Το καπέλο

 - Βικτώρια, κάνε γρήγορα, θα χάσουμε το τρένο.

- Μισό λεπτό να βάλω το καπέλο μου.

- Ταξί, ταξί, στο σταθμό των τρένων.

- Έχει πολύ κίνηση, μα τι γίνεται;

- 5 η ώρα, ώρα αιχμής κυρίες μου, τί ώρα ταξιδεύετε;

- 5 :45. Θα προλάβουμε;

- Οριακά νομίζω.

- Έχει γούστο....ήθελες να βάλεις καπέλο. Χάσαμε 10 λεπτά.

- Μαρκέλλα, εγώ σου φταίω πάλι.

- Μην ανησυχείτε θα κόψω από κάτι στενά, πιστεύω ότι θα είμαστε οριακά.

-Μα, τι αέρας είναι αυτός ξαφνικά. Σας πειράζει να κλείσετε λίγο τα παράθυρα; Παραλίγο να μου πάρει μέχρι και το καπέλο ο αέρας.

-Ωραίο καπέλο, ιδιαίτερο όπως εσείς κυρία Βικτώρια.

-Ευχαριστώ, μα που ξέρετε το όνομα μου;

-Το λέει το ιδιαίτερο καπέλο σας.

-Α ναι, ξέχασα. Από την Ιταλία το αγοράσαμε πέρσι με την αδελφή μου. Μαρκέλλα, θυμάσαι;

-Πώς να το ξεχάσω; Ήμασταν στο μαγαζί 1,5 ώρα, δοκίμασες ό,τι καπέλο μπορεί να φανταστεί κανείς! Τελικά ο Νίκος το πλήρωσε.

-Βλέπω όμως πως άξιζε τον κόπο τελικά. Αν θέλετε την αντρική μου γνώμη, της πάει εξαιρετικά, της δίνει τύπο.

-Α, σας ευχαριστώ πολύ για το κομπλιμέντο. Να, στην αδελφή μου τη βιαστική να το πείτε. Θυμάμαι μου έλεγες "οικόπεδο θα πάρεις χριστιανή μου;" τελείωνε, καπέλο είναι.

-Θα συμφωνήσω μαζί σας. Συγγνώμη για την αδιακρισία, μόνη είστε στη ζωή;

-Μόνη, σαν το παγώνι...χαχαχα....ωχ, τόσο πολύ φαίνεται;

-Ρεζίλι έχουμε γίνει με τα καπέλα σου Βικτώρια.

-Όχι μην ανησυχείτε, απλά τελευταία διάβασα ότι ποτέ κανένα αξεσουάρ δεν ταυτίστηκε τόσο με την απόδραση και την απειλή φυγής όσο το καπέλο!

-Σοβαρά τώρα;

- Μα, τι πάθατε;

- Σταματήστε το ταξί, θέλω να κατέβω, τώρα!

-Με συγχωρείτε, δεν ήθελα να σας προσβάλω.

-Βικτώρια τρελάθηκες, θα χάσουμε το τρένο, ηρέμησε.

-Σταματήστε το ταξί, θέλω να κατέβω, ο κύριος είναι "ψηλό καπέλο".

-"Ψηλό καπέλο"! Συγγνώμη κυρία μου, θεωρείτε ότι σας φέρθηκα με έπαρση;

- Βλέπω ότι κατέχεται τις φράσεις με τα καπέλα μια χαρά!

-Μ αρέσουν οι κυρίες με τα καπέλα, βγάζουν έναν καθωσπρεπισμό. Δεν είχα σκοπό να σας προσβάλω. Άλλωστε και οι μεγαλύτεροι ζωγράφοι τους πίνακες τους  αποτυπώνουν πολλές γυναίκες με καπέλα. Έχει αποτελέσει αντικείμενο πόθου το καπέλο.

- Βικτώρια, θα χάσουμε το τρένο, μπες μέσα σε παρακαλώ.

- Τέλος πάντων, λοιπόν, δεν θέλω άλλη συζήτηση.

-5:30 ,μην ανησυχείτε φτάνουμε σε 3 λεπτά.

- Σας ευχαριστούμε, καλό σας απόγευμα.

-Καλό σας ταξίδι κυρίες μου και να περνάτε πάντα καλά.

- Μαρκέλλα, δεν μπορώ να καταλάβω που αποσκοπούσε ο κύριος.

- Βικτώρια, ώρες-ώρες ή είσαι όντως χαζή ή το παίζεις.

-Γιατί;

-Ο κύριος με το ταξί δεν σου είπε κάτι που σε πρόσβαλε, "μύγα σε τσίμπησε", απλά του άρεσες.

- Προχώρα Μαρκέλλα, θα χάσουμε το τρένο.

- Καλά εντάξει, τέλος πάντων. Πω,πω, τι αέρας είναι πάλι αυτός!

- Μαρκέλλα, άκου, λένε για καθυστέρηση. Πάμε να κάτσουμε.

- Πάμε, ουφ, τι μέρα και αυτή.

- Τα μαλλιά σου Βικτώρια, έχουν μπλεχτεί στο καπέλο, κάτσε να στα φτιάξω λίγο. Βγάλε το καπέλο.

-Καλησπέρα στις κυρίες, είστε για το τρένο των 5:30;

-Μάλιστα, θα καθυστερήσει πολύ ακόμα;

- Όχι, δεν αργούμε, η βλάβη αποκαταστάθηκε. Σε 10 λεπτά θα ξεκινήσουμε. Θέλετε να μου δώσετε τα εισιτήρια σας;

- Ναι, πολύ ευχαρίστως.

- Είστε έτοιμες κυρίες μου. Επειδή σήμερα το τρένο είναι γεμάτο αν θέλετε μπορείτε να μπείτε και από το βαγόνι B για να μην δημιουργείτε συνωστισμός και φυσικά για να μην ταλαιπωρηθείτε.

- Σας ευχαριστούμε πολύ.

- Έλα πάμε Βικτώρια.

- Επιτέλους, ξεκινήσαμε Μαρκέλλα.

-Βικτώρια, Βικτώρια, θέλω να σου πω κάτι.

- Μαρκέλλα, μα εσύ χλόμιασες, τι έγινε;

- Βικτώρια, το καπέλο σου, το ακουμπήσαμε εκεί δίπλα μας την ώρα που σου έφτιαχνα τα μαλλιά και πέρασε ο κύριος με τα εισιτήρια και το ξεχάσαμε.

- Χριστέ μου, το καπέλο μου, τρέχω να το πάρω....Σταματήσετε, μη ξεκινάτε, βοήθεια, βοήθεια.

- Ηρέμησε Βικτώρια, μας κοιτάει ο κόσμος, το τρένο ξεκίνησε.

- Δεν με νοιάζει, Μαρκέλλα το καπέλο μου, σε παρακαλώ σταμάτα το τρένο. Το καπέλο, το δώρο του Νίκου μου, του είχα υποσχεθεί ότι θα το φοράω πάντα, σε παρακαλώ Μαρκέλλα βοήθησε με.

- Βικτώρια το τρένο ξεκίνησε, δεν μπορούμε να το σταματήσουμε, σε παρακαλώ, ηρέμησε θα πάθεις τίποτα.

- Μαρκέλλα δεν....δεν μπορώ, σε παρακαλώ, νιώθω το μυαλό μου σαν ένα πριονιστήριο γεμάτο ακρωτηριασμένες μνήμες που διασταυρώνονται αλλά στο τέλος διαφεύγουν. Το καπέλο μου, το μόνο που έμεινε από το Νίκο μου.

Το βαγόνι γεμάτο κόσμο, καθηλωμένοι κοιτούσαν την Βικτώρια που εκλιπαρούσε τη Μαρκέλλα να σταματήσει το τρένο και τα δάκρυα της έτρεχαν ποτάμι.....ώσπου από την εξάντληση την πήρε ο ύπνος. Το ταξίδι άλλωστε θα διαρκούσε 8 ώρες.

Οι ώρες πέρασαν και η Βικτώρια πετάχτηκε ξαφνικά όρθια έπειτα από ένα όνειρο που είδε.

-Μαρκέλλα, ξύπνα, είδα καπέλα στον ύπνο μου, ψάθινα. Είδα και τον Νίκο...μου έλεγε πως να μην ανησυχώ θα μου πάρει άλλο καπέλο πιο ωραίο από αυτό που  έχασα.

-Βικτώρια μου, μην ανησυχείς, ξέρεις τα όνειρά σου είναι πάντα σημαδιακά. Κάτι καλό θα συμβεί θα δεις.

Ύστερα από περίπου 7 ώρες ταξιδιού το τρένο σταμάτησε στη μέση του πουθενά. Μα, τι να συνέβη άραγε; 

- Παρακαλώ μείνετε στις θέσεις σας, κάποιο μικρό μηχανολογικό προβληματάκι.

Η Βικτώρια ,σηκώνετε από τη θέση της πηγαίνει προς τον ελεγκτή, χωρίς να γίνει αντιληπτή από την Μαρκέλλα και του ζητάει να κατέβει για λίγο.

- Μα κυρία μου-αποκρίνεται ο ελεγκτής- είμαστε στη μέση του πουθενά.

-Για 5 λεπτά σας παρακαλώ.

Αν και δεν επιτρέπεται την αφήνει. Η Βικτώρια αρχίζει να ξεμακραίνει. 

Το τρένο σφυρίζει και το βλέμμα της Μαρκέλλας που ανύποπτη πιστεύει ότι η Βικτώρια βρίσκεται μέσα στο τρένο την βλέπει από μακριά να την χαιρετά.

- Βικτώριαααα.....όλοι καθηλωμένοι την κοιτάνε, αλλά κανείς δεν μιλάει.

Το τρένο ξεκινάει με ανάποδη πορεία. Η Μαρκέλλα σηκώνεται απο το κάθισμα και τρέχει προς την πόρτα. 

Η Βικτώρια τρέχει και εκείνη φορώντας ένα ψάθινο καπέλο στην ίδια ανάποδη πορεία με το τρένο. Μια κούνια όμως στη μέση ενός κήπου της  σταματάει τη φόρα που έχει πάρει. 

Η Μαρκέλλα χτυπάει τα παράθυρα, την πόρτα και αρχίζει να φωνάζει. 

- Βικτώρια τρέξε, μην σταματάς στη κούνια.

 Το τρένο έχει αναπτύξει ιλιγγιώδη ταχύτητα και είναι πλέον αργά να σταματήσει. Δεν υπάρχει κανείς μέσα στο βαγόνι. Η Μαρκέλλα μόνη συνεχίζει να χτυπάει την κλειδαμπαρωμένη πόρτα αλλά τίποτα.....Ανοίξτε μου, φωνάζει, αλλά κανείς δεν ακούει.

Η Βικτώρια χαρούμενη κάνει κούνια με το λευκό λουλουδάτο φόρεμά της και γελάει ασταμάτητα.

-Μαρκέλλα, Βικτώρια, ξυπνήστε.

-Νίκο, τι κάνεις εσύ εδώ;

-Καλά, δεν είπαμε να πάμε ταξίδι με το τρένο; Βικτώρια, σου αρέσει το καπέλο που σου πήρα;

- Είναι καταπληκτικό. Νίκο μου...σε λατρεύω.

- Κάντε γρήγορα κυρίες μου, θα χάσουμε το τρένο.

- Μισό λεπτό να βάλω το καπέλο μου.

- Ταξί, ταξί, στο σταθμό των τρένων.

- Έχει πολύ κίνηση, μα τι γίνεται;

- 5 η ώρα, ώρα αιχμής, τί ώρα ταξιδεύετε;

- 5 :45. Θα προλάβουμε;

- Οριακά νομίζω.

- Έχει γούστο....ήθελες να βάλεις καπέλο. Χάσαμε 10 λεπτά Βικτώρια.

- Μαρκέλλα, εγώ σου φταίω πάλι.

- Μην ανησυχείτε θα κόψω από κάτι στενά, πιστεύω ότι θα είμαστε οριακά.

Να μαστε λοιπόν κυρίες μου που ανησυχούσατε ότι δεν θα προλάβουμε, είπε ο Νίκος.

- Βικτώρια, τι έπαθες;

- Νομίζω ότι αυτό είναι σα να το ξαναέζησα, το καπέλο, την ώρα της αναχώρησης, την συζήτηση, αλλά χωρίς εσένα Νίκο. Το καπέλο το φοράω;

- Ναι αγάπη μου, το καπέλο το φοράς, δεν το έχεις βγάλει απ το κεφάλι σου καθόλου.

- Τα μαλλιά σου Βικτώρια, έχουν μπλεχτεί στο καπέλο, κάτσε να στα φτιάξω λίγο. Βγάλε το καπέλο.

- Όχι, δεν το βγάζω.

-Πώς κάνεις έτσι; Δεν σου παίρνει κανείς το καπέλο. 

- Μα εγώ πριν ήμουνα μαζί σου στο τραίνο Μαρκέλλα, θυμάσαι; Θυμάσαι που ξέχασα το καπέλο μου εδώ; Δεν το διακινδυνεύω πάλι.

-Καλησπέρα σας, είστε για το τρένο των 5:30;

-Μάλιστα, θα καθυστερήσει πολύ ακόμα;

- Όχι, δεν αργούμε, η βλάβη αποκαταστάθηκε. Σε 10 λεπτά θα ξεκινήσουμε. Θέλετε να μου δώσετε τα εισιτήρια σας;

- Ναι, πολύ ευχαρίστως.

- Είστε έτοιμοι. Επειδή σήμερα το τρένο είναι γεμάτο αν θέλετε μπορείτε να μπείτε και απο το βαγόνι B για να μην δημιουργείτε συνωστισμός και φυσικά για να μην ταλαιπωρηθείτε.

- Όχι δεν θέλουμε-είπε με έντονο ύφος η Βικτώρια.-

-Μα αγάπη μου τι έπαθες -αναρωτήθηκε ο Νίκος-,ο κύριος το είπε για δική μας διευκόλυνση.

-Νίκο, Μαρκέλλα, πάμε να φύγουμε, να μην πάμε αυτό το ταξίδι.

-Μα τι λες, Βικτώρια το ταξίδι που ονειρευόμασταν θέλεις να το ακυρώσουμε; Μα για πιο λόγο;

- Εγώ γυρίζω πίσω κάντε ότι θέλετε.

-Βικτώρια περίμενε, το τρένο ξεκινάει.

Η Βικτώρια έτρεχε τόσο γρήγορα που κόπηκε το λάστιχο από το καπέλο. Ο Νίκος έτρεξε να την προλάβει όταν ένα αμάξι που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα ξέφυγε από την πορεία του και έπεσε πάνω του. Ο θάνατος του Νίκου ακαριαίος. 

Η Βικτώρια λίγα μέτρα πιο πέρα ακούγοντας τον εκκωφαντικό θόρυβο γύρισε να δει. Το μόνο που αντίκρισε ήταν το καπέλο προσγειωμένο στο καπό του αυτοκινήτου και τον Νίκο μέσα σε μια λίμνη αίματος.

Η Μαρκέλλα με τις βαλίτσες στο χέρι προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι έχει γίνει και αν όλο αυτό το ονειρεύεται.

Κόσμος πολύς μαζεύτηκε. Η Μαρκέλλα και η Βικτώρια διέσχισαν τον δρόμο και κατευθύνθηκαν προς το τραίνο. Τα εισιτήρια που είχαν ήταν δυο. Ο Νίκος είχε πεθάνει χρόνια, σε τροχαίο.

Προχώρησαν αργά προς την πόρτα του τραίνου στο βαγόνι Β. Ανέβηκαν, κάθισαν ήρεμες και κοιτώντας η μια την άλλη αγκαλιάστηκαν κλαίγοντας.

-Κάτσε να σου φτιάξω λίγο τα μαλλιά είπε η Μαρκέλλα στη Βικτώρια. 

-Μισό λεπτό να βγάλω το καπέλο.

Χαμογέλασαν και οι δυο. Ύστερα από περίπου 7 ώρες ταξιδιού το τρένο σταμάτησε στη μέση του πουθενά. Μα, τι να συνέβη άραγε; 

- Παρακαλώ μείνετε στις θέσεις σας, κάποιο μικρό μηχανολογικό προβληματάκι είπε ο ελεγκτής.

Η Βικτώρια, σηκώθηκε από τη θέση της πήγε προς τον ελεγκτή, χωρίς να γίνει αντιληπτή από την Μαρκέλλα και του ζήτησε να κατέβει για λίγο.

- Μα κυρία μου-αποκρίθηκε ο ελεγκτής- είμαστε στη μέση του πουθενά.

-Για 5 λεπτά σας παρακαλώ.

Αν και δεν επιτρέπεται σας αφήνω. Η Βικτώρια αρχίζει να ξεμακραίνει, αυτή τη φορά με μια μικρή λεπτομέρεια, φορώντας το καπέλο.

Η Μαρκέλλα της φώναζε ότι το τραίνο ξεκινάει, όμως η Βικτώρια είχε ήδη ανέβει στην κούνια  και ο Νίκος αυτή τη φορά κουνούσε με δύναμη την κούνια. Το μακρύ της φόρεμα κυμάτιζε και το ανάλαφρο αεράκι ανασήκωνε το καπέλο της χωρίς να ξεκολλάει από το κεφάλι της.

Δεν υπήρχε επιστροφή για την Βικτώρια, η ζωή της ήταν εκεί μαζί με τον Νίκο την κούνια και το καπέλο. 

Η αγάπη είναι παντοτινή αρκεί να πιστέψει κανείς σε αυτήν. Όλα μπορούν να ξεκινήσουν ή να τελειώσουν σε μια νύχτα. Εμείς αποφασίζουμε πόσο θέλουμε να διαρκέσει το ταξίδι. Γεμίστε την άδεια σας ζωή με αγάπη και χαρά. Μόνο η καρδιά σας μπορεί να το αφουγκραστεί και να ξαγρυπνήσει γι αυτό το όνειρο. Η καρδιά που ανήκει στο σώμα σας. Το τραίνο είναι η διαδρομή σας. Εσείς ορίζεται τη διαδρομή, εσείς και το τέλος.

 

                                   Αθανασία Παπαδοπούλου - 15/12/2020