Η κληρονομιά

 Όταν ήμουν στην εφηβεία κρατούσα ημερολόγιο. Ξέρετε αυτά με το κλειδάκι και το λουκέτο. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς έγραφα, αλλά σίγουρα ήθελα να μοιραστώ πράγματα, και το ημερολόγιο(καρδούλα κόκκινη στο σχήμα) ήταν ο καλύτερος μου φίλος. Μεγαλώνοντας όμως αυτή η συνήθεια κόπηκε. Τα χρόνια πέρασαν και ξαφνικά ένιωσα πάλι την ανάγκη του. 

 Και να πάλι εδώ να σας εκμυστηρευτώ σε τι ωφελεί τελικά να κρατάμε ημερολόγιο:

1. Αναγκάζεσαι να παρατηρείς περισσότερο αυτά που ίσως φαίνονται ασήμαντα. 

1/8-Τα Σχοινάρια ή Σχινάρια του χωριού Λευκόγεια, κοντά στον Πλακιά είναι μια παραλία 33 χλμ έξω από το Ρέθυμνο. Η διαύγεια του νερού εντυπωσιακή, μια μικρή παραλία με" γκριζομπέζ " ψιλή άμμο και πετραδάκι με πεντακάθαρα, γαλαζοπράσινα βαθιά νερά. Αντιλήφθηκα ότι η ομορφιά τελικά κρύβεται στις λεπτομέρειες, γι 'αυτό κοίταξα να είμαι πολύ παρατηρητική, μη μου ξεφύγει τίποτα από αυτόν τον επίγειο παράδεισο. Την ίδια μέρα κιόλας  το κατέγραψα στο ημερολόγιο μου.

2. Με το γράψιμο έχεις πιο ξεκάθαρη σκέψη.

 

1/9-Σήμερα τσακώθηκα με την αδελφή μου. Με νευριάζει ώρες-ώρες πολύ γιατί θέλει να περνάει το δικό της. Εγώ ήθελα να δω τηλεόραση και εκείνη ήθελε να διαβάσει. Μια φορά την εβδομάδα όμως βλέπω αυτό το παιδικό για 45 λεπτά και δεν με αφήνει σε ησυχία. Όταν τσακωνόμασταν η μαμά δεν είπε κάτι(περίεργο),Μετά που ηρεμήσαμε και οι δύο ήρθε και μας είπε: "Μαρία, ήσουνα πολύ θυμωμένη που η Νίκη ήθελε να δει το παιδικό". Πως πιστεύεις ότι ένιωσε η Νίκη γι αυτό; 

"Νίκη, εσύ τι λες; Πώς πιστεύεις ότι ένιωσε η Μαρία γι αυτό"; Τώρα που το σκέφτομαι η καταγραφή του προβλήματος με βοηθάει να βρω και τη λύση. Η ερώτηση της μαμάς με έβαλε σε σκέψεις. Λοιπόν την επόμενη φόρα που θα θέλω να δω το παιδικό θα πάω απλά μέσα στην κουζίνα και θα αφήσω τη Μαρία να διαβάσει. Όσο γράφω μου έρχονται και άλλες λύσεις, όπως  "θα παίξουμε  κορώνα-γράμματα". 

 Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι το ημερολόγιο θα μου έδινε τη λύση. 

3. Ηρεμία.

1/10-Ξαφνικά ένιωσα έναν κόμπο στο λαιμό μου σα να με πνίγουν. Αναστατώθηκα, αλλά παρέμεινα ψύχραιμη. Σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι και έγραψα τη σκέψη μου και τι νιώθω. Κρίση πανικού; Ένα άσχημο γεγονός που θυμήθηκα και η αδικία με έπνιγαν. Κατέγραψα το γεγονός και μαζί τα έντονα συναισθήματα που ένιωθα. Πήγα με τη σκέψη και ένα βήμα παρακάτω και το αποτύπωσα στο χαρτί. Φόβος ήταν τελικά. Διαβάζοντας πάλι αυτό που έγραψα τον είχα ήδη νικήσει. Πολλές φορές η ζωή μπορεί να είναι ακατανόητη και άδικη, όταν όμως εκφράσεις αυτό που νιώθεις βρίσκεις και τη λύση και νιώθεις μια ηρεμία

4. Πως έκοψα το τσιγάρο.

1/11-Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που επισκέφτηκα στο νοσοκομείο τον αγαπημένο μου θείο. Κάθε μέρα επί ένα μήνα τον επισκεπτόμουνα στο νοσοκομείο. Κάθε μέρα έγραφα στο ημερολόγιο ότι το κάπνισμα κάνει κακό στην υγεία. Ακόμα όμως δεν μπορούσα να το κόψω.

 Ξημέρωνε 4/8 και η μητέρα μου με ξύπνησε ταραγμένη λέγοντάς μου: "Πέθανε ο θείος Λευτέρης". Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο και μαζεύοντας τα πράγματά του από το συρτάρι βρήκα ένα χειρόγραφο σημείωμα με την υπογραφή του:

 " Αγαπημένη μου ανiψιά ξέρω ότι καπνίζεις και ίσως να σου ακουστεί περίεργο αυτό που διαβάζεις, αλλά μόλις έχασες τον θείο σου από το τσιγάρο. Ο καπνός μου πρόσβαλλε όλα τα όργανα με επίπτωση στη ζωτικότητα και στη λειτουργικότητά τους. Αν θέλεις να ζήσεις κόψε σήμερα κιόλας το τσιγάρο. Κοίτα γύρω σου είσαι σε ένα θάλαμο που σχεδόν όλοι είναι διασωληνωμένοι. Δίπλα μου είναι ένας νεαρός. Οι γιατροί κάνουν αγώνα να τον κρατήσουν στη ζωή. Δυστυχώς το τσιγάρο του προκάλεσε μόνιμη βλάβη στα αγγεία της καρδιάς. Είναι μόλις 42 ετών! Σ αγαπάω, όπως με αγαπούσες και εσύ και τώρα σε έκανα να κλαις και να πονάς. Συγγνώμη...Γύρισα το κενό βλέμμα μου στο διπλανό κρεβάτι και ήταν...κενό. Το κρεβάτι περίμενε δυστυχώς τον επόμενο...

Βγαίνοντας απ' το νοσοκομείο πέταξα -το σχεδόν- ολόκληρο πακέτο στα σκουπίδια. Το τσιγάρο το έκοψα μια για πάντα και βρήκα την υγειά μου. Το γράμμα του δεν το έδειξα ποτέ σε κανέναν. Το μοιράστηκα με τον καλύτερό μου φίλο, πάλι αυτός με έσωσε και αυτή τη φορά από βέβαιο θάνατο...ουφ..ευτυχώς.

5. Νιώθω ευγνωμοσύνη.

1/12- Ταξίδεψα στο Βόρειο Σέλας με την καλύτερή μου φίλη. Μείναμε σε γυάλινα ιγκλού στη Φιλανδική Λαπωνία και παίξαμε με το χιόνι με διάφορες δραστηριότητες, όπως σαφάρι με ταράνδους και σκι. Το να πηγαίνεις τέτοιου είδους ταξίδια και να έχεις δίπλα σου φίλους που σε αγαπάνε θα πρέπει να σε κάνουν να νιώθεις ευγνώμων.

- Γιαγιά, γιαγιά ξύπνα θέλουμε να μας διαβάσεις κι άλλο από το ημερολόγιο της μαμάς.

- Αγαπημένα μου εγγόνια, η μαμά σας κρατούσε πάντα ημερολόγιο όπως βλέπετε. Έφυγε ξαφνικά και πάντα μου έλεγε ότι το ημερολόγιο είναι ένα είδος κληρονομιάς για εκείνη. Ευχόταν πάντα να το πιάσετε στα χέρια σας και να ανακαλύψετε ιδέες και ότι 'άλλο υπάρχει εδώ μέσα.

Οι μικρές έτρεξαν στα δωμάτια τους και έφεραν στη γιαγιά τους τα ημερολόγια που  είχαν ήδη ξεκινήσει να γράφουν.

-  Γιαγιά, καμιά φορά τσακώνομαι με την αδελφή μου γιατί θέλει να βάζει δυνατά την τηλεόραση ενώ εγώ θέλω να διαβάσω....

 Και με μια φωνή είπαν και οι δύο: -Γιαγιά, "κορώνα ή γράμματα";

Δάκρυα συγκίνησης έτρεξαν απ τα καταγάλανα μάτια της γιαγιάς. Δάκρυα περηφάνιας για την κόρη της, δάκρυα, για την κληρονομιά που άφησε !

Μην ξεχνάτε να ζείτε τη ζωή σας και να καταγράφεται την κάθε στιγμή. Να έχετε αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμό. Άλλωστε, σε ό,τι δίνουμε την προσοχή μας το μεταμορφώνουμε. Η μνήμη κάποια στιγμή θα μας εγκαταλείψει. 

Το ημερολόγιο θα είναι η κληρονομιά μας!

Αθανασία Παπαδοπούλου

8/10/2021