ότι πάνω- κάτω όλοι μας βιώνουμε περίπου τις ίδιες εμπειρίες. Κι όμως οι
περισσότεροι απ εμάς πιστεύουμε ότι είναι τύχη ή ατυχία αυτό που τελικά
δεν μπορούμε να βιώσουμε την ευτυχία. Δεν αναλογιζόμαστε ότι όλα
καθορίζονται απ τον τρόπο που σκεφτόμαστε, απ τον τρόπο που
αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και απ τον ρόλο που θέλουμε να έχουμε. Ο
ρόλος του "θύματος" ,ας πούμε ,είναι ένας πολύ ωραίος ρόλος για να
τραβάμε ανθρώπους γύρω μας, και εμείς να παριστάνουμε τον καλό.
Νομίζουμε πως έτσι καταφέρνουμε να έχουμε ανθρώπους κοντά μας γιατί
είμαστε και εμείς έτοιμοι να δώσουμε τα πάντα. Ξέρετε όμως τί δίνουμε και
τί παίρνει ο άλλος ; Το απόλυτο τίποτα. Μη σας πω κιόλας ότι στο τέλος-
τέλος θα τον χάσουμε κιόλας ,άθελά μας βέβαια,αν δεν συνειδητοποιήσουμε
ότι για να βρούμε την ευτυχία μας δεν χρειάζεται να "κρεμόμαστε" από
ανθρώπους.Θα πρέπει πρώτα να τα βρούμε με τον εαυτό μας, να σεβόμαστε
τον εαυτό μας και να είμαστε καλά με Αυτόν. Αν το καταφέρουμε αυτό τότε
η εξωτερική μας εικόνα θα είναι εντελώς διαφορετική, θα είναι αποδεκτή
και θα δημιουργούμε πραγματικές σχέσεις.
Ένα πρόσφατο γεγονός ήρθε να μου ανατρέψει τα πάντα.Μια φιλία που
βρισκόταν σε εξέλιξη, ξαφνικά από εκεί που εγώ, όπως είχα συνηθίσει
έκανα τις επιλογές μου, αντιστράφηκε.
Ήρθε λοιπόν και η δική μου ώρα, να μην με αποδεχτεί κάποιος για φίλη.
Ξέρετε,όταν δεν έχεις βιώσει
την απόρριψη, όταν δεν έχεις βιώσει το "δεν είσαι αποδεκτός" δεν μπορείς
αρχικά να καταλάβεις τι συμβαίνει, τι λάθος κάνεις. Τα βάζεις με τον άλλον,
σου φαίνεται τρελό... κάτι που μέχρι πρότινος έκανες εσύ στους
άλλους,τώρα σου φαίνεται περίεργο που το κάνουν σε σένα.
Μη μπορώντας λοιπόν να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει η απάντηση ήρθε
κατά κάποιο τρόπο από μόνη της.
Νόμιζα ότι ήμουν δυστυχισμένη που δεν με αποδέχεται για φίλη, όμως
αποφάσισα να ψάξω τι φταίει τελικά και μου προκάλεσε δυστυχία
εγκλωβίζοντας με σε μια τέτοια κατάσταση.
Διάβασα,μελέτησα, αλλά πάνω απ όλα μίλησα με τον εαυτό μου και είπα:
"Συγγνώμη, έχεις την εντύπωση ότι δίνοντας ασύστολα,ο άλλος είναι
υποχρεωμένος να το εκτιμήσει; Στο ζήτησε κανείς";
Όχι! Ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει τέτοιο χαρακτήρα,έχει τόσα καλά
στοιχεία που δεν ήθελε να με αγχώσει,δεν ήθελε να με εκμεταλλευτεί..
Άραγε συμβαίνει στην πραγματικότητα απ τους υπόλοιπους υποσυνείδητα;
Νόμιζα ότι μου προκάλεσε δυστυχία όλο αυτό.Κι όμως, ο χρόνος δίνει τις
καλύτερες απαντήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ήμουνα ευτυχισμένη, γιατί
έμαθα ότι το να δίνεις ασυστόλως δεν σημαίνει πάντα ότι είναι και το
καλύτερο.
Επίσης, αντιλήφθηκα το πόσο τυχερή ήμουνα τελικά. Γιατί ο άνθρωπος
μπορεί να μην αλλάζει, αλλά όταν κατανοήσει κάποια πράγματα δεν τα
βάζει με την τύχη του.
Έχει να κάνει με την οπτική γωνία που το βλέπουμε, έχει να κάνει με το αν
θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι, έχει να κάνει με τον
"ρόλο" που θέλουμε να πάρουμε.
Η ευτυχία και η δυστυχία, η τύχη και η ατυχία είναι όψεις του ίδιου
νομίσματος. Εμείς επιλέγουμε την οπτική… Δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε
να τα δούμε τα πράγματα όπως είναι γιατί η δυστυχία όσο και να μην το
πιστεύεις σε ανταμείβει, η δυστυχία σου τροφοδοτεί το εγώ σου!
«Όλες μου οι δυστυχίες προέρχονται από το γεγονός ότι είχα υπερβολικά
καλή γνώμη για τους άλλους» -Ζαν-Ζακ Ρουσώ .
«Οι άνθρωποι επινόησαν τη φανταστική μορφή της τύχης, για να
δικαιολογούν τις αποτυχίες που οφείλονται στην απερισκεψία τους».
Δημόκριτος.
Αθανασία Παπαδοπούλου -12/5/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου