Μονόπολη

 

Το 1933 σε ένα υπερατλαντικό ταξίδι τέσσερις Αμερικανοί, ο Charles,

η Lizzie, ο Morgan, και o Sidney γνωρίστηκαν τυχαία μέσα στο

κρουαζιερόπλοιο.

Και οι τέσσερις ταξίδευαν μόνοι, ντυμένοι προσεγμένα και

πλουσιοπάροχα.

Τα κρουαζιερόπλοια ως γνωστόν διαθέτουν ποικίλες δραστηριότητες,

μια από αυτές και τα επιτραπέζια παιχνίδια.

-Μπα, Μονόπολη είπε ο Charles, θέλετε να παίξουμε;

-Φυσικά, αποκρίθηκε η Lizzie.

-Σύμφωνος και εγώ, είπε ο Sidney.

Κάθισαν σε ένα τραπέζι και άνοιξαν το επιτραπέζιο. Ένας μουσαμάς

κάλυπτε το ταμπλό, και οι κάρτες ήταν χειρόγραφες. Τα ξενοδοχεία

και τα σπίτια ήταν φτιαγμένα από ξύλινα σκουπιδάκια.

-Περίεργο, είπε η Lizzie, μα πώς θα παίξουμε, με τα σκουπίδια;

-Σκουπίδια; Αποκρίθηκε ο Charles, γιατί κυρία Lizzie έχετε καμία

καλύτερη ιδέα;

- Φυσικά, αποκρίθηκε, κοιτάξτε, έχει και άλλη Μονόπολη εκεί, θέλετε

να δοκιμάσουμε με εκείνη ;

- Δεν ξέρω, οι υπόλοιποι τι λένε;

-Μα αυτό δεν λέει Μονόπολη, είπε ο Charles, λέει “Landlord ́s Game”.

-Το ίδιο είναι, είπε η Lizzie χαμογελώντας.

-Εντάξει λοιπόν, ας δοκιμάσουμε.

-Οι οδηγίες λένε ότι πρέπει να κάνουμε τον κύκλο του ταμπλό

αγοράζοντας οικόπεδα και σταθμούς τραίνου και πληρώνοντας

ενοίκια είπε η Lizzie. Υπάρχουν και 2 γωνίες. Είναι “Πήγαινε φυλακή”

ή πήγαινε στο “Δημόσιο Πάρκο”.

- Ο Charles ρώτησε, μα πώς το γνωρίζεις τόσο καλά;

-Η Μονόπολη είναι διδακτικό παιχνίδι. Διδάσκει τα δεινά από τη

συσσώρευση πλούτου σε βάρος άλλων κύριε Charles, καθώς και τη

θεωρία που προτείνει πως αν οι άνθρωποι έχουν κέρδη από την

περιουσία τους, όλο το χρήμα θα καταλήξει στα χέρια ενός και μόνο

ανθρώπου.

-Εντυπωσιακό, είπε ο Charles αν και εγώ θα προτιμούσα το πρώτο.

-Ακούστε κύριε Charles, το πρώτο επιτραπέζιο έχει 52 θεμελιώδη

σφάλματα, αφορούν τη διάρκεια , το θέμα και τη συνθετότητα του

παιχνιδιού.

- Ίσως όμως κυρία Lizzie σας διαφεύγει ότι ενώ αρχικά είχε

απορριφθεί σαν παιχνίδι μετά επανακαθορίστηκε και βγήκε με 10

πιόνια.

Ένα σίδερο, ένα πορτοφόλι, ένα φανάρι, ένα αυτοκίνητο, μια

δακτυλήθρα, ένα παπούτσι, ένα ημίψηλο καπέλο, ένα πολεμικό

πλοίο, ένα κανόνι και ένα κουνιστό αλογάκι.

-Μα είμαστε στο 1933, αυτό που λέτε εσείς έγινε το 1935.

O Charles χαμογέλασε.

-Η εταιρεία Parker αγαπητή μπορεί να το απέρριψε, μετά όμως που

οι πωλήσεις εκτοξεύτηκαν, το 1935 το διαπραγματεύτηκαν πάλι και

κυκλοφόρησε με αρχική τιμή 2 δολάρια κάνοντας ρεκόρ πωλήσεων.

Κάποια στιγμή βγήκε και άλλο μοντέλο Μονόπολης που

δημιουργήθηκε από έναν διάσημο κοσμηματοπώλη του Σαν

Φρανσίσκο τον Sidney Mobell και στοίχισε 2 εκατομμύρια δολάρια.

Το σετ αποτελούνταν από ένα επίχρυσο ταμπλό 23 καρατίων και ένα

ζάρι διακοσμημένο με διαμάντια. Βλέπετε, έκαστος στο είδος του.

Όταν υπάρχει έμπνευση είναι το κλικ της στιγμής που μπορεί να σε

εκτοξεύσει.

-Πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες, είπε η κύριος Sidney. Εγώ βέβαια

γνωρίζω ότι επάνω στο ταμπλό η τελευταία περιοχή πριν την

αφετηρία είναι και η ακριβότερη. Έτσι για την Αμερική το ακριβότερο

τετράγωνο είναι το “Boardwalk”, το όνομα μιας οδού στην Ατλάντικ

Σίτυ. Στην Ισπανία ονομάζεται “Paseo del Prado”, με την πραγματική

οδό να βρίσκεται στη Βαρκελώνη. Στη Γαλλία, η πιο ακριβή περιοχή

είναι η “Rue de la Paix”. Όσο για την Ελλάδα στην κλασσική έκδοση

του παιχνιδιού το πιο ακριβό ακίνητο που θα μπορούσε να αγοράσει

κάποιος δεν ήταν άλλο από τη “Λεωφόρο Αμαλίας”!

-Βλέπω έχετε και εσείς κύριε Sidney πολύ καλές γνώσεις είπε ο

Charles.

Στο διπλανό τραπέζι 2 ζευγάρια αρκετά μεγάλης ηλικίας συζητώντας

φωναχτά και ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον τραπέζι των τεσσάρων

αναφέρθηκαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τον λόγο πήρε ένας από

αυτούς και με ύφος αυστηρό και επιβλητικό ξεκίνησε να λέει:

Κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου, οι βρετανικές μυστικές

υπηρεσίες αναζητούσαν έναν τρόπο να περάσουν λαθραία χάρτες σε

βρετανούς αιχμαλώτους που κρατούνταν σε γερμανικά στρατόπεδα.

Το 1941, η βρετανική εταιρεία John Waaddington Ltd προχώρησε

στην εκτύπωση ειδικών χαρτών που δεν ήταν κατασκευασμένοι από

κοινό χαρτί , το οποίο θα μπορούσε να καταστραφεί από νερό και θα

ήταν θορυβώδες όταν ανοίγονταν. Η ίδια εταιρεία είχε

επίσης συμβόλαιο για την κυκλοφορία της Μονόπολης εκτός ΗΠΑ.

Καθώς οι Ναζί, αντιμετώπιζαν προβλήματα στην παροχή προμηθειών

και αγαθών ακόμη και για τους δικούς τους στρατιώτες, συχνά

δέχονταν ανθρωπιστική βοήθεια για τους αιχμαλώτους. Οι βρετανικές

μυστικές υπηρεσίες εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός αυτό και

δημιούργησαν ειδικές εκδόσεις της Μονόπολης, οι οποίες στη

συνέχεια έφτασαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Τα κουτιά περιείχαν, εκτός των συνηθισμένων κομματιών του

παιχνιδιού, και αρκετά εργαλεία απόδρασης, μεταξύ των οποίων

χάρτες απόδρασης από μετάξι, πυξίδες, αρχεία, καθώς και

πραγματικά λεφτά, κρυμμένα μέσα στα ψεύτικα!

Το βλέμμα των τεσσάρων “πάγωσε”.

Κοίταξαν γύρω τους και όλοι είχαν γυρίσει το βλέμμα τους στην

τηλεόραση.

Έκτακτο ανακοινωθέν. Λονδίνο, 8 Αυγούστου 1963, ένα βρετανικό

τραίνο με κατεύθυνση το Λονδίνο μεταφέροντας 2,6 εκατομμύρια

λίρες σε χαρτονομίσματα τα οποία επρόκειτο να τεθούν εκτός

κυκλοφορίας. Όμως 15 κακοποιοί χρησιμοποιώντας λοστούς

κατάφεραν να πετάξουν 120 σάκους με μετρητά σε ένα φορτηγό.

Όταν τελείωσαν την κλοπή κατευθύνθηκαν σε ένα αγροτόσπιτο και

αποφάσισαν να διασκεδάσουν την μεγαλύτερη ίσως κλοπή στην

ιστορία με ένα μάλλον ασυνήθιστο τρόπο: Παίζοντας Μονόπολη.

Μετά από μερικές μέρες, οι κακοποιοί έπρεπε να εγκαταλείψουν το

σπίτι για να αποφύγουν τους αστυνομικούς, οι οποίοι είχαν

ανακαλύψει τα ίχνη τους. Όταν η Σκότλαντ Γιάρντ έφτασε στην

αγροικία εντόπισε 20 άδειους ταχυδρομικούς σάκους, sleeping bags,

ταινίες από τα μασούρια των νομισμάτων και το σημαντικότερο: ένα

ταμπλό Μονόπολης γεμάτο αποτυπώματα!

Τα αποτυπώματα αυτά, μαζί με ένα μπουκάλι κέτσαπ, οδήγησαν σε ορισμένες συλλήψεις την αμέσως επόμενη μέρα! Τελικά, και οι 15 κακοποιοί εντοπίστηκαν και οδηγήθηκαν στη φυλακή.

Ο Charles, η Lizzie, και o Sidney κοιτάχτηκαν ταραγμένοι. Ο

υπόλοιπος κόσμος γύρω τους γύρισε τις καρέκλες και συνέχισε τη

συζήτηση σα να άκουσε κάτι εντελώς αδιάφορο.

-Απ το 1933 πήγαμε στο 1935, και καταλήξαμε στο 1941. Τι σημαίνει

όλο αυτό αναρωτήθηκε ο Charles;

Μα και ποιον θα μπορούσε να ρωτήσει;

-Τι θέλετε να κάνουμε κύριε Charles ρώτησε η Lizzie; Τώρα

μπερδεύτηκα και εγώ. Σε ποια εποχή είμαστε;

-Κυρία Lizze κοιτάχτε είπε ο Sideny, ο Morgan δεν μιλάει καθόλου.

O πλοίαρχος από το κρουαζιερόπλοιο πλησίασε το τραπέζι των

τεσσάρων και κάνοντας μια υπόκλιση συστήθηκε ευγενικά. Ζήτησε

από όλους την προσοχή τους για να κάνει μια ανακοίνωση.

-Καλησπέρα σας, είμαι ο πλοίαρχος του κρουαζιερόπλοιου και

θέλω να σας ανακοινώσω ότι είναι τιμή μου γιατί ταξιδεύουμε με

τους δημιουργούς του πιο δημοφιλέστερου παιχνιδιού που σήμερα

εν έτη 2015 έχει “γενέθλια”, καθώς συμπληρώνει τα 80 χρόνια ζωής,

τη Μονόπολη!

Ο κύριος Charles Darrow δημιουργός του θρυλικού παιχνιδιού από τη

Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ ο οποίος και έφτιαξε το πρώτο επιτραπέζιο το

μακρινό 1933 από άχρηστα χάρτινα υλικά και ξύλινα σκουπιδάκια.

Η κυρία Lizzie Margie, Αμερικανίδα οικονομολόγος, η οποία είχε

εφεύρει το “Landlord ́s Game”(το παιχνίδι του σπιτονοικοκύρη).

Ο Charles Darrow διαπραγματεύτηκε πάλι βέβαια με την εταιρεία

Parker το 1935, που ενώ είχαν ισχυριστεί ότι υπάρχουν 52 θεμελιώδη

σφάλματα μόλις είδαν τις πωλήσεις, που ο ίδιος είχε κάνει, επανακαθόρισαν την στάση τους και η Μονόπολη βγήκε στην αγορά

το 1935.

Ο κύριος Sidney Mobell ο διάσημος κοσμηματοπώλης του Σαν

Φρανσίσκο με το επίχρυσο ταμπλό 23 καρατιών και το ζάρι

διακοσμημένο με διαμάντια.

Μαζί τους πάντα η μασκότ της Μονόπολης J.P.Morgan, ο κατά

κόσμων γνωστός “Πλούσιος Θείος με τα Σακιά”. Λένε ότι δεν είναι

απίθανο να εικονίζει τον διάσημο επιχειρηματία J.P.Morgan.

Συμπληρωματικά να σας πω πως η Μονόπολη κυκλοφορεί σε 111

χώρες και 43 γλώσσες, ενώ έχουν πουληθεί πάνω από 275

εκατ. αντίτυπα.

Είναι γεγονός επίσης ότι τον Αύγουστο του 1963 η Μονόπολη έστειλε

15 κακοποιούς στη φυλακή και στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πέρασαν οι

βρετανικές μυστικές υπηρεσίες ειδικές εκδόσεις της Μονόπολης οι

οποίες στη συνέχεια έφτασαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Οι πιο συχνές “στάσεις” του παιχνιδιού, οι περιοχές όπου τα

περισσότερα πιόνια φτάνουν παίζοντας την κλασική έκδοση του

παιχνιδιού είναι τα “GO” και B&O Railroad, σύμφωνα τουλάχιστον με

το αμερικανικό ABC.

Στην ελληνική έκδοση θα αντιστοιχούσαν με τα: Πλατεία Ομονοίας,

Αφετηρία και Σταθμός Λαρίσης.

Όλοι σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκροτούσαν όταν ξαφνικά το

ξυπνητήρι της Κατερίνας χτύπησε!

-Έλα, της είπε ο μικρός της αδελφός ο Παύλος, 27/12/2020

σήμερα, εσένα περιμένουμε να παίξουμε Μονόπολη.

Η Κατερίνα σηκώθηκε και όπως ήταν με τις μπυτζάμες έτρεξε στο

σαλόνι.

-Κάντε όλοι στην άκρη, θέλω να δω την Μονόπλη και τα πιόνια. Να

δω το “πήγαινε στη φυλακή” , το “πήγαινε στο “δημόσιο πάρκο”, τον

“πλούσιο θείο με τα σακιά”, την πλατεία Ομονοίας καθώς επίσης και

την Αφετηρία και το Σταθμό Λαρίσης.

Ένα τραγούδι έκοψε τη σκέψη της για λίγα δευτερόλεπτα.... ”Κάτω

Από την Ακρόπολη παίζουνε Μονόπολη ” Κώστας Τουρνάς. Δίσκος του

1993.

Ακούστε όλοι, θα παίξουμε Μονόπολη, είναι άλλωστε το αγαπημένο

διαχρονικό παιχνίδι όλων μας, με έναν όρο όμως.

Η Lizzie εφηύρε το παιχνίδι ώστε να καταδείξει τα δεινά από τη

συσσώρευση πλούτου σε βάρος άλλων, καθώς και τη θεωρία που

προτείνει πως αν οι άνθρωποι έχουν κέρδη από την περιουσία τους

τελικά όλο το χρήμα θα καταλήξει νομοτελειακά στα χέρια ενός και

μόνο ανθρώπου.

Γι αυτό, επειδή μόλις σήμερα και εσείς και εγώ μάθαμε την

ιστορία της Μονόπολης, ακούστε αυτό:

Θα προσθέσουμε μια ακόμα κάρτα με την οποία κάθε ιδιοκτήτης

ακινήτου θα χρειάζεται να συνεισφέρει “φόρο γης” κάθε φορά που

χρεώνει ενοίκιο σε έναν συμπαίκτη. Έτσι, τα φορολογικά έσοδα και

έξοδα θα μοιράζονται. Το παιχνίδι θα γίνεται πιο ενδιαφέρον εφόσον

νικητές θα βγαίνουν όλοι και όχι μόνο ένας.

Η Μονόπολη θεωρείται το πιο δημοφιλές παιχνίδι, ας θεωρηθεί πλέον

και το πιο δίκαιο εν έτη 2020.

Καλή και δίκαιη χρονιά σε όλους!

Αθανασία Παπαδοπούλου(27-12-2020)

Τα στοιχεία για την Μονόπολη είναι από

τις πηγές: “ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ” ,”TVXS ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ”, "LIFO" & "NEWSBEAST"

Το καπέλο

 - Βικτώρια, κάνε γρήγορα, θα χάσουμε το τρένο.

- Μισό λεπτό να βάλω το καπέλο μου.

- Ταξί, ταξί, στο σταθμό των τρένων.

- Έχει πολύ κίνηση, μα τι γίνεται;

- 5 η ώρα, ώρα αιχμής κυρίες μου, τί ώρα ταξιδεύετε;

- 5 :45. Θα προλάβουμε;

- Οριακά νομίζω.

- Έχει γούστο....ήθελες να βάλεις καπέλο. Χάσαμε 10 λεπτά.

- Μαρκέλλα, εγώ σου φταίω πάλι.

- Μην ανησυχείτε θα κόψω από κάτι στενά, πιστεύω ότι θα είμαστε οριακά.

-Μα, τι αέρας είναι αυτός ξαφνικά. Σας πειράζει να κλείσετε λίγο τα παράθυρα; Παραλίγο να μου πάρει μέχρι και το καπέλο ο αέρας.

-Ωραίο καπέλο, ιδιαίτερο όπως εσείς κυρία Βικτώρια.

-Ευχαριστώ, μα που ξέρετε το όνομα μου;

-Το λέει το ιδιαίτερο καπέλο σας.

-Α ναι, ξέχασα. Από την Ιταλία το αγοράσαμε πέρσι με την αδελφή μου. Μαρκέλλα, θυμάσαι;

-Πώς να το ξεχάσω; Ήμασταν στο μαγαζί 1,5 ώρα, δοκίμασες ό,τι καπέλο μπορεί να φανταστεί κανείς! Τελικά ο Νίκος το πλήρωσε.

-Βλέπω όμως πως άξιζε τον κόπο τελικά. Αν θέλετε την αντρική μου γνώμη, της πάει εξαιρετικά, της δίνει τύπο.

-Α, σας ευχαριστώ πολύ για το κομπλιμέντο. Να, στην αδελφή μου τη βιαστική να το πείτε. Θυμάμαι μου έλεγες "οικόπεδο θα πάρεις χριστιανή μου;" τελείωνε, καπέλο είναι.

-Θα συμφωνήσω μαζί σας. Συγγνώμη για την αδιακρισία, μόνη είστε στη ζωή;

-Μόνη, σαν το παγώνι...χαχαχα....ωχ, τόσο πολύ φαίνεται;

-Ρεζίλι έχουμε γίνει με τα καπέλα σου Βικτώρια.

-Όχι μην ανησυχείτε, απλά τελευταία διάβασα ότι ποτέ κανένα αξεσουάρ δεν ταυτίστηκε τόσο με την απόδραση και την απειλή φυγής όσο το καπέλο!

-Σοβαρά τώρα;

- Μα, τι πάθατε;

- Σταματήστε το ταξί, θέλω να κατέβω, τώρα!

-Με συγχωρείτε, δεν ήθελα να σας προσβάλω.

-Βικτώρια τρελάθηκες, θα χάσουμε το τρένο, ηρέμησε.

-Σταματήστε το ταξί, θέλω να κατέβω, ο κύριος είναι "ψηλό καπέλο".

-"Ψηλό καπέλο"! Συγγνώμη κυρία μου, θεωρείτε ότι σας φέρθηκα με έπαρση;

- Βλέπω ότι κατέχεται τις φράσεις με τα καπέλα μια χαρά!

-Μ αρέσουν οι κυρίες με τα καπέλα, βγάζουν έναν καθωσπρεπισμό. Δεν είχα σκοπό να σας προσβάλω. Άλλωστε και οι μεγαλύτεροι ζωγράφοι τους πίνακες τους  αποτυπώνουν πολλές γυναίκες με καπέλα. Έχει αποτελέσει αντικείμενο πόθου το καπέλο.

- Βικτώρια, θα χάσουμε το τρένο, μπες μέσα σε παρακαλώ.

- Τέλος πάντων, λοιπόν, δεν θέλω άλλη συζήτηση.

-5:30 ,μην ανησυχείτε φτάνουμε σε 3 λεπτά.

- Σας ευχαριστούμε, καλό σας απόγευμα.

-Καλό σας ταξίδι κυρίες μου και να περνάτε πάντα καλά.

- Μαρκέλλα, δεν μπορώ να καταλάβω που αποσκοπούσε ο κύριος.

- Βικτώρια, ώρες-ώρες ή είσαι όντως χαζή ή το παίζεις.

-Γιατί;

-Ο κύριος με το ταξί δεν σου είπε κάτι που σε πρόσβαλε, "μύγα σε τσίμπησε", απλά του άρεσες.

- Προχώρα Μαρκέλλα, θα χάσουμε το τρένο.

- Καλά εντάξει, τέλος πάντων. Πω,πω, τι αέρας είναι πάλι αυτός!

- Μαρκέλλα, άκου, λένε για καθυστέρηση. Πάμε να κάτσουμε.

- Πάμε, ουφ, τι μέρα και αυτή.

- Τα μαλλιά σου Βικτώρια, έχουν μπλεχτεί στο καπέλο, κάτσε να στα φτιάξω λίγο. Βγάλε το καπέλο.

-Καλησπέρα στις κυρίες, είστε για το τρένο των 5:30;

-Μάλιστα, θα καθυστερήσει πολύ ακόμα;

- Όχι, δεν αργούμε, η βλάβη αποκαταστάθηκε. Σε 10 λεπτά θα ξεκινήσουμε. Θέλετε να μου δώσετε τα εισιτήρια σας;

- Ναι, πολύ ευχαρίστως.

- Είστε έτοιμες κυρίες μου. Επειδή σήμερα το τρένο είναι γεμάτο αν θέλετε μπορείτε να μπείτε και από το βαγόνι B για να μην δημιουργείτε συνωστισμός και φυσικά για να μην ταλαιπωρηθείτε.

- Σας ευχαριστούμε πολύ.

- Έλα πάμε Βικτώρια.

- Επιτέλους, ξεκινήσαμε Μαρκέλλα.

-Βικτώρια, Βικτώρια, θέλω να σου πω κάτι.

- Μαρκέλλα, μα εσύ χλόμιασες, τι έγινε;

- Βικτώρια, το καπέλο σου, το ακουμπήσαμε εκεί δίπλα μας την ώρα που σου έφτιαχνα τα μαλλιά και πέρασε ο κύριος με τα εισιτήρια και το ξεχάσαμε.

- Χριστέ μου, το καπέλο μου, τρέχω να το πάρω....Σταματήσετε, μη ξεκινάτε, βοήθεια, βοήθεια.

- Ηρέμησε Βικτώρια, μας κοιτάει ο κόσμος, το τρένο ξεκίνησε.

- Δεν με νοιάζει, Μαρκέλλα το καπέλο μου, σε παρακαλώ σταμάτα το τρένο. Το καπέλο, το δώρο του Νίκου μου, του είχα υποσχεθεί ότι θα το φοράω πάντα, σε παρακαλώ Μαρκέλλα βοήθησε με.

- Βικτώρια το τρένο ξεκίνησε, δεν μπορούμε να το σταματήσουμε, σε παρακαλώ, ηρέμησε θα πάθεις τίποτα.

- Μαρκέλλα δεν....δεν μπορώ, σε παρακαλώ, νιώθω το μυαλό μου σαν ένα πριονιστήριο γεμάτο ακρωτηριασμένες μνήμες που διασταυρώνονται αλλά στο τέλος διαφεύγουν. Το καπέλο μου, το μόνο που έμεινε από το Νίκο μου.

Το βαγόνι γεμάτο κόσμο, καθηλωμένοι κοιτούσαν την Βικτώρια που εκλιπαρούσε τη Μαρκέλλα να σταματήσει το τρένο και τα δάκρυα της έτρεχαν ποτάμι.....ώσπου από την εξάντληση την πήρε ο ύπνος. Το ταξίδι άλλωστε θα διαρκούσε 8 ώρες.

Οι ώρες πέρασαν και η Βικτώρια πετάχτηκε ξαφνικά όρθια έπειτα από ένα όνειρο που είδε.

-Μαρκέλλα, ξύπνα, είδα καπέλα στον ύπνο μου, ψάθινα. Είδα και τον Νίκο...μου έλεγε πως να μην ανησυχώ θα μου πάρει άλλο καπέλο πιο ωραίο από αυτό που  έχασα.

-Βικτώρια μου, μην ανησυχείς, ξέρεις τα όνειρά σου είναι πάντα σημαδιακά. Κάτι καλό θα συμβεί θα δεις.

Ύστερα από περίπου 7 ώρες ταξιδιού το τρένο σταμάτησε στη μέση του πουθενά. Μα, τι να συνέβη άραγε; 

- Παρακαλώ μείνετε στις θέσεις σας, κάποιο μικρό μηχανολογικό προβληματάκι.

Η Βικτώρια ,σηκώνετε από τη θέση της πηγαίνει προς τον ελεγκτή, χωρίς να γίνει αντιληπτή από την Μαρκέλλα και του ζητάει να κατέβει για λίγο.

- Μα κυρία μου-αποκρίνεται ο ελεγκτής- είμαστε στη μέση του πουθενά.

-Για 5 λεπτά σας παρακαλώ.

Αν και δεν επιτρέπεται την αφήνει. Η Βικτώρια αρχίζει να ξεμακραίνει. 

Το τρένο σφυρίζει και το βλέμμα της Μαρκέλλας που ανύποπτη πιστεύει ότι η Βικτώρια βρίσκεται μέσα στο τρένο την βλέπει από μακριά να την χαιρετά.

- Βικτώριαααα.....όλοι καθηλωμένοι την κοιτάνε, αλλά κανείς δεν μιλάει.

Το τρένο ξεκινάει με ανάποδη πορεία. Η Μαρκέλλα σηκώνεται απο το κάθισμα και τρέχει προς την πόρτα. 

Η Βικτώρια τρέχει και εκείνη φορώντας ένα ψάθινο καπέλο στην ίδια ανάποδη πορεία με το τρένο. Μια κούνια όμως στη μέση ενός κήπου της  σταματάει τη φόρα που έχει πάρει. 

Η Μαρκέλλα χτυπάει τα παράθυρα, την πόρτα και αρχίζει να φωνάζει. 

- Βικτώρια τρέξε, μην σταματάς στη κούνια.

 Το τρένο έχει αναπτύξει ιλιγγιώδη ταχύτητα και είναι πλέον αργά να σταματήσει. Δεν υπάρχει κανείς μέσα στο βαγόνι. Η Μαρκέλλα μόνη συνεχίζει να χτυπάει την κλειδαμπαρωμένη πόρτα αλλά τίποτα.....Ανοίξτε μου, φωνάζει, αλλά κανείς δεν ακούει.

Η Βικτώρια χαρούμενη κάνει κούνια με το λευκό λουλουδάτο φόρεμά της και γελάει ασταμάτητα.

-Μαρκέλλα, Βικτώρια, ξυπνήστε.

-Νίκο, τι κάνεις εσύ εδώ;

-Καλά, δεν είπαμε να πάμε ταξίδι με το τρένο; Βικτώρια, σου αρέσει το καπέλο που σου πήρα;

- Είναι καταπληκτικό. Νίκο μου...σε λατρεύω.

- Κάντε γρήγορα κυρίες μου, θα χάσουμε το τρένο.

- Μισό λεπτό να βάλω το καπέλο μου.

- Ταξί, ταξί, στο σταθμό των τρένων.

- Έχει πολύ κίνηση, μα τι γίνεται;

- 5 η ώρα, ώρα αιχμής, τί ώρα ταξιδεύετε;

- 5 :45. Θα προλάβουμε;

- Οριακά νομίζω.

- Έχει γούστο....ήθελες να βάλεις καπέλο. Χάσαμε 10 λεπτά Βικτώρια.

- Μαρκέλλα, εγώ σου φταίω πάλι.

- Μην ανησυχείτε θα κόψω από κάτι στενά, πιστεύω ότι θα είμαστε οριακά.

Να μαστε λοιπόν κυρίες μου που ανησυχούσατε ότι δεν θα προλάβουμε, είπε ο Νίκος.

- Βικτώρια, τι έπαθες;

- Νομίζω ότι αυτό είναι σα να το ξαναέζησα, το καπέλο, την ώρα της αναχώρησης, την συζήτηση, αλλά χωρίς εσένα Νίκο. Το καπέλο το φοράω;

- Ναι αγάπη μου, το καπέλο το φοράς, δεν το έχεις βγάλει απ το κεφάλι σου καθόλου.

- Τα μαλλιά σου Βικτώρια, έχουν μπλεχτεί στο καπέλο, κάτσε να στα φτιάξω λίγο. Βγάλε το καπέλο.

- Όχι, δεν το βγάζω.

-Πώς κάνεις έτσι; Δεν σου παίρνει κανείς το καπέλο. 

- Μα εγώ πριν ήμουνα μαζί σου στο τραίνο Μαρκέλλα, θυμάσαι; Θυμάσαι που ξέχασα το καπέλο μου εδώ; Δεν το διακινδυνεύω πάλι.

-Καλησπέρα σας, είστε για το τρένο των 5:30;

-Μάλιστα, θα καθυστερήσει πολύ ακόμα;

- Όχι, δεν αργούμε, η βλάβη αποκαταστάθηκε. Σε 10 λεπτά θα ξεκινήσουμε. Θέλετε να μου δώσετε τα εισιτήρια σας;

- Ναι, πολύ ευχαρίστως.

- Είστε έτοιμοι. Επειδή σήμερα το τρένο είναι γεμάτο αν θέλετε μπορείτε να μπείτε και απο το βαγόνι B για να μην δημιουργείτε συνωστισμός και φυσικά για να μην ταλαιπωρηθείτε.

- Όχι δεν θέλουμε-είπε με έντονο ύφος η Βικτώρια.-

-Μα αγάπη μου τι έπαθες -αναρωτήθηκε ο Νίκος-,ο κύριος το είπε για δική μας διευκόλυνση.

-Νίκο, Μαρκέλλα, πάμε να φύγουμε, να μην πάμε αυτό το ταξίδι.

-Μα τι λες, Βικτώρια το ταξίδι που ονειρευόμασταν θέλεις να το ακυρώσουμε; Μα για πιο λόγο;

- Εγώ γυρίζω πίσω κάντε ότι θέλετε.

-Βικτώρια περίμενε, το τρένο ξεκινάει.

Η Βικτώρια έτρεχε τόσο γρήγορα που κόπηκε το λάστιχο από το καπέλο. Ο Νίκος έτρεξε να την προλάβει όταν ένα αμάξι που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα ξέφυγε από την πορεία του και έπεσε πάνω του. Ο θάνατος του Νίκου ακαριαίος. 

Η Βικτώρια λίγα μέτρα πιο πέρα ακούγοντας τον εκκωφαντικό θόρυβο γύρισε να δει. Το μόνο που αντίκρισε ήταν το καπέλο προσγειωμένο στο καπό του αυτοκινήτου και τον Νίκο μέσα σε μια λίμνη αίματος.

Η Μαρκέλλα με τις βαλίτσες στο χέρι προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι έχει γίνει και αν όλο αυτό το ονειρεύεται.

Κόσμος πολύς μαζεύτηκε. Η Μαρκέλλα και η Βικτώρια διέσχισαν τον δρόμο και κατευθύνθηκαν προς το τραίνο. Τα εισιτήρια που είχαν ήταν δυο. Ο Νίκος είχε πεθάνει χρόνια, σε τροχαίο.

Προχώρησαν αργά προς την πόρτα του τραίνου στο βαγόνι Β. Ανέβηκαν, κάθισαν ήρεμες και κοιτώντας η μια την άλλη αγκαλιάστηκαν κλαίγοντας.

-Κάτσε να σου φτιάξω λίγο τα μαλλιά είπε η Μαρκέλλα στη Βικτώρια. 

-Μισό λεπτό να βγάλω το καπέλο.

Χαμογέλασαν και οι δυο. Ύστερα από περίπου 7 ώρες ταξιδιού το τρένο σταμάτησε στη μέση του πουθενά. Μα, τι να συνέβη άραγε; 

- Παρακαλώ μείνετε στις θέσεις σας, κάποιο μικρό μηχανολογικό προβληματάκι είπε ο ελεγκτής.

Η Βικτώρια, σηκώθηκε από τη θέση της πήγε προς τον ελεγκτή, χωρίς να γίνει αντιληπτή από την Μαρκέλλα και του ζήτησε να κατέβει για λίγο.

- Μα κυρία μου-αποκρίθηκε ο ελεγκτής- είμαστε στη μέση του πουθενά.

-Για 5 λεπτά σας παρακαλώ.

Αν και δεν επιτρέπεται σας αφήνω. Η Βικτώρια αρχίζει να ξεμακραίνει, αυτή τη φορά με μια μικρή λεπτομέρεια, φορώντας το καπέλο.

Η Μαρκέλλα της φώναζε ότι το τραίνο ξεκινάει, όμως η Βικτώρια είχε ήδη ανέβει στην κούνια  και ο Νίκος αυτή τη φορά κουνούσε με δύναμη την κούνια. Το μακρύ της φόρεμα κυμάτιζε και το ανάλαφρο αεράκι ανασήκωνε το καπέλο της χωρίς να ξεκολλάει από το κεφάλι της.

Δεν υπήρχε επιστροφή για την Βικτώρια, η ζωή της ήταν εκεί μαζί με τον Νίκο την κούνια και το καπέλο. 

Η αγάπη είναι παντοτινή αρκεί να πιστέψει κανείς σε αυτήν. Όλα μπορούν να ξεκινήσουν ή να τελειώσουν σε μια νύχτα. Εμείς αποφασίζουμε πόσο θέλουμε να διαρκέσει το ταξίδι. Γεμίστε την άδεια σας ζωή με αγάπη και χαρά. Μόνο η καρδιά σας μπορεί να το αφουγκραστεί και να ξαγρυπνήσει γι αυτό το όνειρο. Η καρδιά που ανήκει στο σώμα σας. Το τραίνο είναι η διαδρομή σας. Εσείς ορίζεται τη διαδρομή, εσείς και το τέλος.

 

                                   Αθανασία Παπαδοπούλου - 15/12/2020