'Οταν στα 43 σου και ύστερα από 25 χρόνια μένεις άνεργος, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι,-εκτός βέβαια από την επιβίωσή σου- είναι όχι μόνο που θα βρεις δουλειά αλλά και τι είδους δουλειά. Είσαι σίγουρος μαζί με την τρομοκρατία που σε έχει καταβάλει ότι είσαι "χαμένο χαρτί" και σκέφτεσαι πως η αβεβαιότητα θα είναι-δυστυχώς- ο "συνοδοιπόρος" σου για το υπόλοιπο της ζωής σου.
Και όμως, εγώ δεν θέλω να σας μιλήσω για την ανεργία γιατί είναι -δυστυχώς-φαινόμενο της εποχής, ούτε για την αβεβαιότητα, δεν θέλω καν να σας μιλήσω για εμένα, θέλω να σας μιλήσω για την Αννέτα, τη διευθύντρια του νηπιαγωγείου που είχα την τύχη να γνωρίσω και να εργαστώ κοντά της μόλις 2 μήνες!
Ξέρω, θα μου πείτε 2 μήνες είναι λίγοι για να καταλάβει κανείς αν ο άλλος είναι καλός 'η κακός, πολύς ή λίγος, κι όμως καμιά φορά νομίζεις ότι τον άλλον τον ξέρεις χρόνια. Κάνοντας μια παρένθεση σε αυτό θέλω να αναφέρω ότι η τελευταία μου δουλειά ήταν 13 χρόνια, οπότε θεωρείτε αυτονόητο ότι με γνωρίζανε, ξέρανε τι άνθρωπος είμαι. Κατά βάθος βέβαια ήξερα και εγώ την αλήθεια, ήμουνα ένα "νούμερο" της εταιρείας, όπως οι περισσότεροι εργαζόμενοι...
Η Αννέτα λοιπόν είναι ένας άνθρωπος διαφανής, επικοινωνιακός, αυθεντικός, με υγιές Εγώ και πολύ καλός ακροατής.
Ο αυθεντικός άνθρωπος άλλωστε δεν επιδεικνύει κριτική συμπεριφορά απέναντι στους άλλους, σέβεται την άποψη του συνομιλητή του ακόμα και όταν είναι διαφορετική απ τη δικιά του, έτσι και η Ανέττα.
Η Αννέτα έχει ομάδα, την αγαπά και τη σέβεται και όποια αλλαγή και να κάνει την κάνει για όφελος της ομάδας. Είναι ένας άνθρωπος που αναζητά την αλήθεια γι αυτό και είναι πρόθυμη να συζητάει ιδέες που διαφωνούν με τις δικές της.
Η Αννέτα για εμένα είναι ηγέτης, ναι ηγέτης, είναι σίγουρη για τον εαυτό της λαμβάνοντας και υπολογίζοντας πάντα τα συναισθήματα των άλλων. Η λέξη ανταγωνισμός είναι άγνωστη για εκείνη.
Η Αννέτα δεν ανησυχεί για την επιτυχία κάποιου άλλου ανθρώπου γιατί επικεντρώνεται στα δικά της θέλω και μόνο σε αυτά, γιατί πατάει σταθερά στα πόδια της. Τα έχει καλά με τον εαυτό της και αυτό αντανακλά.
Η Αννέτα έχει έναν σταθερό χαρακτήρα και πολλές φορές αυτοσαρκάζεται. Σου εμπνέει εμπιστοσύνη απ την πρώτη στιγμή που θα σου μιλήσει.
Μέσα σε αυτό το νηπιαγωγείο γνώρισα και άλλες αξιόλογες δασκάλες και άτομα, όλες με άψογη συμπεριφορά απέναντί μου. Όπως λένε όμως, και δίκιο έχουν, το ψάρι βρωμάει (ή μοσχοβολάει θα πω εγώ στη συγκεκριμένη περίπτωση) απ 'το κεφάλι.
Αννέτα, δυστυχώς για έμενα συνεργαστήκαμε μόνο για 2 μήνες,(λόγω σύμβασης).
Ήταν τιμή μου που έτυχε να σε γνωρίσω, αν και δεν πιστεύω στην τύχη.
Υποκλίνομαι στο ήθος σου, τον επαγγελματισμό σου και την ανθρωπιά σου.
Η ζωή τελικά είναι ο καλύτερος δάσκαλος γι αυτούς τους ανθρώπους, και για εμένα όμως Αννέτα ήσουνα η καλύτερη "δασκάλα".
Α, να μην ξεχάσω, τα καθήκοντά μου στο νηπιαγωγείο ήταν αυτά της καθαρίστριας, η αντιμετώπιση στο πρόσωπό μου καλύτερη από κάθε προηγούμενη δουλειά που πέρασε τα τελευταία 25 χρόνια.
Μια σύμβαση 2 μηνών ανέτρεψε μέσα μου ανθρώπους και δουλειές μιας 25ετίας.
Αννέτα, και τώρα που έχω πλέον διανύσει σχεδόν το μισό της ζωή μου, θα με θεωρήσω ευλογημένη που σε γνώρισα και θα σου πω να παραμείνεις όπως είσαι.
Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ.
Αθανασία Παπαδοπούλου - 3/5/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου