Του συγχωρεμένου του πατέρα μου του άρεσαν πολύ οι βασιλικοί. Είχε μια μανία να τους φτιάχνει μόνος του, και ενώ δεν γνώριζε πολλά, πάντα γίνονταν φουντωτοί–φουντωτοί!
Ο βασιλικός συνδέεται και με τον Τίμιο Σταυρό. Βάσει του λαϊκού θρύλου, ο βασιλικός, το μυρωδάτο αυτό φυτό, είχε φυτρώσει στο σημείο που ήταν θαμμένος ο Σταυρός, όπου και ήταν θαμμένος ο βασιλιάς του κόσμου. Γι’ αυτό μοιράζουν βασιλικό στις εκκλησίες στη γιορτή της Ύψωσης του Τίμιου Σταυρού, 14/9!
Ο πατέρας μου ήταν λάτρης των φυτών. Νομίζω πως είχε μια λουλουδοεπικοινωνία. Η συζήτηση σίγουρα θα ήταν μονόπλευρη, μάλλον όμως έδινε πολύ αγάπη, δεν εξηγείται αλλιώς. Εκτός από τον βασιλικό, υπήρχαν και τα πρωτομαγιάτικα στεφάνια που φτιάχναμε. Είχαμε ένα λιβάδι κάτω από το πατρικό μας με πολλών ειδών λουλούδια. Την πρωτομαγιά μας έβαζε και φτιάχναμε στεφάνια και μετά μας επιβράβευε χωρίς να αδικήσει κανέναν μας. Είμαι σίγουρη πως τα στεφάνια ο πατέρας μου δεν τα είχε συνδέσει μόνο με την καλαισθησία των εξωτερικών χώρων και τις πόρτες των σπιτιών, αλλά είχαν ένα πιο βαθύ και επαναστατικό νόημα για τον ίδιο!
Κάτω από το σπίτι είχαμε και μια συκιά. Τον θυμάμαι να ανεβαίνει ξυπόλυτος για να κόψει τα σύκα, και εμείς από κάτω να γελάμε. Θυμάμαι ακόμα εκείνα τα μεγάλα φύλλα της συκιάς, πόσο εντύπωση μου έκαναν! Πάντα γεμάτη η συκιά και ο πατέρας μου, πάντα χαμογελαστός, μάζευε τα καλύτερα. Ο Αύγουστος και ο Σεπτέμβρης, άλλωστε, ήταν οι αγαπημένοι μας μήνες γι’ αυτόν τον λόγο.
Το ευλογημένο σύκο συμβολίζει την ευημερία, την ενότητα και τη γνώση!
Εκεί παρακάτω, στο ρέμα, υπήρχαν και λεύκες. Τον χειμώνα, 15 μέτρα θα ήταν σίγουρα στο ύψος. Όταν «σφύριζε» ο αέρας, έγερναν δεξιά και αριστερά χωρίς ποτέ να σπάνε. Ποτέ δεν τις έκοψε ο πατέρας μου· ποτέ, και όσο ζούσε, δεν προκλήθηκε ζημιά.
Τα χρόνια πέρασαν, σε έχασα πατέρα και ποτέ ξανά δεν είδα τέτοιον βασιλικό φουντωτό, όπως μόνο εσύ ήξερες να φτιάχνεις. Το λιβάδι «θυσιάστηκε» στον βωμό του τσιμέντου και έγινε πολυκατοικία και δεν ξαναφτιάξαμε ποτέ στεφάνια. Η συκιά; Εκεί είναι, αλλά κανείς δεν ξαναπήγε τον Αύγουστο να δει τι απέγιναν τα σύκα, και αν έπεσαν στο χώμα και σάπισαν.
Και αυτές οι λεύκες θέλουν κόψιμο· οι ρίζες μπήκαν στο σπίτι και έκαναν ζημιά.
Αλήθεια, τώρα πιστεύω ότι είχες δώσει πολύ αγάπη σε όλα αυτά· σε «άκουγαν» και σε «σεβόντουσαν». Ήξερες να τους φερθείς· τα αγαπούσες αγνά και αληθινά, με όλη σου την καρδιά.
Και τώρα στέκομαι μίλια μακριά και αναρωτιέμαι, μονολογώντας: εμένα με τιμώρησαν; Ίσως γιατί από τότε που «έφυγες» θύμωσα και δεν προσπάθησα ποτέ να φτιάξω μόνη μου έναν βασιλικό, δεν ξαναπήγα στο λιβάδι μέχρι που έγινε πολυκατοικία και τις λεύκες τις φοβήθηκα τα βράδια. Μάλλον δεν τα αγάπησα όσο εσύ, ή δεν ήθελα να τα βλέπω γιατί θα μου θύμιζαν εσένα.
Μα πώς να ξεχάσω ακόμα και τα λουλούδια που έκοβες και μου χάριζες! Κρατούσαν εβδομάδες ολόκληρες μέσα στο βάζο με το νερό, ζωντανά, λες και είχαν χαρεί που τα είχες κόψει εσύ!
Όλα θέλουν αγάπη τελικά, όχι μόνο ο άνθρωπος, και την καταλαβαίνουν την αγάπη και στην ανταποδίδουν. Δίνουμε αγάπη όχι γιατί περιμένουμε αντάλλαγμα, δίνουμε αγάπη επειδή μας περισσεύει, επειδή νιώθουμε όμορφα γι’ αυτό που κάνουμε.
Αγαπημένε μου πατέρα, να θυμάσαι ότι στον κήπο που έφτιαξα φύτεψα έναν βασιλικό και η μυρωδιά του φτάνει μέχρι εκεί που είσαι. Το βράδυ, πριν κοιμηθώ, κοιτάω τη φωτογραφία σου και βλέπω να μου χαμογελάς. Ελπίζω να καταφέρω να τον κάνω και εγώ φουντωτό! Μπορεί να μην είμαι πια κοντά στο πατρικό μας, αλλά πάντα σε κουβαλάω μαζί μου· πάντα θα είσαι στον κήπο μου να κοσμείς αυτά που μου έμαθες, να αγαπάω όλο τον κόσμο.
Το κείμενο είχε γραφτεί 2/4/2017.
Αθανασία Παπαδοπούλου
13/9/2022
