Το καφέ-μπαρ στην οδό Διδότου ήταν πάντα γεμάτο. Τα τελευταία 2 χρόνια λόγω του covid-19 οι καρέκλες άδειασαν. Κόσμος πάει και έρχεται αλλά λίγοι κάθονται δίπλα-δίπλα. Πάνε οι παρέες που καθόντουσαν ο ένας πάνω στον άλλο, αγκαλιαζόντουσαν και φιλιόντουσαν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι άδειες καρέκλες να στέκονται και εκείνες “μόνες”, με μόνη “παρέα” τα τραπέζια.
Έχει επίσης ως προέκταση την κακή ψυχολογία των περισσότερων ανθρώπων. Η απολύτως επιβεβλημένη απομόνωση στο σπίτι, η αποφυγή των κοινωνικών επαφών έχουν αναπόφευκτες ψυχολογικές παρενέργειες σε ορισμένους ανθρώπους. Πάντως, έτσι για την ιστορία η λέξη καραντίνα πιστεύεται ότι χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στη Βενετία το 1127, σε σχέση με τη λέπρα και αργότερα χρησιμοποιήθηκε ευρέως κατά την επιδημία πανώλης (“Μαύρος Θάνατος”) στη μεσαιωνική Ευρώπη.
Καραντίνα, κορονοϊός, καρέκλες, καφέ χμ….όλες οι λέξεις ξεκινούν από κάπα αλλά δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Εγώ προτιμώ τις καρέκλες και τον καφέ, για την ακρίβεια, μου "ταιριάζουν γάντι".
Σαν να μπήκαν νέοι κανόνες στη ζωή μας. Νομίζω πώς η λέξη “κλειδί “που θα χρειαστεί να έχουμε στο μυαλό μας είναι ευελιξία. Σκέφτομαι και αναρωτιέμαι- φαντάζομαι όχι μόνο εγώ-. Οι λέξεις αγκαλιά, άγγιγμα είναι λέξεις απαγορευμένες και ενοχοποιημένες τελικά;
Όταν έμπαινα στο πατρικό μου και έβλεπα τις άδειες καρέκλες των γονιών μου δεν ένιωθα ούτε τύψεις ούτε ανάμεικτα συναισθήματα. Ξεκάθαρα, πόνο για τον χαμό τους αλλά και μια πίκρα που απ' όταν ήμουνα παιδί ακόμα με καταπίεζαν για το καλό μου, για να γίνω...σωστός άνθρωπος. Αυτό δηλαδή που λένε: “Αγάπα τους γονείς σου, γιατί θα καταλάβεις την πραγματική τους αξία μόνο όταν πλέον η καρέκλα τους θα είναι άδεια" δεν μου ταιριάζει. Γιατί; Γιατί νιώθω ότι δεν έχω τύψεις απέναντί τους, πρόλαβα να τους πω πολλά, ίσως όχι όλα, αλλά πρόλαβα να τους πω πως ποτέ δεν μου έδωσαν χώρο να πάρω ευθύνες, ποτέ δεν με άφησαν να "φάω τα μούτρα μου" και έτσι ένιωθα ότι ναι μεν πήρα πολύ αγάπη και στοργή, από την άλλη όμως αυτή η υπερπροστασία νιώθω ότι με κατέστρεψε. Άλλωστε η συμπεριφορά των γονιών “καθρεφτίζει” την ευτυχία των παιδιών.
Έγινα και εγώ γονιός και κατάλαβα πως τέλειος γονιός όντως δεν υπάρχει. Προσπαθώ να αποτελώ σωστό πρότυπο για τα παιδιά μου, δείχνοντάς τους εμπιστοσύνη μετριάζοντας την ανάγκη μου για υπερπροστασία. Με το να τους εμπνέω εμπιστοσύνη νιώθω ότι βοηθάω τα παιδιά μου να εξελιχθούν και φυσικά να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Παίρνω το ρόλο του παρατηρητή, και το πιο βασικό, είμαι δίπλα στα παιδιά μου και όχι μπροστά!-
Άλλωστε όπως λέει και ο Math Jacobson, "Πίσω από κάθε παιδί που πιστεύει στον εαυτό του, υπάρχει ένας ενήλικας που πίστεψε πρώτα σε αυτό".
Το μεγαλύτερο δώρο του γονιού για το παιδί είναι η αγκαλιά και δεν αγοράζεται, είναι η στοργή και τρυφερότητα. Είναι όμως και η άνευ όρων αποδοχή τους!
Κοιτώντας για άλλη μια φορά τις άδειες καρέκλες των γονιών μου, σιγοψιθύρισα. Θα ήθελα να σας αγκαλιάσω έστω για μια φορά ακόμα, πονάω, αλλά δεν έχω τύψεις. Νιώθω ότι αυτή σας η υπερπροστασία με έκανε να δω τα πράγματα απ την ανάποδη μεριά. Το βλέπω τώρα μέσα απ' τα παιδιά μου. Τους άφησα να παίρνουν τις ευθύνες των πράξεων τους και πάντα ήμουνα δίπλα τους και όχι μπροστά τους.
Ο Κουανγκ Τσεου λέει:’ Αν δώσεις ένα ψάρι σε έναν άνθρωπο, θα φάει μια φορά. Αν του μάθεις να ψαρεύει, θα τρώει σ΄ όλη του τη ζωή”. Όπως αναφέρει ο Ιάκωβος Μαρτίδης στο βιβλίο του “Πλάθοντας ευτυχισμένα παιδιά”, του μαθαίνεις πώς να ψαρεύει και πώς να κολυμπά στη θάλασσα της ζωής. Αυτή η γνώση είναι τεράστιο εφόδιο καθώς κληροδοτεί στο παιδί, ασφάλεια, αυτοσεβασμό, αλλά πάνω από όλα αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Δεν θέλει να του πούμε εμείς πώς θα ζήσει. Αυτό που έχει ανάγκη είναι να μάθει να ζει μακριά από την υπερπροστασία των γονιών του, αναλαμβάνοντας ευθύνες και υποχρεώσεις χωρίς φόβο γιατί η ζωή είναι δύσκολη.
Έκλεισα την πόρτα με αγάπη στις άδειες καρέκλες των γονιών μου.
Όλοι ξέρουμε τις “μουσικές καρέκλες”. Η μουσική ξεκινά, τα παιδάκια χορεύουν γύρω από τις καρέκλες, που είναι τόσες όσες και αυτά. Όταν η μουσική σταματά, μία καρέκλα λείπει, κι έτσι ένα παιδάκι μένει απ’ έξω… Υπάρχει όμως και ένας εναλλακτικός τρόπος με μια μικρή διαφορά στον τρόπο παιξίματος.
Με την παύση της μουσικής να παραμείνουν όλα καθιστά, ενώ παράλληλα οι καρέκλες διαδοχικά θα μειώνονται. Η διαφορά;
Τα παιδιά με αυτόν τον εναλλακτικό τρόπο παιξίματος, δεν καίγονται, αν καταφέρουν να συνεργαστούν και να βρουν τρόπο να παραμείνουν καθιστά, σε λιγότερες καρέκλες! Έτσι, καθώς το παιχνίδι κυλά, τα παιδάκια στην παύση της μουσικής, όχι μόνο δεν νιώθουν άσχημα αν δεν προλάβουν να καθίσουν στις υπάρχουσες καρέκλες, οι οποίες με κάθε παύση της μουσικής διαδοχικά μειώνονται, αλλά πράττουν ομαδικά, καθώς προσπαθούν να βοηθήσουν τους συμμαθητές τους να χωρέσουν και να κατορθώσουν να καθίσουν όλοι και όλες!
Εδώ σίγουρα δεν μιλάμε για άδεια καρέκλα αλλά με αυτόν τον τρόπο, δένονται σαν ομάδα, γιατί αν συνεργαστούν κερδίζει όλη η ομάδα. Έτσι, και οι καρέκλες γεμάτες και καλλιεργείται η σύμπνοια ανάμεσά τους.
Σαν να μου φαίνεται ότι κανείς δεν θα μείνει σήμερα δυσαρεστημένος ακόμα και με την άδεια καρέκλα. Ο καλύτερος σύμμαχος σας; Ο εαυτός σας!
