Η κληρονομιά

Όταν ήμουν στην εφηβεία, κρατούσα ημερολόγιο. Ξέρετε, αυτά με το κλειδάκι και το λουκέτο. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς έγραφα, αλλά σίγουρα ήθελα να μοιραστώ πράγματα, και το ημερολόγιο (καρδούλα κόκκινη στο σχήμα) ήταν ο καλύτερος μου φίλος. Μεγαλώνοντας, όμως, αυτή η συνήθεια κόπηκε. Τα χρόνια πέρασαν και ξαφνικά ένιωσα πάλι την ανάγκη του.

Και να πάλι εδώ, να σας εκμυστηρευτώ σε τι ωφελεί τελικά να κρατάμε ημερολόγιο:

1. Αναγκάζεσαι να παρατηρείς περισσότερα, ακόμα και αυτά που φαίνονται ασήμαντα.

1/8 – Τα Σχοινάρια ή Σχινάρια του χωριού Λευκόγεια, κοντά στον Πλακιά, είναι μια παραλία 33 χλμ έξω από το Ρέθυμνο. Η διαύγεια του νερού εντυπωσιακή, μια μικρή παραλία με “γκριζομπέζ” ψιλή άμμο και πετραδάκια, με πεντακάθαρα, γαλαζοπράσινα βαθιά νερά. Αντιλήφθηκα ότι η ομορφιά κρύβεται στις λεπτομέρειες, γι’ αυτό κοίταξα να είμαι παρατηρητική, να μη μου ξεφύγει τίποτα από αυτόν τον επίγειο παράδεισο. Την ίδια μέρα, το κατέγραψα στο ημερολόγιό μου.

2. Με το γράψιμο έχεις πιο ξεκάθαρη σκέψη.

1/9 – Σήμερα τσακώθηκα με την αδελφή μου. Με νευριάζει ώρες-ώρες πολύ γιατί θέλει να περνάει το δικό της. Εγώ ήθελα να δω τηλεόραση και εκείνη να διαβάσει. Μία φορά την εβδομάδα, όμως, βλέπω αυτό το παιδικό για 45 λεπτά και δεν με αφήνει σε ησυχία. Όταν τσακωνόμασταν, η μαμά δεν είπε τίποτα (περίεργο). Μετά, που ηρεμήσαμε και οι δύο, ήρθε και μας είπε:
"Μαρία, ήσουν πολύ θυμωμένη που η Νίκη ήθελε να δει το παιδικό. Πώς πιστεύεις ότι ένιωσε η Νίκη γι’ αυτό;
Νίκη, εσύ τι λες; Πώς πιστεύεις ότι ένιωσε η Μαρία γι’ αυτό;"

Τώρα που το σκέφτομαι, η καταγραφή του προβλήματος με βοήθησε να βρω και τη λύση. Την επόμενη φορά που θα θέλω να δω το παιδικό, θα πάω απλά στην κουζίνα και θα αφήσω τη Μαρία να διαβάσει. Όσο γράφω, μου έρχονται και άλλες λύσεις, όπως να παίξουμε κορώνα-γράμματα. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι το ημερολόγιο θα μου έδινε τη λύση.

3. Ηρεμία.

1/10 – Ξαφνικά ένιωσα έναν κόμπο στο λαιμό, σα να με πνίγουν. Αναστατώθηκα, αλλά παρέμεινα ψύχραιμη. Σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι και έγραψα τη σκέψη μου και τι νιώθω. Κρίση πανικού; Ένα άσχημο γεγονός που θυμήθηκα και η αδικία με έπνιγαν. Κατέγραψα το γεγονός και τα έντονα συναισθήματά μου. Πήγα τη σκέψη ένα βήμα παρακάτω και το αποτύπωσα στο χαρτί. Ήταν φόβος τελικά. Διαβάζοντας ξανά ό,τι έγραψα, τον είχα ήδη νικήσει. Πολλές φορές η ζωή μπορεί να είναι ακατανόητη και άδικη, αλλά όταν εκφράζεις αυτά που νιώθεις, βρίσκεις λύση και νιώθεις ηρεμία.

4. Πώς έκοψα το τσιγάρο.

1/11 – Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που επισκέφτηκα τον αγαπημένο μου θείο στο νοσοκομείο. Κάθε μέρα, επί έναν μήνα, τον επισκεπτόμουνα και έγραφα στο ημερολόγιο ότι το κάπνισμα κάνει κακό στην υγεία. Ακόμα όμως δεν μπορούσα να το κόψω.

Ξημέρωνε 4/8 και η μητέρα μου με ξύπνησε ταραγμένη λέγοντάς μου:
"Πέθανε ο θείος Λευτέρης".

Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο και μαζεύαμε τα πράγματά του, βρήκα ένα χειρόγραφο σημείωμα με την υπογραφή του:

"Αγαπημένη μου ανιψιά, ξέρω ότι καπνίζεις και ίσως να σου ακουστεί περίεργο αυτό που διαβάζεις, αλλά μόλις έχασες τον θείο σου από το τσιγάρο. Ο καπνός μου πρόσβαλε όλα τα όργανα με επίπτωση στη ζωτικότητα και στη λειτουργικότητά τους. Αν θέλεις να ζήσεις, κόψε σήμερα κιόλας το τσιγάρο. Κοίτα γύρω σου, είσαι σε ένα θάλαμο που σχεδόν όλοι είναι διασωληνωμένοι..."

Βγαίνοντας από το νοσοκομείο, πέταξα το σχεδόν ολόκληρο πακέτο στα σκουπίδια. Το τσιγάρο το έκοψα μια για πάντα και βρήκα την υγεία μου. Το γράμμα του δεν το έδειξα ποτέ σε κανέναν, αλλά το μοιράστηκα με τον καλύτερό μου φίλο – αυτός με έσωσε αυτή τη φορά από βέβαιο θάνατο.

5. Νιώθω ευγνωμοσύνη.

1/12 – Ταξίδεψα στο Βόρειο Σέλας με την καλύτερή μου φίλη. Μείναμε σε γυάλινα ιγκλού στη Φιλανδική Λαπωνία και παίξαμε με το χιόνι, κάναμε σαφάρι με ταράνδους και σκι. Το να πηγαίνεις τέτοιου είδους ταξίδια και να έχεις δίπλα σου φίλους που σε αγαπάνε σε κάνει να νιώθεις ευγνωμοσύνη.

• Γιαγιά, γιαγιά, ξύπνα! Θέλουμε να μας διαβάσεις κι άλλο από το ημερολόγιο της μαμάς.

• Αγαπημένα μου εγγόνια, η μαμά σας κρατούσε πάντα ημερολόγιο, όπως βλέπετε. Έφυγε ξαφνικά και πάντα μου έλεγε ότι το ημερολόγιο είναι ένα είδος κληρονομιάς για εκείνη. Ευχόταν πάντα να το πιάσετε στα χέρια σας και να ανακαλύψετε ιδέες και ό,τι άλλο υπάρχει εδώ μέσα.

Οι μικρές έτρεξαν στα δωμάτιά τους και έφεραν στη γιαγιά τα δικά τους ημερολόγια που είχαν ήδη ξεκινήσει να γράφουν.

• Γιαγιά, καμιά φορά τσακώνομαι με την αδελφή μου γιατί θέλει να βάζει δυνατά την τηλεόραση ενώ εγώ θέλω να διαβάσω…
  Και με μια φωνή είπαν και οι δύο:

• Γιαγιά, "κορώνα ή γράμματα";

Δάκρυα συγκίνησης κύλησαν από τα καταγάλανα μάτια της γιαγιάς. Δάκρυα περηφάνιας για την κόρη της, δάκρυα για την κληρονομιά που άφησε!

Μην ξεχνάτε να ζείτε τη ζωή σας και να καταγράφετε κάθε στιγμή. Να έχετε αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμό. Άλλωστε, σε ό,τι δίνουμε την προσοχή μας, το μεταμορφώνουμε. Η μνήμη κάποια στιγμή θα μας εγκαταλείψει.

Το ημερολόγιο θα είναι η κληρονομιά μας!

Αθανασία Παπαδοπούλου
8/10/2021