H πανδημία COVID19 προκλήθηκε απ΄ τον κορονοιό SARS-COV-2 ο οποίος εξαπλώθηκε στην Ελλάδα από τις 26/2/2020.
11/3/2020 επίσημη ανακοίνωση πανδημίας.
1η καραντίνα 12/3/2020-4/5/2020
2η καραντίνα 7/11/2020 και... "χάσαμε την μπάλα".
Σε μια επίσκεψή μου σε ένα δημόσιο νοσοκομείο ενός δικού μου ανθρώπου συνάντησα την Λ.. Πρώτη φορά την έβλεπα. Φυσικά και εκείνη εμένα. Κρατούσε το χέρι μιας κυρίας σφιχτά, με πόνο ψυχής. Τα μάτια της υγρά. Τι άλλο να περιγράψει κανείς γι΄ αυτή την κατάσταση;
Κάθισα 5 λεπτά κοιτώντας την στα μάτια. Δεν άντεξα, βγήκα έξω προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δικά μου δάκρυα. Σε λίγη ώρα βγήκε και εκείνη απ΄ το δωμάτιο κοιτώντας και περπατώντας μόνο ευθεία με το βλέμμα καθηλωμένο στο παράθυρο της γωνίας του διαδρόμου, σαν να ήταν η μόνη διέξοδός της. Στάθηκε λιγότερο από 1 λεπτό και γυρνώντας, λίγο πριν ξαναμπεί στο δωμάτιο σιγοψιθύρισε, ένα νεράκι πρέπει να φέρω να αντέξω και αυτό το βράδυ.
- Θα σου φέρω εγώ.
- Μα...
- Σας τρόμαξα;
- Συγγνώμη , ούτε καν σας πρόσεξα.
- Μα τι λέτε, σε νοσοκομείο είμαστε, την προσοχή σας άλλωστε την έχετε στραμμένη ακριβώς εκεί που πρέπει!
- Γνωριζόμαστε;
- Όχι, αλλά πολύ θα το ήθελα, δεν γνωρίζει κάθε μέρα κανείς τέτοιους ανθρώπους. Πάω να φέρω δυο νεράκια, δίψασα. Είμαι η Αθανασία.
- Ελευθερία, αλλά με φωνάζουν Λευτερίτσα... Με συγκινείτε.
Μέχρι να πάω στην καντίνα ένοιωσα ένα βαθύ συναίσθημα, ευσπλαχνία (νομίζω είναι η σωστή λέξη) να με συνδέει μαζί της.
Στο γυρισμό την βρήκα στην ίδια ακριβώς θέση. Την πλησίασα και της έδωσα το νερό.
- Ευχαριστώ, τι σας οφείλω;
- Αλίμονο, ένα νεράκι είναι, το επόμενο δικό σας είπα χαμογελώντας, προσπαθώντας να σπάω λίγο την αμηχανία που διακατείχε και τις δυο μας.
Έξω νύχτωνε, εγώ άλλωστε είχα έρθει μια απλή επίσκεψη στο νοσοκομείο. Αναρωτιόμουν αν θα κάτσω όλο το βράδυ και εγώ εκεί, όχι λόγω της δικής μου επίσκεψης, αλλά λόγω της Λευτερίτσας.
-Λευτερίτσα, θες να κάτσουμε παρέα στο δωμάτιο σήμερα;
- Μα έχετε τον δικό σας άνθρωπο εδώ.
- Μην ανησυχείς γι αυτό. Είσαι μέρες εδώ;
- Δεν τις μετράω, αλλά ναι εδώ μένω τις τελευταίες μέρες.
- Έχεις οικογένεια;
- Ναι, παντρεμένη με 2 παιδιά.
- Α, καταλαβαίνω. Η μητέρα σου είναι καιρό έτσι;
- Η πεθερά μου...
- Η πεθερά σου;!
- Ξέρετε ο σύζυγος μου είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Προερχόμαστε και οι δύο από καλές οικογένειες αλλά είμαστε και οι δύο μοναχοπαίδια. Έχασα τη μαμά μου σε μικρή ηλικία σε ένα τροχαίο. Εκείνος έχασε τον πατέρα του σε ένα τροχαίο επίσης σε μικρή ηλικία.
- Κάτι πραγματικά περίεργες συμπτώσεις!....
- Εμένα μου έμεινε ο πατέρας μου! Σ΄ εκείνον η μητέρα του. Μεγάλη ευλογία να έχεις τους γονείς σου. Είμαστε τόσο ενωμένοι που νιώθουμε όλοι μαζί οικογένεια. Έχουμε ένα αγόρι, έχει το όνομα του μπαμπά του και ένα κορίτσι, με το όνομα της μαμάς μου! Έτσι δεν λείπει κανείς απ΄ την οικογένεια!
- Λευτερίτσα, σα να σε ξέρω χρόνια νιώθω. Θες να σου πω κάτι; Είμαι συγγραφέας. Θέλω να γράψω την ιστορία σου, θα μου το επιτρέψεις;
- Μα πώς; Eγώ ξέρεις τελείωσα το Λύκειο αλλά δεν κατάφερα να προχωρήσω. Δεν είμαι πολύ καλή στη γραμματική και τώρα τι να σου πρωτοπώ!
- Δεν έχει καμία σημασία, θα είναι μια αληθινή ιστορία. Εδώ θα είμαι όσο χρειαστεί και θα τα λέμε.
-Λευτερίτσα, φώναξε μια νοσηλεύτρια, θα κλείσουν τα φώτα στην διπλανή πτέρυγα, έλα να ξεκουραστείς και ξανάρχεσαι αύριο.
- Καληνύχτα Αθανασία.
-Λευτερίτσα, να έρθω αύριο; Ο δικός μου άνθρωπος θα έχει βγει αλλά θέλω να έρθω γι΄ αυτό που σου είπα.
- Έλα, εδώ θα είμαι.
Το ίδιο βράδυ περιφέρθηκα στην πόλη. Ήθελα να σκεφτώ, να κάνω το σχεδιάγραμμα για όλα αυτά που θα λέγαμε με την Λευτερίτσα. Μα πως να κοιμηθώ κιόλας! Μια κοπέλα σεμνή, οικογενειάρχησα, ποιος ξέρει πόσες μέρες ξεροστάλιαζε μέσα στο νοσοκομείο στερούμενη τα παιδιά της για να προσέχει την πεθερά της! Ούτε στα παραμύθια δεν γράφονται αυτά.
Το ξημέρωμα με βρήκε σε ένα παγκάκι. Ευτυχώς είχα σύμμαχο τον καιρό. Πολύ ζεστές μέρες, καλοκαιρινές.
Σηκώθηκα, λίγο πιασμένη μεν αλλά ένιωθα μια χαρά. Πήρα έναν καφέ και 2 νεράκια και μπήκα πάλι στο νοσοκομείο. Έτρεξα στο δωμάτιο αλλά ήταν μόνο η πεθερά της, καλωδιωμένη. Δεν πρόλαβα να κάτσω και να και η Λευτερίτσα.
- Καλημέρα Αθανασία, ξεκουράστηκες;
- Όλη νύχτα έκοβα βόλτες στην πόλη, στο τέλος με πήρε ο ύπνος σε ένα παγκάκι, χαχαχα...ευτυχώς έχει καλό καιρό οπότε μια χαρά την έβγαλα!
- Μπράβο!
- Εσύ πώς κοιμήθηκες; Κάθε μέρα κάθεσαι σε ένα δωμάτιο μόνη σου.
- Α, δεν πειράζει συνήθισα. Τώρα ξέρεις έχει και ωραίες μέρες και βλέποντας τον ήλιο απ΄ το παράθυρο εκτιμάς τη ζωή ακόμη πιο πολύ!
- Δεν το είχα ξανακούσει αυτό! Τώρα θα μου πεις σε νοσοκομείο είμαστε, δεν είμαστε καλοκαιρινές διακοπές που θεωρούμε δεδομένο τον ήλιο.
- Αθανασία, εγώ δεδομένο δεν θεώρησα ποτέ τίποτα και κανέναν. Όλα θέλουν αγώνα και πρώτα η ίδια η ζωή. Καθημερινό αγώνα. Χρειάζεται να είμαστε ευγνώμονες για όλα αυτά που μας προσφέρονται καθημερινά, τα μικρά και τα μεγάλα. Τη δύναμη την αντλούμε πρώτα από μέσα μας...
Κάπως έτσι η Λευτερίτσα άρχισε να μου διηγείται την ιστορία της....Δεν την διέκοψα λεπτό. Χείμαρρος ο λόγος της, και ο χείμαρρος δεν λέει ποτέ ψέματα....Βρήκα ένα κοντινό ξενοδοχείο να κοιμάμαι και αποφάσισα να πηγαινοέρχομαι για όσο χρειαζόταν....Είχαν περάσει ήδη 13 ημέρες, κάθε μέρα η ίδια διαδρομή, κάθε μέρα, 2 νερά, εγώ έτρωγα έξω κάτι στα γρήγορα εκείνη άλλωστε σταθερά εκεί. 13 μέρες, κάθε μέρα ασταμάτητη και όταν μπήκα εκείνη την 14η μέρα μου είπε:
-Αθανασία, πόσες καραντίνες έχουμε κάνει μέχρι τώρα;
- 2.
- Πόσες μέρες πηγαινοέρχεσαι εδώ;
-14.
- Οπότε είναι η 3η καραντίνα για εμένα.
- Δεν καταλαβαίνω.
- Έλα μαζί μου.
Μου κράτησε το χέρι σφιχτά και με γρήγορο βήμα με πήγε στην διπλανή πτέρυγα. Εκείνη που κάθε φορά που έφευγα εγώ να ξεκουραστώ στο όμορφο και μαλακό στρώμα του ξενοδοχείου εκείνη πήγαινε κάθε βράδυ.
- Μα, περπατάμε πόση ώρα. Απ΄ το πνευμονολογικό βρεθήκαμε στο....στο...
- Πες την την λέξη μη φοβάσαι Αθανασία.
Έμεινε αποσβολωμένη να κοιτάω την ταμπέλα ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΗ -ΑΝΤΙΚΑΡΚΙΝΙΚΟ.
- Θα την πω εγώ. Καρκίνος Αθανασία, χημειοθεραπείες. Άκου και κάτι ακόμα. Με τη σκέψη του θανάτου αποκτάς συναισθηματική δύναμη! Μη φοβάσαι, ο φόβος είναι στο μυαλό.
-Μα Λευτερίτσα, της είπα 13 μέρες γράφουμε την ιστορία της ζωής σου και δεν μου είπες ότι εσύ έχεις...
- Αθανασία, ακόμα δεν την συνήθισες την λέξη; Καρκίνο έχω. Και η πεθερά μου είναι στο πνευμονολογικό έτοιμη να πεθάνει και δεν θα την άφηνα ποτέ μόνη της γιατί εμείς όλοι είμαστε μια οικογένεια. Γιατί αυτός ο υπέροχος άντρας που έχω ξέρει να δίνει δύναμη σε εμένα, στα παιδιά του, στον πατέρα μου σε όλους μας! Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω. Δίπλα σ αυτή την γυναίκα να παραμένω φύλακας άγγελος. Τα βράδια που έφευγες εγώ ερχόμουνα εδώ γιατί αύριο κλείνω 14 μέρες στο νοσοκομείο που ισούται με άλλη μια καραντίνα και ξεκινάω χημειοθεραπείες.
Νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω και μην έχοντας τι να πω, επανέλαβα:
- Μα εσύ 13 μέρες τώρα μου λες για τα παιδιά σου και την αγάπη σου στην οικογένεια, για τον ήλιο, τη ζωή ,το γονιό.
-Ναι, γιατί αυτά θα με κρατήσουν ζωντανή στον δύσκολο αγώνα που έχω.
-Λευτερίτσα, θες να σου πω ένα μυστικό;
- Ναι, πολύ!
- Πάνε δυο μήνες που έκανα και γω 3η καραντίνα. Την 3η προσωπική μου καραντίνα.
Όταν ήρθα την πρώτη μέρα στο νοσοκομείο εδώ πριν 14 μέρες, δεν είχα κανέναν να επισκεφτώ. Εγώ ήμουνα στην άλλη μεριά του κτιρίου άλλωστε, στα ελαφριά, τουλάχιστον προς το παρόν! Όλα τα δωμάτια ήταν γεμάτα ασθενείς. Μόλις σε είδα από μακριά το ένστικτό μου με παρέσυρε σε εσένα. Δεν ξέρω γιατί...δεν φαντάστηκα...είναι απίστευτο πως εγώ και εσύ βρεθήκαμε την ίδια χρονική στιγμή με 3 καραντίνες στο...ενεργητικό μας.!
Λοιπόν άκου τι θα κάνουμε. Αύριο ξημερώνει η τελευταία μέρα καραντίνας. Θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα βγεις νικήτρια. Σε κάθε χημειοθεραπεία θα σκέφτεσαι αυτό που σου δίνει δύναμη. Θα λες μπορώ με ψηλά το κεφάλι! Πάντα θα είμαι νοερά μαζί σου εκεί μέσα. Θέλω να το υποσχεθείς και να πιστέψεις ότι αυτή η συνάντηση δεν ήταν τυχαία!
- Αθανασία, δεν ξέρω τι να πω για σένα.
-Λευτερίτσα, αν δεν ξέρεις εσύ, εγώ τι να πω για το μεγαλείο της ψυχής σου. Τώρα μεταξύ μας , η Αθανασία (Αθάνατη) γνώρισε την Ελευθερία( Ελευθερία ή Θάνατος). Σου μοιάζουμε έτοιμες να παραδοθούμε; Έχουμε τα καλύτερα ονόματα, τα πιο συμβολικά.
Πάμε γερά με το κεφάλι ψηλά γιατί ο Επιμένων Νικά.
Να ξέρεις στο επόμενο βιβλίο που θα εκδώσω θα σε βάλω και εσένα μέσα...Α, δεν θέλω αντιρρήσεις, μα πώς θα μπορούσα άλλωστε να παραβλέψω ένα τέτοιο συναισθηματικό δέσιμο που μόνο τυχαίο δεν το θεωρώ! Και ότι φοράς εσύ θα φοράω και γω...έχω ένα μαντήλι μοβ, θα πάρω άλλο ένα γιατί έτυχε να μας αρέσει και το ίδιο χρώμα!
Και τώρα μια ερώτηση προς εσάς αγαπητοί αναγνώστες:
Όταν λέτε ότι «η ζωή είναι δύσκολη, σε σύγκριση με τι;»
Αφιερωμένο στη Λευτερίτσα που είμαι σίγουρη πως θα βγει νικήτρια!
Αθανασία Παπαδοπούλου
20/11/2022
