Η Έλλη, ένα 5χρονο κοριτσάκι ζει στη Μεγάλη Βρετανία μαζί με τους γονείς στη περιοχή Camden, μια περιοχή που σφύζει από ζωή. Μπαλαρίνα, η Έλλη, ταλέντο μεγάλο!
Οι ιδιοφυΐες λένε γεννιούνται δεν γίνονται. Και όμως ο Αμερικάνος συγγραφέας David Shenk θεωρεί ότι η επιστήμη έχει αποδείξει ότι οι ικανότητές μας προέρχονται από μια διαδικασία ανάπτυξης, πράγμα που συμπεριλαμβάνει και όσα λαμβάνουμε από τα γονίδιά μας.
Όπως και να έχει η μικρή Έλλη ονειρευόταν πιο πολύ και από τα παιχνίδια να γίνει μια μέρα διάσημη!
Οι γονείς της ήταν περήφανοι για την πρόοδο της κόρης τους και το ταλέντο της!
Τα χρόνια πέρασαν, η μικρή Έλλη μεγάλωσε, έγινε ένα έφηβο κορίτσι, χωρίς να έχει εγκαταλείψει ποτέ το μπαλέτο. Σε όλες τις διοργανώσεις έβγαινε πρώτη. Ένα δωμάτιο γεμάτο με χρυσά μετάλλια.
Έφτασε στην τελευταία τάξη του Λυκείου και ενώ έδωσε Πανελλήνιες και πέρασε στο τμήμα Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ δεν σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή να θυσιάσει το μπαλέτο για την Ψυχολογία.
Οι γονείς της έφεραν αντίρρηση σε αυτό. Παρόλα αυτά η Έλλη που πλέον είχε φτάσει σε ένα υψηλό επίπεδο έβλεπε ότι η φήμη της και η διασημότητα της κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον όλων των γύρων φίλων της, γνωστών και αγνώστων. Δεν ήταν όμως αυτό που την κράτησε εκεί, αλλά το πάθος της για το μπαλέτο!
Η Έλλη είχε ήδη δημιουργήσει ένα μεγάλο κύκλο και δίκτυο μέσω των social και προσπαθούσε κατά κάποιο τρόπο να τα προλάβει όλα. Μπορείς όμως να τα προλάβεις όλα; Mπορείς να τους έχεις όλους ικανοποιημένους όταν συνειδητοποιείς ότι γίνεσαι διάσημος;
Η Έλλη νοίκιασε σπίτι στα 20 της. Το 24ωρο της γεμάτο. Κατάφερε στα 22 να ανοίξει σχολή μπαλέτου. Στα 22 της ! Ποιος θα το έλεγε, έγινε διάσημη.
Η ζωή της άλλαξε 360 μοίρες. Πολύς κόσμος, και πόσο μάλλον αντρικός πληθυσμός, την προσέγγιζε. Δημοσιογράφοι, συνεντεύξεις, ταξίδια, μια ζωή όνειρο. Όντως...όνειρο;
Η ζωή κυλούσε με πολλούς θαυμαστές. Γεμάτος χρόνος και το όνειρο της να έχει γίνει πραγματικότητα.
Κάποιοι φίλοι αποχώρησαν... Zήλια; Δεν άντεξαν την επιτυχία της; Ένιωσαν αδικημένοι; Ένιωσαν να μη χωράνε μέσα σε όλο αυτό ; Το σίγουρο ήταν ότι η ζωή της Έλλης άλλαζε μέρα με τη μέρα, ραγδαία χωρίς ποτέ να αποκλίνει από τον στόχο της. Χωρίς ποτέ να χάνει αγαπημένους και πιστούς φίλους που άντεξαν την επιτυχία της.
Η Έλλη έφτασε στα 30 της να έχει μια πετυχημένη επαγγελματική ζωή. Ήταν διάσημη. Όπου και να πήγαινε την αναγνώριζαν. Είχε βέβαια καταφέρει να κρατήσει το ήθος της και την αξιοπρέπειά της ψηλά.
Όμως, είχε να αντιμετωπίσει έναν κυκεώνα που μέρα με τη μέρα γινόταν πιο ασφυκτικός, πιο πιεστικός.
Τηλέφωνα, συνεντεύξεις, μηνύματα, κοινωνικές υποχρεώσεις. Ένας κύκλος που δεν μπορούσε να κλείσει, ο χρόνος δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω …..και η “ψαλίδα “όλο και άνοιγε..
Άντρες από όλο τον κόσμο εκλιπαρούσαν έστω και για ένα της μήνυμα. Γυναίκες, που τη θαύμαζαν και της ζητούσαν συμβουλές. Κορίτσια έφηβα που ζητούσαν τη συμβουλή της κρυφά από τους γονείς τους και τη..συνταγή της επιτυχίας!
Το ψυχολογικό αντίκτυπο στη διασημότητα είναι είτε γιατί θέλεις κοινωνική αποδοχή, είτε υπαρξιακή επιβεβαίωση. Ίσως και όλα αυτά μαζί...Ίσως για την Έλλη τίποτα από αυτά. Σοκ διαχείρισης, μάλλον, έπαθε η Έλλη και δεν άντεξε ψυχικά.
Δεν μπορούσε να το διαχειριστεί όλο αυτό, ένιωθε να χάνει τον εαυτό της και αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Άλλωστε, το να ζητάς βοήθεια δεν είναι σημάδι αδυναμίας αλλά σημάδι δύναμης.
Επισκέφτηκε έναν ειδικό, ο οποίος κατάφερε μέρα με τη μέρα να την καθοδηγεί και να την συμβουλεύει σωστά. Προσπάθησε να την κάνει να αντιληφθεί το πρόβλημα κάνοντας την να ανακαλύπτει μόνη της ποιοι εξωγενείς και ενδογενείς παράγοντες είναι αυτοί που την έφεραν σε αυτή την κατάσταση.
Έπειτα από πειθαρχία και σωστό πρόγραμμα συνήλθε και ισορρόπησε.
Λίγους μήνες αργότερα βρέθηκε στο δρόμο της ζωής της ο μεγάλος της έρωτας, ο Κώστας...Ο Κώστας που την διεκδίκησε όσο κανείς άλλος. 35 πλέον εκείνη, 42 εκείνος.
Έρωτας με την πρώτη ματιά, κεραυνοβόλος, αυτό που λέμε βρήκα το άλλο μου μισό. Η Έλλη και ο Κώστας βρέθηκαν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να συζούν. Ο Κώστας ένας δυναμικός τύπος, τραπεζικός υπάλληλος με χόμπι τη φωτογραφία ,μα πάνω απ όλα αυτό που λέμε καλό παιδί, λαχείο!
Ζώντας όλα τους τα χρόνια στο Camden, ευτυχισμένοι και κάνοντας σχέδια για το μέλλον ένα ανοιξιάτικο βράδυ βγήκαν για φαγητό σε ένα εστιατόριο. Τότε, συνέβη το μοιραίο. Ένα αμάξι διασχίζοντας τρελή πορεία έπεσε στη τζαμαρία του εστιατορίου τραυματίζοντας σοβαρά την Έλλη. Θρυμματίστηκε το δεξί της πόδι. Οι γιατροί έκαναν ότι ήταν δυνατόν, δυστυχώς όμως η Έλλη δεν θα μπορούσε να ξανακάνει ποτέ μπαλέτο.
Ο Κώστας έμεινε δίπλα της όλα της τα χρόνια μέχρι και σήμερα. Δεν την πρόδωσε ποτέ, δεν την εγκατέλειψε. Σήμερα, ζουν μια ήσυχη ζωή ως μεσήλικες και είναι ο ένας για τον άλλον, υπόδειγμα ζευγαριού!
Η Έλλη δεν ήταν κυνηγός διασημότητας τα χρόνια που πέρασαν. Έκανε το όνειρό της πραγματικότητα. Η Έλλη ένιωσε κάποια στιγμή να χάνει την ισορροπία με όλον αυτόν τον άγνωστο και γνωστό κόσμο αλλά το κατάλαβε και ζήτησε βοήθεια. Κατάφερε να κρατηθεί στο ύψος της αξιοπρέπειά της γιατί είχε επιλέξει σωστούς και καλοπροαίρετους ανθρώπους δίπλα της. Κατάφερε να μη νοσήσει ψυχικά. Οι προσδοκίες της δεν πολλαπλασιάστηκαν με τη διασημότητα. Έμεινε σεμνή και ταπεινή.
Άλλωστε το να γίνεις διάσημος δεν είναι χάρισμα. Υπάρχει ένα βιβλίο «Το κίνητρο της διασημότητας» όπου ο ψυχολόγος και συγγραφέας Ορβιλ Μπριμ, λέει το εξής: «Καθώς οι ευκαιρίες για διασημότητα μειώνονται με τον χρόνο, στρεφόμαστε στη μεταθανάτια φήμη», υποστηρίζοντας ότι η ανάγκη για διασημότητα είναι τόσο ισχυρή που ορισμένοι άνθρωποι βιάζονται να πεθάνουν, μήπως έτσι αποκτήσουν μια πιο αναγνωρισμένη ζωή από εκείνη που κατάφεραν να ζήσουν”!
Τρομακτικό ακούγεται!
Η Έλλη όμως κατάφερε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα, και όπως φαίνεται ο τρόπος και η ισορροπία ήταν αυτά που την κράτησαν προσγειωμένη. Σίγουρα είχε διαβάσει και το βιβλίο του Robin Sharma “Ποιός θα κλάψει όταν πεθάνω”; όπου αποσπασματικά αναφέρει: “ Αυτός που κατέχει καλά την τέχνη της ζωής δεν βλέπει παρά ελάχιστη διαφορά ανάμεσα στη δουλειά του και το παιχνίδι του, στην εργασία του και στον ελεύθερο χρόνο του, στο νου και το σώμα του, στην εκπαίδευση και την ανάπαυσή του, στη ζωή και τη θρησκεία του. Μόλις και μετά βίας τα διακρίνει. Απλώς κυνηγά το όραμα της τελειότητας σε οτιδήποτε κάνει, αφήνοντας τους άλλους να αποφασίσουν αν εργάζεται ή αν παίζει. Εκείνος ξέρει ότι κάθε φορά κάνει και τα δύο συγχρόνως”. Επίσης αναφέρει πώς “Αν αγαπήσεις τη δουλειά σου, θα ανακαλύψεις ότι δεν χρειάζεται να δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου.”
Η Έλλη απόλαυσε τη φήμη της όλα αυτά τα χρόνια, διαχειρίστηκε με τη βοήθεια ειδικού τους θαυμαστές της και τις δυσκολίες. Ήταν συνειδητοποιημένη, ήξερε ότι δεν μπορεί να ξεφύγει απ τη διασημότητα. Απέδειξε ότι εκτός από ταλέντο έχει και προσωπικότητα. Το πιο βασικό όμως ήταν όταν βρήκε τον έρωτα της ζωής της. Δεν τον έχασε γιατί ήθελε να έχει προσωπική ζωή, γιατί ήξερε ότι όλα από εκεί ξεκινάνε, από μέσα μας.
Άλλωστε οι σπουδές στον κλάδο της ψυχολογίας την βοήθησαν πολύ, γιατί αν θες να είσαι διάσημος δεν θα χρειαστεί να κάνεις καμία θυσία. Μπορεί να μην μείνουν όλοι ικανοποιημένοι, εσύ όμως θα έχεις καταφέρει κάτι πολύ βασικό. Δεν θα έχεις χάσει τον εαυτό σου. Και όταν έρθει ίσως το χειρότερο σενάριο για εσένα όπως στη Έλλη, η ζωή θα σου χρωστάει έναν Κώστα.
Η Έλλη πέθανε από βαθιά γεράματα στα 93. Ο Κώστας μετά από 1 μήνα. Μαζί στη ζωή μαζί και στο θάνατο.
Το κτίριο της σχολής χορού υπάρχει ακόμα με το όνομα της. Η Έλλη έγινε είδωλο χωρίς να καταρρεύσει. Η προσωπικότητά της όχι μόνο άντεξε στο καλλιτεχνικό στερέωμα αλλά έγινε και πρότυπο για τα έφηβα κορίτσια!
Αθανασία Παπαδοπούλου 13/1/2021
