Τα βότσαλα

Βότσαλο,η μικρή πέτρα που την έχει στρογγυλέψει και λειάνει το νερό της θάλασσας. Το βότσαλο πιθανόν είναι λέξη προέλευσης ιταλικής. Μπορεί όμως να σημαίνει και παντοτινή αγάπη.

-'Ελα Ελπίδα αγάπη μου, ώρα για την απογευματινή μας βόλτα.

-Χάρη μου, ένα λεπτάκι, βάζω ζακέτα και φύγαμε.

-Να έρθω να σε βοηθήσω;'Οχι,είμαι εντάξει, όλα καλά.

- Ωραίος ο καιρός πάλι σήμερα. Όσες φορές και να προχωρήσω αυτή την παραλία δεν την βαριέμαι.

- Είναι αλήθεια, όσες φορές και να τη προχωρήσω μου φαίνεται σαν να είναι η πρώτη φορά. Μου προκαλεί μια απίστευτη ηρεμία.

Χάρη μου,θυμάσαι πριν 15 χρόνια που παντρευτήκαμε στη Παναγία την Φανερωμένη και μας πρότεινε ο φωτογράφος να βγάλουμε φωτογραφίες στη παραλία; 28 χρονών εγώ, 34 εσύ.

- Αν θυμάμαι λέει! Βότσαλα γεμάτη η παραλία και μπροστά μου αυτό το βότσαλο με την καρδιά,καθόλου τυχαίο!

- Τι ωραίες αναμνήσεις! Ακόμα το έχω στο σπίτι, στη κορνίζα του γάμου μας δίπλα,χαραγμένο με τα αρχικά μας,μέσα σε ένα τούλι λευκό. Παραμένει άφθαρτο στο χρόνο όπως και εμείς.

- Κοίτα,όλες οι ταβέρνες γεμάτες και τα μπάρ. Κοίτα τον κόσμο Ελπίδα μου όμως πόσο αδιάφορα κοιτάει ο ένας τον άλλον. Άλλοι με τα κινητά,τα παιδιά στα tablet, άλλοι πάλι κοιτάνε να ακούσουν τι λένε οι διπλανοί γιατί οι ίδιοι δεν έχουν να πουν τίποτα. ..Ξέρεις όμως ποιούς λυπάμε ποιο πολύ; Αυτούς που με βλέμμα χαμένο κοιτάνε τον ορίζοντα,το απέραντο γαλάζιο και νιώθουν θλιμμένοι.

Αυτοί φοβήθηκαν να ζήσουν τη ζωή τους και δεν άρπαξαν την ευκαιρία που τους δόθηκε. Αυτοί νομίζουν ότι η ζωή τους έχει τελειώσει και μιζεριάζουν κλαψουρίζοντας. Αυτοί δεν ήθελαν να ζήσουν τη ζωή τους,γιατί φοβήθηκαν να ρισκάρουν, φοβήθηκαν να αγαπήσουν.

Το χειρότερο όμως είναι ότι φοβήθηκαν να αντιμετωπίσουν τον ίδιο τους τον εαυτό.

-'Ελα μωρέ Χάρη, δεν ξέρεις ο καθένας τι στεναχώριες έχει.

- Ελπίδα μου, ο κόσμος είναι δυστυχισμένος γιατί έτσι θέλει να είναι. Η ζωή είναι στιγμές. Δεν μπορώ να διανοηθώ μια μέρα απ τη ζωή μας να μην έρθουμε βόλτα στη παραλία.

- Μωρό μου, πόσο ευτυχισμένη με κάνεις όλα αυτά τα χρόνια.

- Πόσο τυχερός ήμουνα που σε γνώρισα. Βλέπεις,είχα έναν αποτυχημένο γάμο, όμως είπα ότι θέλω να ζήσω και να αγαπήσω στη ζωή μου,δεν θέλω να πεθάνω παρέα με τη μοναξιά μου και ας γεννιόμαστε και ας πεθαίνουμε που λένε όλοι μόνοι μας.

Υπάρχει και αυτό το ενδιάμεσο που λέγεται ζωή, υπάρχει η αγάπη και ο έρωτας. Υπάρχεις εσύ!

- Αγαπημένε μου, ότι και να πω για εσένα λίγο θα είναι.

- Έλα να σε πάρω αγκαλιά και να ξαπλώσουμε στα βότσαλα. Θα μείνουμε εδώ ξαπλωμένοι μέχρι το ηλιοβασίλεμα.

-Κοίτα δεν υπάρχει άνθρωπος στην παραλία.

-Δεν πειράζει,όλη δική μας. Άστους άλλους να χάνουν τις πολύτιμες στιγμές της ζωής τους στο κινητό, στο tablet, στο χαμένο βλέμμα του ορίζοντα. Εμείς θα απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα, το φεγγάρι και τα αστέρια.

-Χάρη μου,θέλω να σου πω κάτι. Όταν πεθάνω θέλω να έρχεσαι στη παραλία αυτή και να μαζεύεις βότσαλα. Να τα μαζεύεις σε ένα γυάλινο βάζο και να θυμάσαι ότι κάθε βότσαλο είναι η αγάπη που σου έχω. Όταν τελειώσουν τα βότσαλα τότε θα πάψω και να σε αγαπάω.

- Ελπίδα μου, αγάπη μου ,τι είναι αυτά που λες. Είσαι νέα ακόμα,μόλις 43...θα τα καταφέρουμε μαζί. Εγώ είμαι εδώ για εσένα.

-Χάρη μου,είσαι 49 και σε ταλαιπωρώ 10 χρόνια τόσο άδικα. Δυστυχώς αυτό το τροχαίο μας χάλασε τα όνειρα της ζωή μας. Καθηλώθηκα στο αναπηρικό αμαξίδιο και μαζί "καθήλωσα" και εσένα. Σου κατέστρεψα τη ζωή.

- Ελπίδα μου,είσαι ο έρωτας της ζωής μου. Δεν θα σε εγκαταλείψω ποτέ. Κάθε απόγευμα θα ερχόμαστε σε αυτή τη παραλία και θα καθόμαστε στα βότσαλα μέχρι να δύσει ο ήλιος. Θα πίνουμε τις μπύρες μας ,εδώ θα σου παίζω κιθάρα και θα σου σιγοτραγουδάω το αγαπημένο σου τραγούδι.

"ΕΛΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ"

"Έλα μαζί μου κάπου να πάμε χέρι με χέρι, ένα περίπατο σ' ένα παράδεισο σε κάποιο αστέρι, μ' ένα άσπρο σύννεφο πάνω από θάλασσες και από στεριές,στους γαλαξίες και στις απέραντες τις ξαστεριές.

Μ ένα άσπρο σύννεφο πάνω από θάλασσες και από στεριές, στους γαλαξίες και στις απέραντες τις ξαστεριές.

Έλα μαζί μου μια νύχτα μόνο βήμα με βήμα,σαν γλάροι ξένοιαστοι να ταξιδέψουμε πάνω απ' το κύμα. Εμείς και η αγάπη μας για ένα άλλο όνειρο γι' άλλη φωλιά, τον έρωτά μας Θεό να κάνουμε και βασιλιά.

Εμείς και η αγάπη μας για ένα άλλο όνειρο για άλλη φωλιά, τον έρωτά μας Θεό να κάνουμε και βασιλιά.

Τον έρωτα μας Θεό να κάνουμε και βασιλιά".

- Με συγκινείς Χάρη μου τόσο πολύ. Άλλος θα είχε εγκαταλείψει.

- Ο άλλος Ελπίδα μου ξέρεις που βρίσκεται τώρα; Στη ταβέρνα με τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Κοίταέι να απασχοληθεί με το κινητό, να δώσει το tablet στα παιδιά του, και η γυναίκα του να κοιτάζει τη θάλασσα και να χάνεται στις σκέψεις της και στο κάθε “γιατί “που δεν έπραξε όπως έπρεπε.

Ενώ εγώ,κάθομαι με τον έρωτα της ζωή μου στα βότσαλα, κοιτάω το ηλιοβασίλεμα, της τραγουδάω και της λέω πόσο πολύ την αγαπάω κάθε μέρα.

-Θέλω να κλαίω από χαρά και ευτυχία. Νιώθω τόσο γεμάτη με τα βότσαλα,το τραγούδι και το ηλιοβασίλεμα. Νιώθω η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στο κόσμο.

Δεν προλάβαμε ούτε ένα ταξίδι να πάμε,ούτε καν διακοπές. Στερηθήκαμε τις ταβέρνες μας και τα μπαρ για να φτιάξουμε το σπίτι μας.

Γυρίζω να κοιτάξω τις ταβέρνες που είναι γεμάτες κόσμο, βλέπω πολλούς να μας κοιτάνε περίεργα αλλά δεν με νοιάζει εγώ είμαι ευτυχισμένη με το κουτάκι της μπύρας,τα βότσαλα και το ηλιοβασίλεμα. Έχεις δίκιο όλες οι ταβέρνες γεμάτες με” άδειο “κόσμο. Και εμείς εδώ μόνοι μας στη παραλία,ξαπλωμένοι στα βότσαλα με ένα αναπηρικό αμαξίδιο στο πλάι και να είμαστε οι πιο ευτυχισμένοι απ όλους. Ποιός θα το φανταζόταν!

- Ελπίδα μου,η ελπίδα πεθαίνει τελευταία όπως καλά γνωρίζεις,έλα γιατί πολύ στα σοβαρά το πήραμε. Δε θέλω να στεναχωριέσαι για τίποτα. Είμαι εγώ εδώ για εσένα για πάντα.

-Για πάντα ε; Είναι πολύς καιρός το για πάντα Χάρη μου.

-Μόνο να μου χαμογελάς θέλω, όπως σε γνώρισα. Μαζί σου απέκτησα υπομονή και αγάπησα τους ανθρώπους,το ξέρεις; Είσαι ότι ποιό αληθινό έχω γνωρίσει.

- Χάρη μου,αγάπη μου, α,κοίτα τον ήλιο που χάνεται πίσω απ΄τη θάλασσα,χρυσαφίζει.

-Ελπίδα μου, το πρόσωπό σου λάμπει απ την αντανάκλαση του ήλιου. Είσαι ένας θησαυρός! Θες να φύγουμε κουράστηκες;

- Όχι,θέλω να δούμε τα αστέρια και αν πέσει σήμερα κάποιο να κάνω μια ευχή.

-Θα κάτσουμε όσο εσύ θες. Έλα εδώ στην αγκαλιά μου να ξαπλώσεις καλύτερα, θα βάλουμε και αυτό το μαξιλάρι να μην πονάς. Βολέψου όπως εσύ θες.

- Σήμερα θα ήθελα να κάτσουμε μέχρι αργά γι αυτό πήρα και τη ζακέτα.

-Πω πω,κοίτα τα αστέρια! Αυτά τα ουράνια σώματα που είναι ορατά από τη γη πόσο μαγεία κρύβουν.

-Και οι άλλοι στις ταβέρνες κοιτάνε ακόμα το κινητό και τον διπλανό χάνοντας όλη αυτή τη μαγεία.

-Κάτι με ενοχλεί στο χέρι μου Χάρη,για δες,μήπως είναι κάνα βότσαλο;

- Για δες εσύ μωρό μου.

-Μα τι είναι αυτό; Κάτι γυαλίζει...μα αυτό είναι ένα δαχτυλίδι ανάμεσα στα βότσαλα...έπεσε από κάποιον άραγε;

-Ναι αγάπη μου ...έπεσε από εμένα καταλάθος στο χέρι σου ανάμεσα στα βότσαλα......χρόνια πολλά για την επέτειό μας!

-Δεν το πιστεύω, εδω στη μέση της παραλίας πάνω στα βότσαλα νιώθω η πιο τυχερή γυναίκα στο κόσμο. Μαζί σου διάνυσα την καλύτερη πορεία της ζωής μου, το πιο όμορφο ταξίδι. Τι να τα κάνω τα Παρίσια και τις Μαλδίβες...τι να τις κάνω τις ταβέρνες και τα μπάρ...εδώ στα βότσαλα στην αγκαλιά σου γράφεται όλη μου η ζωή.

Δεν ζητάω τίποτα άλλο απ τη ζωή μου! Σ αγαπάω μωρό μου, σ ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου.

Την επόμενη μέρα η Ελπίδα πέθανε στον ύπνο της ήρεμη και σίγουρα ευτυχισμένη.

Ο Χάρης δεν μπορούσε να το πιστέψει πως μαζί με τη Ελπίδα πέθανε και η τελευταία του ελπίδα. Έτρεξε στο σημείο που καθόντουσαν την προηγούμενη μέρα,ένιωσε παντού την παρουσία της, το σώμα της ήταν σχεδόν χαραγμένο και αποτυπωμένο εκεί.

Η θάλασσα χτυπούσε με μανία πάνω στα βράχια και ο Χάρης ένιωθε την καρδιά του να την τρυπάνε καρφιά. Τα βότσαλα άφριζαν απ τη θάλασσα,και τα δάκρυα του Χάρη ήταν σπαρακτικά.

Έβγαλε έναν δυνατό αέρα,όλες οι ταβέρνες άδειασαν,βροχή ασταμάτητη ξέσπασε και ο Χάρης έμενε εκεί,ακίνητος στα βότσαλα. Ο ήλιος κρύφτηκε, σκοτείνιασε παντού,αλλά τον Χάρη δεν μπορούσε να τον φοβίσει τίποτα.

Όταν πέρασε η μπόρα ,κάθισε στα βότσαλα στο ίδιο σημείο με εχθές. Από τη δυνατή βροχή είχε ανοίξει ολόκληρη λακούβα. Εκεί ενδιάμεσα στα βότσαλα ,εκεί που μόλις εχθές της είχε δώσει το δαχτυλίδι βρήκε ένα χαρτάκι άθικτο,χωρίς να το έχει μουσκέψει η βροχή. Τι περίεργο-σκέφτηκε-.

“ΘΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ,ΜΗ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΝΑ ΜΑΖΕΥΕΙΣ ΒΟΤΣΑΛΑ.ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΤΗΝ ΠΙΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ,Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ,ΕΛΠΙΔΑ”.

Ο Χάρης έμεινε μόνος του για το υπόλοιπο της ζωής του. Κάθε απόγευμα πήγαινε στη παραλία και μάζευε βότσαλα. Οι ταβέρνες συνέχιζαν να γεμίζουν.

Τα βότσαλα δεν τελείωσαν ποτέ.Μα πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αυτό.Τελειώνουν τα βότσαλα ποτέ απ τις παραλίες;...Η αγάπη καμιά φορά τελικά διαρκεί για πάντα και ας είναι πολύ καιρός το για πάντα.

Σκέφτηκα την επόμενη φορά που θα βρεθώ σε δίλημμα για το τι θέλω, σουβλάκια ή παραλία ,να επιλέξω την παραλία.

Τα βότσαλα μάλλον έχουν να μου μάθουν πολύ περισσότερα από τον άνθρωπο που κοιτάζει απ την ταβέρνα τον ορίζοντα.


Αθανασία Παπαδοπούλου -11/6/2020