Το πρωί η Έμα ξύπνησε μόνη σε ένα διπλό κρεβάτι, φορώντας ένα καλοκαιρινό νυχτικό. Γυρίζοντας το βλέμμα της προς το παράθυρο, είδε χοντρές νιφάδες χιονιού στοιβαγμένες πάνω σε ένα αμάξι και γύρω τα δέντρα ντυμένα στα λευκά. Σηκώθηκε και έτρεξε στο μπάνιο. Το σπίτι της φαινόταν ξένο — το κρεβάτι, το νυχτικό, όλα. Κοιτάζοντας τον εαυτό της στον καθρέφτη, δεν μπορούσε να αναγνωρίσει το πρόσωπό της.
Ένας δίσκος έπαιζε στο πικάπ μουσική ρεγκετόν. Η Έμα βγήκε γρήγορα από το μπάνιο και άρχισε να χορεύει ξέφρενα, χωρίς να σταματήσει, μέχρι που λιποθύμησε.
Το επόμενο πρωί ξύπνησε στο πάτωμα, φορώντας τις χειμωνιάτικες χνουδωτές πιτζάμες της. Έξω, ο ήλιος φωτεινός φαινόταν να καίει. Έτρεξε ξανά στο μπάνιο, αλλά ο καθρέφτης είχε εξαφανιστεί. Πλησίασε στην τζαμαρία από τη μεριά του υπνοδωματίου και, χτυπώντας το τζάμι, φώναξε με όλη της τη δύναμη για βοήθεια, μάταια όμως. Το πλήθος κόσμου που περνούσε με καλοκαιρινά ρούχα, βαδίζοντας παρέες-παρέες προς την παραλία, δεν μπορούσε να την ακούσει. Πήγε στο κρεβάτι και ξάπλωσε. Νύχτωσε, και το μόνο φως που φαινόταν ήταν αυτό των αστεριών. Ξαφνικά, μια απότομη αστραπή την ξύπνησε, και η επίμονη βροχή που χτυπούσε με μανία στα τζάμια την άφησε άυπνη όλη νύχτα.
Το πρωί η Έμα σηκώθηκε κουρασμένη. Μετά δυσκολίας πήγε μέχρι το μπάνιο. Βγαίνοντας, βρέθηκε σε έναν διαφορετικό χώρο γεμάτο κόσμο. Κανείς δεν μπορούσε να την δει. Άνοιξε την πόρτα, και μέχρι να γυρίσει το βλέμμα της, όλοι είχαν εξαφανιστεί. Η πόρτα έκλεισε απότομα!
Οι μέρες περνούσαν αδιάφορα, χωρίς νόημα για την Έμα. Εγκλωβισμένη σε ένα δωμάτιο μόνη, σαν να ζει σε έναν άλλο πλανήτη, κοιτούσε ένα ρολόι στον τοίχο που ήταν το μόνο που την καθοδηγούσε για το αν είναι πρωί, μεσημέρι ή βράδυ. Και πάλι, τι νόημα είχε η ώρα; Τι νόημα είχε ο χρόνος; Όλα γύριζαν μέσα σε ένα δωμάτιο χωρίς ουσία. Μια καμπάνα χτυπούσε πένθιμα, και κοιτώντας το ρολόι, κατάλαβε ότι μάλλον εκείνο ήταν η μόνη σταθερά.
Τρόμαξε και σκεπάστηκε με τη μάλλινη λουλουδένια κουβέρτα, εκείνη που σκεπάζονταν μαζί όταν έξω χιόνιζε ή έβρεχε, όταν δεν τους ένοιαζε η εποχή, όταν ήταν ευτυχισμένοι. Τώρα όμως δεν ήξερε ποια είναι και πού βρίσκεται. Είχε πάψει να ελπίζει στους ανθρώπους. Δεν μπορούσε να δει τίποτα, δεν μπορούσε να νιώσει, γιατί εκείνος είχε αποφασίσει μια μέρα να φύγει χωρίς εξηγήσεις, έτσι απλά, χωρίς το θάρρος να πει τέλος. Εξαφανίστηκε, και η Έμα έμεινε μόνη, έτοιμη να τρελαθεί. Ένα πελώριο «γιατί» πλανιόταν στο μυαλό της, και ένιωθε ότι έχανε τα λογικά της.
Μεγάλες προσδοκίες, μάλλον. Ναι, Έμα, όλοι μεγάλες προσδοκίες έχουμε, γι’ αυτό απογοητευόμαστε. Μοιάζει κάπως με το φαγητό: την ώρα που ξεκινάς έχεις μεγάλες προσδοκίες και βάζεις όλη σου τη δημιουργικότητα, τη φαντασία. Φτάνοντας στο τελικό στάδιο, στο πιάτο σου, κρίνεις αν έγινε καλό ή κακό. Αν βγήκε χάλια, μετανιώνεις για τον χρόνο που θυσίασες, αλλά πιο πολύ για τις προσδοκίες που είχες.
Η Έμα, που είχε την ορμή να δοκιμάσει, να ρισκάρει, να αγαπήσει και να δοθεί ολοκληρωτικά, βρέθηκε όχι απλώς με ένα κακό φαγητό στο πιάτο, αλλά χειρότερα: εγκλωβισμένη μέσα σε ένα δωμάτιο, μέσα στον ίδιο της τον εαυτό. Μόνη και έρημη, να ακούει θλιμμένες καμπάνες αντί τους δείκτες του ρολογιού, να έχει παραισθήσεις. Να βλέπει κόσμο και να ουρλιάζει απ’ το παράθυρο, αλλά να μην υπάρχει κανείς, να έχει ψευδαισθήσεις.
Το μυαλό της σκεφτόταν μόνο αυτόν και εξέφραζε συγκεκριμένο αριθμό λέξεων και προτάσεων — είχε εμμονή της σκέψης. Κάποια στιγμή παραμιλούσε χωρίς νόημα, αλλά με σωστούς συντακτικούς και γραμματικούς κανόνες — ασυναρτησία της σκέψης.
Όλα τα πράγματα στη ζωή τα κάνουμε για την αρχή. Για να γίνει η αρχή σε μια σχέση, κάνουμε δεκάδες καραγκιοζιλίκια για να προσελκύσουμε τον άλλον. Η αρχή καθορίζει την αποτυχία ή την επιτυχία. Η ζωή μας είναι γεμάτη αρχές, ξεκινήματα και ανοιχτές πλοκές.
Και τώρα; Τι θα γίνει με την Έμα; Θα την αφήσουμε να τρελαθεί για έναν έρωτα που την παράτησε; Ο στόχος δεν είναι να λυθεί το πρόβλημα, αλλά η διαδικασία που θα περάσει η Έμα, να φωτιστούν νέοι δρόμοι, κάνοντάς την πιο λειτουργική και ψυχικά ανθεκτική. Αποκτώντας επίγνωση των εμποδίων που την κρατούν πίσω, βουτώντας βαθιά στον εαυτό της, θα φτάσει στη διερεύνηση και την τελική απάντηση υπαρξιακών ερωτημάτων.
Η φροντίδα του εαυτού μας είναι η βάση για όλα. Τα ψυχικά οφέλη είναι ένας πραγματικός θησαυρός. Οι αλλαγές που θα μας βοηθήσουν να φτάσουμε στο τέλος είναι να ανακαλύψουμε και να αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι, να μην καταπιεζόμαστε, να εκφράζουμε όλα μας τα συναισθήματα. Η θεραπεία γίνεται για να πονάμε λιγότερο για τα τραύματά μας και περισσότερο για τις αλλαγές που δημιουργούνται. Όταν η ψυχή πονά, παρά μόνο για να αλλάξει, είναι καλό — γιατί έτσι καταλήγεις να γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου.
Έμα, σήκω από το κρεβάτι και πέτα τη χνουδωτή κουβέρτα. Κοίτα το ρολόι — είναι 8 το πρωί, ο ήλιος λάμπει και η ζωή είναι ωραία. Πήγαινε με αργό βήμα, βάλε στο πικάπ τη μουσική σου, και κοίτα γύρω. Κοίτα τη γιαγιά που σε χαιρετάει, τη μάνα που τρέχει με το μωρό αγκαλιά, εκείνο το κορίτσι μόνη της στο παγκάκι, και το ζευγαράκι που σφιχταγκαλιάζεται.
Έμα, είναι ώρα να συνειδητοποιήσεις ότι η ζωή σου ανήκει και μόνο εσύ τη ζεις. Τρέξε στην πόρτα — αν δεν ανοίγει, δώσε της μια κλοτσιά και μάθε τι έχει να σου πει. Μην φοβάσαι την ιστορία σου, όσο και αν πονά. Αγάπησέ την, σπάσε την πόρτα και μάθε!
Μην πιστεύεις μόνο στην αρχή, που συνήθως είναι ντυμένη με αστερόσκονη. Έλα, πάμε παρέα να ανοίξουμε την πόρτα και να πούμε:
«Αγαπώ την αρχή για όσα θα αισθανθώ, μα λατρεύω το τέλος, γιατί μέσα απ’ αυτό θα βγω πιο δυνατή και έτοιμη για μια καινούργια αρχή».
Ο ψυχοθεραπευτής της Έμα, μαζί με όλη την ομάδα, σηκώθηκαν όρθιοι και την χειροκρότησαν. Μία κοπέλα από την ομάδα φώναξε: «Το τέλος είναι το απρόβλεπτο!»
Η Κ: «Το τέλος έχει το ενδιαφέρον!»
Η Μ: «Το τέλος είναι η αρχή!»
Η Π: «Το τέλος και η αρχή είναι αλληλένδετα.»
Η Ν: «Εισπνοή (αρχή) — Εκπνοή (τέλος), αλληλένδετα.»
Ο ψυχοθεραπευτής είπε: «Το τέλος δεν είναι απαισιόδοξο. Το τέλος είναι ένα ντε φάκτο πράγμα, ο μόνος βράχος. Είναι το μόνο που θα συμβεί οπωσδήποτε, και βάσει αυτού δομείς όλη σου την ύπαρξη. Δεν είναι χρωματισμένο, δεν είναι αισιόδοξο ή απαισιόδοξο, δεν είναι καλό ή κακό, δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Απλά είναι. Το τέλος οριοθετεί κάθε αρχή. Η ζωή μας είναι γεμάτη ξεκινήματα και ανοιχτές πλοκές, αλλά καθορίζεται από το τέλος. Ένα σπουδαίο τέλος εξιλεώνει, ένα φρικτό τέλος γκρεμίζει, ένα απότομο τέλος απαιτεί, ένα προδιαγεγραμμένο τέλος δημιουργεί απόγνωση. Το τέλος επαναδιατυπώνει τα πάντα. Είστε έτοιμοι; Γιατί τελικά, το τέλος είναι το παν!»
4-6-2023
Αθανασία Παπαδοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου