Η Κλαίρη και ο Κλεάνθης, ένα ζευγάρι που θα το ζήλευαν όλοι! Δέκα χρόνια μαζί και νομίζεις ότι είναι η πρώτη μέρα που γνωρίστηκαν! Μουσικός εκείνος, συγγραφέας εκείνη.
Ζουν στο κέντρο της Αθήνας, σε ένα μονόχωρο μόλις 25 τ.μ., με ένα μπαλκόνι που, αν έχεις υψοφοβία, δεν θα έβγαινες για κανέναν λόγο. Μια γκαρσονιέρα σαν σπιρτόκουτο. Κι όμως, εκεί μέσα, στο σπιρτόκουτο, άνθιζε κάθε μέρα η αγάπη τους.
«Γιατί, τι είναι αγάπη;» Ο καθένας μπορεί να την ορίσει διαφορετικά· δεν υπάρχει ένας και μοναδικός ορισμός της αγάπης. Είναι συναίσθημα προσωπικής αφοσίωσης, βαθιάς στοργής, ένας συνδυασμός έλξης. Η αγάπη δεν είναι ουσιαστικό, είναι ρήμα, αφού αφορά το τι κάνουμε για τον άλλον. Η αγάπη είναι συμπόνια, φροντίδα, πράξη! Η Κλαίρη και ο Κλεάνθης γράφουν ιστορία, όπως ιστορία γράφει και η αγάπη.
Σε ένα σπιρτόκουτο, με ένα πλαστικό μπουκάλι γεμάτο φρέσκα λουλούδια κάθε μέρα — αληθινά και γεμάτα αγάπη! — οι τοίχοι ήταν γεμάτοι σημειώματα, στιχάκια ερωτικά, τραγούδια, ρεφρέν. Είχαν καταφέρει τη μαυρίλα και το νέφος της Αθήνας, εκεί στο κέντρο των Αμπελοκήπων, να τα κάνουν μια ερωτική φωλιά, και τον αέρα που αναπνέουν να μοσχοβολάει αγάπη και ατελείωτο έρωτα.
Δεν υπήρχε μέρα ρουτίνας για εκείνους· κάθε μέρα ήταν διαφορετική, κάθε μέρα μια νέα αρχή. Κάθε μέρα, στο σπιρτόκουτο της αγάπης που δεν έβλεπε τον ήλιο, είχαν φτιάξει τη δική τους ανατολή και τη δική τους ρομαντική δύση.
Η ημέρα τους ήταν γεμάτη δημιουργία, αγάπη και έρωτα! Το σπιρτόκουτο της αγάπης με ένα τραπέζι που ίσα που χωρούσε το πλαστικό μπουκάλι με τα λουλούδια και δύο πιάτα! Το σπιρτόκουτο με ένα μπάνιο όπου στον καθρέφτη αντανακλούσε η ευτυχία της αγάπης. Στη ντουζιέρα χωρούσαν και οι δύο, γιατί ο ένας φρόντιζε τον άλλον. Απολάμβαναν το μπάνιο τους, ενώ οι άλλοι σήμερα κάνουν γρήγορο ντους γιατί δεν προλαβαίνουν. Το μπάνιο χρειάζεται να το απολαμβάνεις, να τρέχει το νερό, και το χέρι που σε τρίβει να γίνεται ένα με αυτό.
Νερό! Το ελιξίριο της ζωής. Το νερό δεν είναι απλώς μια ένωση μορίων οξυγόνου και υδρογόνου· γίνεται λαχταριστό και μαγευτικό όταν αγαπάς και σε αγαπούν, όταν σε αγγίζουν! Το νερό και η ένωση της Κλαίρης και του Κλεάνθη απόπνεε αναμφισβήτητα πάθος και άσβεστη φλόγα.
Ρούχα που δεν χωράνε σε μια ντουλάπα, κι όμως ο χώρος δεν έχει σημασία, γιατί η μυρωδιά κάνει τη διαφορά. Ρούχα που μοσχοβολάνε έρωτα από την αναπνοή της Κλαίρης και του Κλεάνθη! Γιατί η αναπνοή είναι ένα βασικό στοιχείο του έρωτα. Όταν νιώθουμε ερωτευμένοι, η αναπνοή μας αλλάζει· μοσχοβολάνε τα ρούχα, οι πετσέτες, όλο το σπίτι και ο αέρας που αναπνέουμε.
Την νύχτα, όταν η Κλαίρη φορούσε εκείνες τις χνουδωτές πυτζάμες, ο Κλεάνθης έπαιζε με τα χνούδια, μέχρι που ξάπλωναν και τα φιλιά τους έπαιρναν χρώμα, αφού ο έρωτάς τους κρατούσε ζωντανούς και η αγάπη τους συντονιζόταν.
Το σπιρτόκουτο δεν «έμπαζε» νερό από πουθενά· δεν έχανε ούτε πορεία ούτε προσανατολισμό. Ο στόχος ήταν κοινός, γιατί κοιτούσαν στην ίδια κατεύθυνση· γιατί υπήρχε έρωτας που είχε προκύψει από αγάπη.
Έρωτας χωρίς αγάπη είναι αναπνοή χωρίς εκπνοή. Η Κλαίρη και ο Κλεάνθης δεν χρειαζόταν καν να προσπαθήσουν· ήταν απλά εκεί ο ένας για τον άλλον. Στον έρωτα, άλλωστε, δεν χρειάζεται να προσπαθείς· είσαι απλά εκεί! Και πώς το λένε το άλλο το ωραίο; «Και τι αξίζει ένας έρωτας, αν δεν σου κόβει την ανάσα;»
Το σπιρτόκουτο στους Αμπελόκηπους είχε πάντα την ιδανική θερμοκρασία, χειμώνα-καλοκαίρι. Το χειμώνα είχε τη ζέστη του έρωτά τους, και το καλοκαίρι τη δροσιά των ατελείωτων φιλιών τους.
Στο σπιρτόκουτο οι τοίχοι δεν ήταν απλά τέσσερα ντουβάρια, και οι καθρέφτες δεν ήταν μόνο για να ξυριστείς ή να πλυθείς. Το σπιρτόκουτο είχε ένα γραφείο όπου έγραφαν, μελοποιούσαν, διάβαζαν, με τα βιβλία απλωμένα στο πάτωμα γιατί δεν υπήρχε βιβλιοθήκη· όμως χωρούσαν τα πάντα εκεί!
Τελικά, η Κλαίρη και ο Κλεάνθης είχαν κερδίσει το λαχείο: την αγάπη και την ευτυχία σε έναν άνθρωπο που καταλαβαίνει και με τον οποίο μοιράζεσαι κοινή πορεία.
Το μεγάλο σπίτι χρειάζεται πρακτικά όταν μεγαλώνει η οικογένεια. Όταν όμως είσαι η Κλαίρη και ο Κλεάνθης, το σπιρτόκουτο είναι υπέρ αρκετό για να ζήσεις.
Η αγάπη είναι δοκιμασία, που απαιτεί να απεγκλωβιστούμε από το περιχαρακωμένο κάστρο της αυτάρκειάς μας και να δοκιμάσουμε το «Εμείς». Η αγάπη χρειάζεται πρώτα καλλιέργεια του εαυτού μας.
Εσείς, πόσα δωμάτια έχετε στο σπίτι σας; Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξετε σπίτι; Θα πληρώνετε λιγότερο ΕΝΦΙΑ, θα έχετε λιγότερες δουλειές. Βέβαια, δεν θα έχετε την άνεση να καλείτε πολύ κόσμο, και τα ρούχα σας θα είναι έξω από την ντουλάπα.
Μπορείτε να μείνετε στο σπίτι που έχετε, με την εσωτερική σκάλα, να σιδερώνετε στη σοφίτα τα ατελείωτα ρούχα σας, και ίσως τα δάκρυα να απορροφούνται από τα βαμβακερά ρούχα· να έχετε κήπο, μπάρμπεκιου, μια τεράστια βεράντα, τηλεόραση τελευταίας τεχνολογίας που αντικατέστησε τη βιβλιοθήκη, υπολογιστή, tablet, laptop, home-cinema, playstation, δύο μπάνια, σαλονοτραπεζαρία κι γύρω από το σπίτι σιδεριές, γιατί ζούμε σε δύσκολους καιρούς.
Αλήθεια, το τελευταίο διάστημα πόσος κόσμος μπήκε σπίτι σας; Πόσα πάρτι και γιορτές κάνατε; Το σερβίτσιο του γάμου σας στο σύνθετο το έχετε χρησιμοποιήσει; Καθαρίζετε τη σκόνη από το τραπεζάκι του σαλονιού για να μην τη δει η μητέρα ή η πεθερά σας;
Μέχρι να απαντήσετε όλα αυτά, η Κλαίρη και ο Κλεάνθης δίνουν μαθήματα αγάπης στο κέντρο της Αθήνας. Οι υπόλοιποι που επιλέξατε πολλά δωμάτια, μη ξεχάσετε το γυάλινο βάζο του γάμου από το σύνθετο· δεν είναι μπιμπελό! Μην ξεχάσετε τον πίνακα ζωγραφικής που χρυσοπληρώσατε να τον αντικαταστήσετε με λόγια αγάπης, φωτογραφίες και τραγούδια. Μην ξεχάσετε, στην τεράστια μπανιέρα σας που σχεδόν ποτέ δεν χρησιμοποιείτε, να τρέξει το νερό άφθονο επάνω σας για πολλή ώρα. Και που και που να ανοίγετε το σπίτι, γιατί αλλιώς γεμίζει μαυρίλα — ακόμα κι αν μένετε στην εξοχή.
Α, και κάτι τελευταίο: μη ξεχάσετε να ζήσετε!
Αθανασία Παπαδοπούλου
Ρέθυμνο, 26-5-2024
