Το κοχύλi είναι το εξωτερικό, σκληρό, προστατευτικό κέλυφος των θαλάσσιων ασπόνδυλων οργανισμών με εξωτερικό σκελετό, όπως τα προσωβράγχια και γενικότερα διάφορα άλλα είδη μαλακίων, των οποίων και αποτελεί μέρος του σώματος τους. Αποτελείται κατά κύριο λόγo από ανθρακικό ασβέστιο των εκκρίσεων των οργανισμών, και είναι αρκετά κοινό εύρημα στις παραλιακές περιοχές, αφότου ο οργανισμός που ζούσε μέσα τους έχει πεθάνει και αποσυντεθεί ή καταναλωθεί από άλλους οργανισμούς.
Κάθε χρόνο η Μάρτζι και ο Στέλιος διακοπές στην Πύλο. Η Μάρτζι και ο Στέλιος ερωτευμένοι από τα 20. Μαζί στα εύκολα, μαζί και στα δύσκολα. 30 χρόνια μαζί, λες και ήταν χθες. Φτου - φτου, σκόρδα. Ευτυχισμένο ζευγάρι. Έτσι είναι όταν έχεις μάθει να ζεις τη ζωή σου, όταν είσαι αισιόδοξος, όταν νιώθεις πως τίποτα δεν πάει στραβά, όταν έχεις πιάσει το νόημα της ζωής και ζεις πραγματικά ευτυχισμένος το τώρα.
Η Margaret Lee Runbeck, η οποία ήταν Αμερικανίδα συγγραφέας, έβλεπε την ευτυχία ως έναν τρόπο για να ταξιδεύουμε κι όχι ως μία κατάσταση στην οποία φτάνουμε. Ο Ρόμπερτ Γκ. Ίνγκερσολ, Αμερικανός συγγραφέας, υποστήριζε ότι η ευτυχία είναι το μόνο καλό. Η στιγμή για να είμαστε ευτυχισμένοι είναι το τώρα. Το μέρος για να είμαστε ευτυχισμένοι είναι το εδώ και ο τρόπος για να είμαστε ευτυχισμένοι είναι προσπαθώντας να κάνουμε άλλους ανθρώπους ευτυχισμένους.
Πράγματι, οι ευτυχισμένοι άνθρωποι θεωρούν την ευτυχία ως μία επιλογή και ως μία αναζήτηση που δεν τελειώνει ποτέ. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν είναι μία στιγμιαία αντίδραση που εξαρτάται κάθε φορά από τις συνθήκες, αλλά μία συνειδητή απόφαση, που επιλέγουν να παίρνουν ανά πάσα στιγμή, στην καθημερινότητά τους. Έχουν αποβάλλει από τη ζωή τους τη σκέψη πως πρέπει να περιμένουν διαρκώς κάτι προκειμένου να νιώσουν ευτυχισμένοι. Νιώθουν ευτυχισμένοι ούτως ή άλλως, στο εδώ και τώρα.
H ανακάλυψη του που βρίσκεται η ευτυχία, αποτελεί και το πρώτο μυστικό των ευτυχισμένων ανθρώπων. Την ευτυχία δεν τη βρίσκουμε στο μέλλον ή στο παρελθόν. Όσοι ανησυχούν για το μέλλον και ζουν στο παρελθόν, σίγουρα, δεν απολαμβάνουν το τώρα. Η ευτυχία είναι στιγμές,(ευτυχισμένη ζωή )βρίσκεται στο τώρα, σε αυτήν εδώ τη στιγμή, σε οτιδήποτε κι αν κάνουμε.
Μεγάλη κουβέντα η ευτυχία. Μεγάλη ή μικρή, ένα είναι σίγουρο πως αν έχεις τύχη-γιατί θέλει και τύχη-να δοξάζεις τον Θεό. Ποιο Θεό δηλαδή, η Μάρτζι τον Στέλιο και ο Στέλιος την Μάρτζι. Μια ζωή δίπλα - δίπλα δίχως να βαριέται ο ένας τον άλλον. Ακόμα και διακοπές που πάνε κάθε χρόνο, στην Πύλο, στο ίδιο μέρος, δεν πλήττουν. Μα ούτε καν σε ένα κοσμοπολίτικο ή ρομαντικό νησί; Ναι, σιγά, γιατί τι διαφορά έχει το νησί; Ο άνθρωπος κάνει τη διαφορά. Χειμώνας είναι, καλοκαίρι είναι, το θέμα είναι να είσαι με τον σωστό άνθρωπο.
Τώρα λοιπόν που είπαμε για την Μάρτζι και τον Στέλιο, που προσδιορίσαμε, ας πούμε, και τον ορισμό της ευτυχίας θα σας πω μια ιστορία και… μπορεί να αλλάξετε άποψη τόσο για την ζωή σας όσο και για την ευτυχία. Μπορεί και όχι, αλλά, τι με νοιάζει εμένα; Ο καθένας είναι υπεύθυνος γι αυτό που αποφασίζει. Επιλογές και προτεραιότητες είναι αυτές. Πρωτοβουλία και ατομική ευθύνη λέγονται.
Τα κοχύλια, λοιπόν, δεν τα βρίσκει κανείς μόνο στην άμμο αλλά και στο βυθό της θάλασσας. Τα βρίσκει κάποιος, επίσης, σε βάζο, σε πιατέλες, σε κάδρα, σε κολιέ, σε φορέματα. Τα κοχύλια ταιριάζουνε παντού, εμείς οι άνθρωποι, δηλαδή, τα χρησιμοποιούμε και ως διακοσμητικά. Στην πραγματικότητα, όμως, χρησιμεύουν ως εξής : "ως σπίτι", στη προστασία από τα ψάρια που θέλουν να τα φάνε και στην προστασία από τα δυνατά ρεύματα της θάλασσας (να μην γίνονται έρμαιό της).
Ο Στέλιος και η Μάρτζι ζούνε στον κέντρο της Αθήνας, σε έναν παράδρομο της Πανόρμου.
Λογιστής ο Στέλιος, τραπεζικός υπάλληλος η Μάρτζι.
Έχουν την καθημερινή τους ρουτίνα και το παίζουν ερωτευμένοι και ευτυχισμένοι. Αυτό δηλαδή που κάνουν οι περισσότεροι. Συγκάτοικοι, για να το λέμε σε απλά ελληνικά και ο καθένας κάνει τη ζωή του. Σε όλες τις εκδηλώσεις, γάμους, βαφτίσια, κηδείες πάνε μαζί. Μεγάλο πράγμα το... θεαθήναι, "σώνει" γάμους. Για τα μάτια του κόσμου, λοιπόν, και ουσία μηδέν.
Ένα απόγευμα, από αυτά τα βαρετά απογεύματα που κάθεσαι σπίτι και δεν ξέρεις τι να κάνεις, η Μάρτζι ρώτησε τον Στέλιο:
- Είσαι ευτυχισμένος;
Ο Στέλιος, χωρίς δεύτερη σκέψη, αντέστρεψε την ερώτηση;
- Εσύ;
Κλασική περίπτωση να αποφύγει κανείς την απάντηση. Η Μάρτζι αντέδρασε στιγμιαία.
- Θα την δώσω εγώ την απάντηση και για τους δυο; Όχι.
- Μάρτζι, σκεφτόσουνα πολύ να την κάνεις αυτήν την ερώτηση;
- Χρόνια και ζαμάνια, ψιθύρισε..
- Ό,τι να ναι, συμπλήρωσε ο Στέλιος.
- Ναι, ό,τι να ναι, σωστά, απάντησε η Μάρτζι αγανακτισμένη.
Και κάπως έτσι η συζήτηση έληξε...
Την επόμενη ημέρα στο διπλανό διαμέρισμα ήρθε μια φοιτήτρια. Είχε περάσει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Κοινωνιολογία. Ένα κορίτσι μετρημένο και καθώς πρέπει.
Έξω από την πόρτα της έβαλε ένα βάζο που μέσα ήταν γεμάτο με περίεργα κοχύλια και βόλους μπλε. Αυτό το μπλε του απέραντου γαλάζιου. Στην πόρτα ένα δίχτυ.
Νησιώτισσα, νοικάρισσα είπε η Μάρτζι στον Στέλιο, καλώς τα δεχτήκαμε. Και ο Στέλιος συμπλήρωσε.
Ωραίο το decor, να δώσει λίγη ζωή στην πολυκατοικία, τρεις και ο κούκος μείναμε εδώ.
Το επόμενο πρωινό στις 8 χτύπησε το κουδούνι του ζευγαριού. Ο Στέλιος ήταν αυτός που άνοιξε την πόρτα.
- Καλημέρα σας και συγγνώμη για την ενόχληση , είμαι καινούργια στην πολυκατοικία, μόλις χθες ήρθα. Μήπως μπορείτε να με κατατοπίσετε ποιο είναι το κοντινότερο σούπερ μάρκετ εδώ;
- Καλώς ήρθες, ακριβώς στη γωνία του επόμενου στενού. Είναι πολύ κοντά, 3 λεπτά με τα πόδια.
- Σας ευχαριστώ πολύ.
- Να είσαι καλά, είπε με θαυμασμό ο Στέλιος και η επόμενη ερώτηση ήρθε αυθόρμητα. Από ποιο νησί μας έρχεστε;
- Νησί; Από την Πύλο.
- Από την Πύλο! Α, τι ωραία. Μεθώνη, Κορώνη.
- Ναι. Η Πύλος υπάγεται στην Μεσσηνία. Παλαιότερα ήταν γνωστή και με την ονομασία Ναυαρίνο ή Ναβαρίνο.
- Πολύ ωραία. Και τα κοχύλια στο βάζο από την Πύλο;
- Τα κοχύλια απ΄τον βυθό.
- Θα έβαζα στοίχημα ότι τέτοια κοχύλια μόνο στην Κούβα βρίσκει κανείς.
- Είδατε τι κοχύλια βγάζει η Πύλος; Θα σας πω ένα μυστικό που μάλλον το γνωρίζεται.
Όταν ήμασταν μικροί νομίζαμε πως ακούγαμε τη θάλασσα ακουμπώντας ένα μεγάλο κοχύλι στο αυτί μας.
Κάποια άλλη θεωρία λέει πως ουσιαστικά το κοχύλι λειτουργεί ηχομονωτικά και αυτό που ακούμε απλώς είναι ο ήχος του αίματός μας που κυκλοφορεί ή πως είναι ο αέρας που περνά από το κοχύλι.
Άλλοι πάλι λένε πως η πιθανότερη περίπτωση είναι πως ακούμε απλά το περιβάλλον μας! Ο αέρας που κινείται μέσα στο κοχύλι, η συζήτηση που γίνεται δίπλα μας, τα κύματα που παφλάζουν, οτιδήποτε τριγύρω μας. Εγώ κράτησα το τελευταίο. Κάθε πρωί που ξυπνάω παίρνω ένα κοχύλι και το βάζω στο αυτί μου.
Ο Στέλιος με μεγάλο ενθουσιασμό και την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του ρώτησε;
- Και τι σου λέει;
- Ζήσε, χαμογέλα, κάνε φίλους, ξέχνα οτιδήποτε σε κάνει να νιώθεις άσχημα, προχώρα, τόλμησε, αγάπησε, κλάψε, νιώσε, άδραξε την ευκαιρία.
- Όλα αυτά στα λένε τα κοχύλια ε;
- Ξέρω δεν με πιστεύετε, αλλά εγώ είμαι ευτυχισμένη, εσείς;
- Ευτυχισμένη ε; Θέλω να μου κάνεις μια χάρη. Θέλω 2-3 κοχύλια, δανεικά αλλά θα μείνει μεταξύ μας. Αν το μάθει η γυναίκα μου θα με κοροϊδεύει.
- Σύμφωνοι, θα σας δώσω αυτά που είναι κάτω-κάτω στον πάτο του βάζου, τα τελευταία.
- Γιατί τα τελευταία; Μήπως είναι πολύ πονεμένα και ταλαιπωρημένα και δεν θα ακούω καλά αυτά που θα μου λένε;
- Αστειεύεστε φαντάζομαι. Απλά, δεν θέλω να χαλάσω το decor.
- Εντάξει λοιπόν. Ευχαριστώ πολύ.
Μετά από λίγο ο Στέλιος ντύθηκε και έφυγε. Στα επόμενα 10 λεπτά ετοιμάστηκε και βγαίνοντας από την πόρτα είδε την φοιτήτρια να τακτοποιεί το βάζο με τα κοχύλια.
- Καλημέρα, καλώς ήρθατε.
- Καλημέρα σας, ευχαριστώ πολύ.
- Μα τι όμορφα κοχύλια. Από ποιο νησί μας έρχεστε;
- Από την Πύλο.
- Από την Πύλο! Πανέμορφα. Την είχα επισκεφτεί πριν χρόνια. Είχα γυρίσει σχεδόν όλες τις παραλίες της. Η αλήθεια είναι ότι τέτοια κοχύλια δεν είδα πουθενά. Εντυπωσιακά! Ξέρω μπορεί να φανεί αγένεια, αλλά θα ήθελα 1 τουλάχιστον. Μην με κοροϊδέψεις γι αυτό που θέλω να σου πω, απλώς θέλω να ακούσω αν έχει να μου πει κάτι.
- Φυσικά, θα σας δώσω υπό έναν όρο, θα είναι δανεικό. Ξέρετε εγώ μιλάω με τα κοχύλια.
- Μιλάτε ε; Και εκείνα τι σας λένε;
- Ζήσε, χαμογέλα, κάνε φίλους, ξέχνα οτιδήποτε σε κάνει να νιώθεις άσχημα, προχώρα, τόλμησε, αγάπησε, κλάψε, νιώσε, άδραξε την ευκαιρία.
- Σας πιστεύω.
Η απελπισία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της Μάρτζι.
- Θα σας δώσω απ αυτά, κάτω-κάτω, από τον πάτο. Να πάρουν και αυτά μια ανάσα.
- Δεν με πειράζει, από όπου θες, αρκεί να μου δώσεις έστω και ένα και ας είναι και απ τον πάτο. Α! Και κάτι ακόμα. Μην πείτε τίποτα στον άντρα μου, ξέρετε τώρα πως είναι οι άντρες, θα με κοροϊδεύει.
- Να μείνετε ήσυχη.
Οι μέρες περνούσαν, η ζωή και η καθημερινότητα κυλούσαν. Μια περίεργη ηρεμία επικρατούσε στο διαμέρισμα του Στέλιου και της Μάρτζι χωρίς να ξέρει για εβδομάδες ο ένας τι κάνει ο άλλος. Ψυχοθεραπεία με κοχύλια. Μα σε ποιόν να το πεις και να σε πιστέψει. Ένα Σαββατόβραδο ο Στέλιος πρότεινε στην Μάρτζι να πάνε σινεμά.
- Παίζεται μια ωραία ταινία, θες να πάμε;
- Τι ταινία;
- " Βυθισμένα όνειρα".
- Εγώ ξέρω μόνο το τραγούδι " βυθισμένες άγκυρες" του Πασχαλίδη, Στέλιο.
- Καλά, κορόιδευε εσύ. Λέγε, θες να πάμε;
- Φυσικά και θέλω αλλά αναρωτιέμαι. Όταν τα όνειρα έχουν βυθιστεί πώς γίνεται να επανέλθουν στην επιφάνεια;
- Γίνεται, αρκεί να το θέλεις, αρκεί να το θέλουμε Μάρτζι.
- Πάω να ετοιμαστώ, σε 20 λεπτά είμαι έτοιμη και με γρήγορο βήμα τράπηκε, κατά κάποιο τρόπο, σε φυγή προς το υπνοδωμάτιό τους.
Όταν έφτασαν στο σινεμά συνάντησαν την φοιτήτρια, την κοπέλα με τα κοχύλια. Κατά έναν περίεργο τρόπο έκαναν και οι δύο ότι δεν την είδαν.
Η κοπέλα τους αναγνώρισε αλλά κατάλαβε αμέσως ότι δεν ήθελαν να της μιλήσουν. Κατάλαβε, όμως, και το λόγο. Συνοδευόταν από έναν τύπο που μόλις τον βλέπει κανείς λέει, τι καλό παιδί. Ήσυχος, με κάτι μεγάλα γυαλιά σαν αυτά που φόραγε ο Κλαρκ στον σούπερμαν. Καλό παιδί και ο Κλαρκ, μην ξεχνάμε στην δεκαετία του 90 έσωζε κόσμο. Μάθετε όμως και αυτό, ο Ντιν Κέιν, ο τύπος που έπαιζε τον Κλαρκ Κεντ στην πιο βήτα έκδοση που έχουμε δει, αποφάσισε στα 51 του να πατάξει το έγκλημα. Όχι με την στολή του Σούπερμαν αλλά με την στολή του αστυνομικού. Ο Κέιν ορκίστηκε αλλά ως «αναπληρωματικός» στο St' Anthony's του Idahο. Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν κάνει περιπολίες, αλλά ως εθελοντής ή μερικής απασχόλησης μισθωτός καλείται σε κρίσιμες καταστάσεις να βοηθήσει και να σώσει την ημέρα.
Ίσως λοιπόν, αυτό το αγόρι δεν φόραγε τυχαία τα γυαλιά «τύπου Κλαρκ». "Ήρθα να σε σώσω, είμαι καλό παιδί εγώ", από αυτά τα αγόρια που δεν βρίσκεις εύκολα κάθε μέρα, αυτά τα αγόρια που σπανίζουν.
Όπως και να έχει εκείνο το Σαββατόβραδο απόλαυσαν στο σινεμά αυτή την ρομαντική ταινία. Ο χειμώνας έφτανε στο τέλος του και καθώς πλησίαζε ο πρώτος καλοκαιρινός μήνας, η φοιτήτρια άρχισε να μαζεύει τα πράγματά της. Το βάζο είχε παραμείνει εκεί, γεμάτο με πανέμορφα και πρωτότυπα κοχύλια. Ο Στέλιος και η Μάρτζι, ακόμα, δεν τα είχαν επιστρέψει. Φυλαχτό στη τσέπη τους χωρίς να ξέρει ο ένας για τον άλλον. Ήταν ο πρώτος χειμώνας που πέρασαν ήρεμα και χωρίς καυγάδες. Ο Ιούνιος είχε μπει για τα καλά και η φοιτήτρια έφυγε από το σπίτι χωρίς να χαιρετήσει τον Στέλιο και την Μάρτζι. Τα κοχύλια δεν τα ζήτησε ποτέ και ένα πρωινό το διαμέρισμα άδειασε. Μα τι συνέβη; Ξέχασε το βάζο με τα κοχύλια, είπαν ο Στέλιος και η Μάρτζι στον διαχειριστή. Ένα βάζο με κοχύλια, είπε εκείνος, δεν είναι και χρυσάφι.
- Μα τα κοχύλια αυτά είναι.....
- Μάρτζι, υπάρχουν χιλιάδες κοχύλια στις παραλίες, πως κάνεις έτσι, είπε ο διαχειριστής.
- Είναι πολύ ιδιαίτερα-συμπλήρωσε ο Στέλιος-.
- Ναι, -είπε η Μάρτζι- κάνουν θαύματα.
Ο διαχειριστής κούνησε το κεφάλι του και βλέποντας ότι σαν πολύ σοβαρά το έχουν πάρει, τους είπε ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι για το ξεχασμένο βάζο της φοιτήτριας!
Η Μάρτζι γύρισε κοίταξε τον Στέλιο και του είπε.
- Στέλιο, κλείσε το γραφείο, αύριο ζητάω έκτακτη άδεια, φεύγουμε για Πύλο.
Τρελαθήκατε εντελώς, είπε ο διαχειριστής.
- Καλά να κάνουμε, -είπε ο Στέλιος-,όμως πες μας, μήπως έχεις κάποια ποιο συγκεκριμένα στοιχεία της κοπέλας.
- Μορφωμένοι άνθρωποι είστε και ξέρετε ότι αυτά είναι προσωπικά δεδομένα.
- Έχεις δίκιο αλλά ξέρεις τα κοχύλια είναι πολύ σημαντικά, - είπε η Μάρτζι.
- Μέχρι τώρα νόμιζα ότι μου κάνετε πλάκα για να πω και την αλήθεια. Το διαμέρισμα έχει να νοικιαστεί πάρα πολλά χρόνια.
- Τι πολλά χρόνια, -είπε ο Στέλιος-. Το βάζο είναι σχεδόν ολοκαίνουργιο.
- Άμα σας λέω εγώ δεν πάτε καλά. Ελάτε να μπούμε μέσα να δείτε σε τι χάλια είναι το διαμέρισμα. Θέλει φτιάξιμο και συντήρηση απ' την αρχή. Έχω να το νοικιάσω 20 χρόνια.
Ο Στέλιος και η Μάρτζι κοιτάχτηκαν. Κανείς από τους δυο δεν μπορούσε να το δεχτεί. Και τα κοχύλια ποιος τους τα έδωσε το χειμώνα που μόλις πέρασε;
Λοιπόν, πάμε από την αρχή. Ο Στέλιος και η Μάρτζι είναι ένα από τα ποιο αγαπημένα ζευγάρια που ξέρω. Ζούνε στην Πύλο τα τελευταία 30 χρόνια. Γνωρίστηκαν στην Αθήνα από ένα τυχαίο γεγονός. Στην πολυκατοικία και συγκεκριμένα στο απέναντι διαμέρισμα ζούσε μια κυρία χρόνια μόνη της, σε μεγάλη ηλικία πλέον , ύστερα από τον θάνατο του άντρα της. Είχαν ζήσει μαζί ευτυχισμένοι μια ολόκληρη ζωή. Ο τότε νεαρός ήταν από αυτά τα παιδιά που μόλις τα βλέπεις λες τι καλό παιδί είναι.
Όπου και να πήγαιναν διακοπές μάζευαν κοχύλια και τα έβαζαν σε ένα βάζο. Γύρισαν όλο τον κόσμο και τα κοχύλια τα έβαζαν εκεί στο ίδιο βάζο. Είχαν δώσει υπόσχεση και είπαν ότι τα κοχύλια που είναι στον πάτο θα είναι αυτά που θα ριζώσουν την αγάπη τους γιατί θα είναι τα πρώτα που θα έχουν μαζέψει μαζί και θα είναι γεμάτα αγάπη, ευτυχία, χαμόγελο....
Είναι που όλα φαίνονται από την αρχή τελικά. Ο Στέλιος και η Μάρτζι μετακόμισαν στην Πύλο. Μέχρι σήμερα μένουν μαζί, είναι αγαπημένοι. Στην εξώπορτα έχουν ένα βάζο και κάτω-κάτω εκείνα τα κοχύλια απ την φοιτήτρια. Κάθε χρόνο πάνε μαζί διακοπές και το βάζο γεμίζει.
Τα καλύτερα κοχύλια συνήθως τα βρίσκουν στον βυθό, αυτά άλλωστε έχουν και τις ποιο γερές βάσεις. Η αγάπη θέλει αγάπη. Η αγάπη βασίζεται στον σεβασμό και στην ειλικρίνεια, περιλαμβάνει την επιθυμία να εξελιχθούμε. Η αγάπη είναι μια συναρπαστική και μαγική πραγματικότητα.
Αλήθεια, εσάς σας αγαπάνε ή σας πουλήσανε φούμαρα; Μην ανησυχείτε και μην απογοητεύεστε. Το καλοκαίρι είναι μπροστά σας. Βουτήξετε όσο πιο βαθιά γίνεται εκεί στο βυθό και θα βρείτε τα καλύτερα κοχύλια. Άλλωστε πρέπει να πιάσουμε και πάτο καμιά φορά για να ξανασηκωθούμε. Και εσείς που νομίζετε πως είστε άτυχοι, να θυμάστε μόνο αυτό. Στα δύσκολα μαθαίνουμε να βάζουμε τα όρια μας. Εκεί στον πάτο είναι το ξεκίνημα των ονείρων σας.
Το διήγημα γράφτηκε στις 6-6-2021 στην Πύλο στην περιοχή Λάμπες.
Τα ονόματα που χρησιμοποιούνται στο διήγημα είναι φανταστικά, και η όποια πιθανή συσχέτιση θα είναι συμπτωματική. Επίσης και τα γεγονότα είναι μυθοπλαστικά.
