα" και έγινα 18, ύστερα από 18 χρόνων ημερολόγια αποφάσισα να αλλάξω σκεπτικό.Ξέρω άργησα λίγο -αλλά “κάλιο αργά παρά ποτέ”που λέει και ο σοφός λαός-για να πάρω ημερολόγιο τοίχου.

Στην αρχή μου κακοφάνηκε και με έπιασε μια κρίση,”ωχ που θα γράφω εγώ τώρα την...ιστορία της ζωή μου΄;Σκέφτηκα αμέσως εγώ η ψυχαναγκαστική!Εδώ δεν χωράει τίποτα,έχει τις γιορτές πάνω και ίσα -ίσα να χωράει 2 λέξεις...μήπως απ την πίσω μεριά;Τι λέω μωρέ;Ποια πίσω και μπροστά;”

Ημερολόγιο τοίχου είναι δεν είναι τετράδιο με θέμα ¨γράψτε μας τα καθημερινά σας άγχη” ...το κοιτούσα λες και έβλεπα κάτι εξωγήινο,χαχαχα...."1/1/2020 ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,Άγιος Βασίλειος ο Μέγας,Άγιος Τηλέμαχος,Άγιος Θεόδοτος,Άγιος Πέτρος ο Πελοποννήσιος”...Όλα αυτά 1/1/2020 και χώρος για εμένα μηδέν....

Πρέπει να βρω άλλο τρόπο σκέφτηκα....Πρέπει;αναρωτήθηκα;Για να δοκιμάσουμε άλλο ρήμα, όπως, “θέλεις”;Μου ακούστηκε πιο βατό....θέλεις,θέλω,θέλουμε,θέλετε...με έπιασαν τα γέλια.....Κοίταξα το ημερολόγιο με τα ωραία τοπία,κοίταξα όλες τις μέρες του μήνα και του χρόνου και μου απηύθυνα για άλλη μια φορά το λόγο:

Κρίμα είναι να χαλάσεις αυτό το ωραίο τοπίο-ημερολόγιο.Το έχεις και φάτσα φόρα στην πόρτα.

Όταν μπαίνει ο άλλος μέσα αντί για ημερολόγιο θες να βλέπει 1/1/2020 γιατρός;2/1/2020 να μην ξεχάσω;....,3/1/2020 να θυμηθώ,...4/1/2020, αστεράκι;.....

Αποφάσισα από 1/1/2020 μέχρι και 31/12/2020 το ημερολόγιο τοίχου να έχει ένα χαμογελάκι σε όλες τις ημερομηνίες. Δεν χρειάστηκε να γράψω τίποτα άλλο.Τα άλλα τα φτιάχνουμε εμείς στην καθημερινότητά μας....

Για να είμαι και ειλικρινής,κάθε μέρα σε ένα χαρτί γράφω τι να μην ξεχάσω,δεν το θεωρώ υπερβολή,δεν γράφω για όλο το μήνα ,ούτε για όλη την εβδομάδα μόνο για την επόμενη ημέρα....Γίνονται δεν γίνονται αυτά που γράφω, το χαρτί πάντα καταλήγει στα σκουπίδια...

Τα χρόνια περνάνε όπως και να έχει,οι δουλειές θα γίνουν,ο άνθρωπος δεν γίνεται!Γι αυτό,τα ημερολόγια τα πέταξα,δεν διάβασα ποτέ το 2004 πόσα αστεράκια μπορεί να είχα βάλει για να κλείσω ραντεβού με τον λογιστή...τόσα χρόνια πέρασαν άλλωστε,τακτοποιήθηκαν αυτά που έπρεπε και αν δεν τακτοποιήθηκαν, όλα θα γίνουν...

Ένα χαμογελάκι στην άκρη κάθε ημέρας στο ημερολόγιο τοίχου αρκεί.Καμία υπενθύμιση άλλη δεν χρειάζεται όταν ξεκινάς με χαμόγελο και αισιοδοξία τη μέρα σου. Όλα τ άλλα θεωρούνται ανούσια.

Φέτος μου πήρε μια φίλη μου ημερολόγιο,όχι τοίχου,απ αυτά των εκθέσεων,το έχω εδώ μπροστά μου και το ξεφυλλίζω ...Έχουμε Μάίο και το μόνο που βρήκα γραμμένο είναι 20/1/2020 πρόσληψη στο Δήμο με 2μηνη σύμβαση.

Όλο το ημερολόγιο κενό,πολύ το χάρηκα...Το κράτησα ,γιατί έχει και μια ωραία φωτογραφία και τέλος του χρόνου δεν θα το πετάξω.

Σήμερα 23/5/2020 αποφάσισα να γράψω και κάτι ακόμα..ΙΟΥΝΙΟΣ-ΙΟΥΛΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ---ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΓΙΟΥΠΙ!Δεν ξέρω αν θα πάω βέβαια αλλά το θεωρώ ευχάριστο γεγονός και θέλω να υπάρχει....

Το αποτύπωσα και στο ημερολόγιο τοίχου.Ζωγράφισα τους 3 καλοκαιρινούς μήνες ένα καραβάκι και έναν ήλιο.

Σε 8 μέρες από σήμερα και για 3 μήνες εκτός απ το καθημερινό χαμογελάκι θα βλέπω και το καράβι με τον ήλιο.Όμως αν τύχει και δεν πάω,δεν πειράζει,ξέρω ότι τώρα που "ενηλικιώθηκα" και πέταξα τα ημερολόγια η τύχη είναι μαζί μου.

Δεν είναι και λίγο 365 μέρες το χρόνο όταν μπαίνεις μέσα στο σπίτι σου να σου “χαμογελάει” το ημερολόγιο σου.

Το δικό σας πότε σας χαμογέλασε τελευταία φορά;

Δώστε χρώμα στη ζωή σας,και αν μια μέρα σας “χαμογελάσει” στραβά πείτε:”θα περάσει και αυτό,όλα περνάνε άλλωστε” !

Αθανασία Παπαδοπούλου -23/5/2020