Η αναβολή μοιάζει με πρόσκαιρη λύση γιατί παρέχει ανακούφιση από το στρες. Η αλήθεια είναι πως το άγχος μεγαλώνει με κάθε αναβολή και απομακρύνεται μόνο όταν το εκάστοτε έργο ολοκληρωθεί.
Ο Γιώργος μεγάλωσε σε μια οικογένεια που δεν χρησιμοποιούσαν την αναβλητικότητα ως τρόπο ζωής. Παρόλα αυτά ο ίδιος έμαθε να αναβάλει πράγματα λέγοντας "άστο για αργότερα". 42 ετών ο Γιώργος ζει με τους γονείς του, εργάζεται αλλά ακόμα δεν έχει καταφέρει να ορθοποδήσει. Δύσκολοι καιροί και θα έρθουνε κι άλλοι(Κ.Γ).
Ο Γιώργος δεν έχει καταλάβει ότι βρίσκεται σε μια διαρκή "αναμονή", αποφεύγοντας τις πρωτοβουλίες και τη δράση. Με την αναβλητικότητα έχει στερήσει από τον εαυτό του την ευκαιρία να προσπαθήσει για τους στόχους του. Μ' αυτό τον τρόπο βρίσκεται πάντα δεύτερος. Είναι σαν να το κάνει επίτηδες. Μήπως φταίει και η χαμηλή αυτοεκτίμηση; Μήπως το ότι δεν έχει καλή προσωπική ζωή; Κοινωνικός πολύ, αλλά με "ρηχές" σχέσεις, οπότε μηδέν εις το πηλίκο.
Η αίσθηση απογοήτευσης κυριαρχεί, θέλει να το "κρύψει" εκδηλώνοντας ανοιχτά τα συναισθήματά του, αλλά η αίσθηση της απογοήτευσης τον εξουσιάζει και έτσι πέφτει σε επαναλαμβανόμενα λάθη και τα αφήνει όλα για ...αργότερα.
Έτσι άφησε και την Κατερίνα για... αργότερα γιατί νόμιζε ότι δεν θα τα καταφέρει. Η Κατερίνα ένα κορίτσι "σαν τα κρύα τα νερά", μορφωμένη με επίπεδο, κοινωνική, γεμάτη καλοσύνη. Αλλά ο Γιώργος όταν την είδε νόμιζε ότι δεν θα τα καταφέρει και είπε στον εαυτό του:" Αποκλείεται, εμένα θα κοιτάξει; Άστο για αργότερα".....και έτσι πέρναγε ο καιρός.
'Oταν όμως η ζωή θέλει 2 άνθρωποι να συναντηθούνε θα συναντηθούνε. Και ήρθε λοιπόν εκείνος ο καιρός, αλλά ο Γιώργος ήταν ακόμα "βολεμένος" στους γονείς του και δεν υπήρχε πλάνο για την μελλοντική ζωή του, ούτε στόχοι προσωπικοί.
Λάθος Γιώργο, οι στόχοι πρέπει να είναι πρώτα προσωπικοί. Ο καλύτερος επιστήμονας να γίνεις, ο ποιο διάσημος καλλιτέχνης να είσαι, την μεγαλύτερη δόξα να πάρεις, αν γυρίσεις σπίτι σου και δεν έχεις να το μοιραστείς με τον άνθρωπό σου, ποτέ δεν θα είσαι ολοκληρωμένος και ευχαριστημένος, θα είσαι κενός συναισθηματικά. Το πρώτο βήμα για να πας στο επόμενο είναι να συνειδητοποιήσεις το λάθος και να αποβάλεις τον φόβο. Η εγκατάλειψη του φόβο είναι σημαντική κίνηση προς την απόκτηση κινήτρου για δράση. Ένας Ρωμαίος φιλόσοφος είχε πει. " Η αιτία του φόβου είναι η άγνοια". Άρα για σκέψου, εσύ Γιώργο ένας άρτιος καλλιτέχνης φοβάσαι κάτι πάνω στην δουλειά σου; Έχεις μια εξαιρετική μουσική παιδεία, δεν σε τρομάζει η σκηνή, οι ερωτήσεις, οι συνεντεύξεις, δεν έχεις κανέναν απολύτως φόβο και ξέρεις γιατί; Η απάντηση είναι στο ρητό. Δεν έχεις άγνοια.
Πάμε τώρα και στα προσωπικά σου. Γιατί το άφησες για αργότερα αυτό με την Κατερίνα; Γιατί το ανέβαλες; Γιατί φοβήθηκες ότι δεν θα τα καταφέρεις. Φοβήθηκες γιατί θα έμπαινες σε μια κατάσταση που δεν την γνωρίζεις, δηλαδή σε μια κατάσταση με πλήρη άγνοια για εσένα. Φοβήθηκες τις ευθύνες, την πρωτοβουλία, λέξεις άγνωστες για εσένα μάλλον. Ο φόβος όμως είναι όταν αναμένουμε κάτι κακό. Εδώ τι κακό υπάρχει ; Τίποτα, είναι η αμάθεια....
Τώρα όμως ήρθε η ώρα να πούμε μόνο αλήθειες.
Γιώργο, δε νομίζω να γεννήθηκες αναβλητικός, κανείς δεν γεννιέται αναβλητικός, διαμορφώνεται στο περιβάλλον όπου ζει. Η ψυχολογία λέει πως παιδιά που μεγάλωσαν σε ένα καταπιεστικό οικογενειακό περιβάλλον, η συνέπεια θα είναι η αναβλητικότητα. Παιδιά που μεγαλώνουν με γονείς που ελέγχουν τα πάντα, αδυνατούν να διαχειριστούν τον εαυτό τους και συνεπώς να οριοθετήσουν ή και να θέτουν στόχους . Η συμπεριφορά τους αυτή (της αναβλητικότητας) μπορεί να είναι μια μορφή επανάστασης απέναντί τους.
Επίσης λόγω της αδυναμίας αυτοδιαχείρισης καταναλώνουν αλκοόλ, αφήνουν επείγουσες υποθέσεις για να αποφύγουνε το φόβο της αποτυχίας και άλλα πολλά. Και καλά -ας πούμε- καλά όλα αυτά. Όταν "χτυπάει καμπανάκι" και αρχίζει να εξασθενεί το ανοσοποιητικό σύστημα με αποτέλεσμα επίπτωση στην ψυχική σου ηρεμία και την την υγεία σου, κρυολόγημα, αυπνίες, τότε τι κάνεις;
Αγαπητέ Γιώργο αν θες πραγματικά να είσαι με την Κατερίνα θα χρειαστεί να μάθεις να αντιμετωπίζεις τις δύσκολες καταστάσεις. Ο κόσμος δεν είναι όπως ξέρεις" αγγελικά πλασμένος". Οι γονείς σου μπορεί -κακώς-να ανέλαβαν όλες σου τις ευθύνες και τώρα να μην είναι εύκολα τα πράγματα, θα χρειαστεί όμως να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να πεις," Δεν το έχω ξανακάνει, αλλά θα προσπαθήσω μπορώ να το κάνω"!
Χρειάζονται όρια από εσένα τον ίδιο, οριοθέτησε το περιβάλλον σου. (Μεταξύ μας, έτσι θα σε σέβονται και περισσότερο).
Μην ανατρέχεις στο παρελθόν και αρχίζεις να κατηγορείς τον εαυτό σου λέγοντας " Είμαι αποτυχημένος, συνέχεια αναβάλλω τις δουλείες" κτλ. φτιάξε το τώρα!
Οι στόχοι σου να είναι μικροί και τα βήματα να τα κάνεις ένα- ένα χωρίς να είσαι παρορμητικός.
Μην περιμένεις τίποτα απ' τους άλλους πάρε τη ζωή στα χέρια σου!
Γιώργο, είσαι τυχερός. Η Κατερίνα σε περιμένει ακόμα. Καλό είναι να είσαι γρήγορος αλλά να μην βιάζεσαι. Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σαν μοναδική ευκαιρία γι' αυτό μην αφήσεις τίποτα για αργότερα! Το μόνο επείγον στη ζωή είναι να αγαπήσουμε όπως είπε και ο Eric-Emmanuel Schmit, 1960-, Γάλλος δραματουργός & συγγραφέας "Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει ο θάνατος είναι πως είναι επείγον να αγαπήσουμε!
Αθανασία Παπαδοπούλου
2/7/2022
