Η Ζωή 35 ετών, ένα πρόσχαρο και δροσερό κορίτσι έμενε με τους γονείς της σε ένα προάστιο της Αθήνας. Γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αθήνα, με ρίζες από τη Μάνη Λακωνίας.
Εκρηκτικός χαρακτήρας, με πολλές δραστηριότητες, παρέες, που πάντα ήθελε να βοηθήσει τον κόσμο, που πάντα νόμιζε ότι θα σώσει τον κόσμο. Χωρίς να το παίζει ήρωας φιλοσόφησε μια μέρα πως η ζωή δεν ήταν μόνο η δουλειά της και οι γύρω της αλλά και η προσωπική της ευτυχία.
Ευτυχία; σκέφτηκε, και σα να πέρασε όλη της η ζωή μπροστά σα φωτογραφική μηχανή.
Έντονη, δραστήρια, μέσα σε όλα που λένε, αλλά είχε μια αδυναμία, δεν είχε μάθει να λέει όχι. Νόμιζε ότι στη ζωή υπάρχει μόνο το ναι.
Βρε Ζωή, ακόμα και το Ν αλφαβητικά προηγείται του Ο .
Πρώτα είναι το Ν και μετά το Ο, τις έλεγαν οι δυο καλές τις φίλες που όχι μόνο την αγαπούσαν, αλλά ήθελαν την ευτυχία της…. ίσως ποιο πολύ και από τη δική τους!
Ώρες ατελείωτες η Ζωή περνούσε το χρόνο της σπίτι πλέον μιας και η ανεργία τον τελευταίο χρόνο της χτύπησε και εκείνης την πόρτα. Ανεργία, ούτε για πλάκα δεν το είχε σκεφτεί. Η επιδημία της εποχής.
Και τώρα; σκέφτηκε, χωρίς δουλειά, ύστερα από μια 10ετία,θα χάσω άραγε την ψυχική μου ηρεμία; Θα χάσω κι την ισορροπία μου; Ποιος θα με βοηθήσει;
Πέρασαν σχεδόν 3 μήνες και η Ζωή ήθελε να ανοίξει τα φτερά της, έκανε τον απολογισμό της, έκανε την αυτοκριτική της, δεν ήθελε να νιώθει "διαφορετική ", άλλωστε το ίδιο άτομο ήταν. Ευτυχώς οι σκέψεις του τύπου "γιατί σε εμένα" δεν υπήρχαν στο μυαλό της.
Και αφού τα συναισθήματά μας είναι αυτά που επηρεάζουν την συμπεριφορά μας ανέλαβε δράση. Τα έβαλε κάτω τα πράγματα και είπε: Είμαι 35 ετών, σπούδασα μηχανολόγος, ξέρω, Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, η ανεργία τους τελευταίους μήνες μου άλλαξε ριζικά τη ζωή, άρα ήρθε η ώρα να αλλάξω και εγώ ριζικά τη ζωή μου.
Τρέχω για όλα, φίλους έχω, κοινωνική είμαι, οπότε έχω την ευκαιρία να φτιάξω τη ζωή μου και να δημιουργήσω πράγματα. Η τεχνική μου είναι απλή, βάζω στόχο και τον πετυχαίνω.
Σαν κάτι να έλειπε όμως από το πάζλ ... Δε βαριέσαι είπε, και την άλλη μέρα ανακοίνωσε στους γονείς της ότι έχει σκοπό να φύγει από το σπίτι.
- Μαμά, μπαμπά, πάω Νάξο.
- Νάξο; Πώς σου ήρθε η Νάξος;
- Στη τύχη.
- Στη τύχη;
- Ναι, στη τύχη. Γιατί, η ζωή θέλει ρίσκο, αν δεν ρισκάρουμε θα χάσουμε το τρένο.
Η αλήθεια είναι ότι οι γονείς της της είχαν εμπιστοσύνη. Ο γονιός όμως έχει τις ανησυχίες του. Η Ζωή ήταν μόνη της, κατά καιρούς είχε συντροφιά, αλλά όχι κάτι σταθερό. Αυτό ήταν κάτι που τους ανησυχούσε. Ένιωθαν, και σαν μοναχοκόρη που την είχαν, κάποιες ενοχές, που δεν είχε αδέλφια, ότι είχαν μερίδιο ευθύνης. Γιατί το να έχεις αδέλφια είναι αδιαμφισβήτητα ένας ισχυρός δεσμός. Είναι πηγή συντροφιάς, επικοινωνίας και συναισθηματικής υποστήριξης.
Παρόλα αυτά, η Ζωή είχε μια ισορροπία στις κοινωνικές τις σχέσεις που είχε αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια της.
Έτσι λοιπόν, η Ζωή που ήταν γεμάτη από... ζωή βρέθηκε ένα πρωινό του Μάη στη Νάξο.
Άνοιξη, και όλες οι αμυγδαλιές ανθισμένες, ένα ειδυλλιακό τοπίο, στην καρδιά του Αιγαίου ένα κυκλαδίτικο νησί με κοσμοπολίτικο αέρα. Η Νάξος άλλωστε προσφέρετε για όλα τα γούστα, για πεζοπόρους, για φυσιολάτρες. Η γεωργία, η κτηνοτροφία, το εμπόριο απασχολούν τους κατοίκους του νησιού. Ας μη γελιόμαστε, στην Ελλάδα ζούμε, η καρδιά της Ελλάδας χτυπάει στα νησιά μας!
Η Ζωή ήταν ενθουσιασμένη από το νησί. Προσαρμόστηκε γρήγορα και με τη γρήγορη και διορατική σκέψη που είχε δικτυώθηκε και βρήκε και δουλειά σε ένα εστιατόριο της χώρας της Νάξου. Έτσι προσαρμόστηκε σε νέες συνθήκες προσπαθώντας να βάλει τη ζωή της σε νέα τάξη, και από ότι φαίνεται, μια χαρά τα κατάφερνε.
Γεμάτη η μέρα της όχι μόνο με τη δουλειά, γεμάτη ενέργεια, γιατί ήταν ο τρόπος της αυτός που την έκανε άξια να ασχολείται και με άλλα, η ισορροπία του μυαλού της.
Η Ζωή είχε πολλά προτερήματα, ένα από αυτά, ζωγράφιζε, ερασιτεχνικά. Έκανε συνήθως πορτρέτα και αυτό γιατί όταν έβλεπε κάποιον είχε το ταλέντο να τον περνάει από ακτινογραφία και να καταλαβαίνει σχεδόν πάντα περί τίνος πρόκειται. Μεγάλο ταλέντο να αποτυπώνεις τον χαρακτήρα του άλλου μέσα από το βλέμμα του σε έναν πίνακα ζωγραφικής!
Κάτι σαν τον συγγραφέα, που μέσα στο βιβλίο πάντα υπάρχει κάτι δικό του, πάντα ταυτίζεται με κάτι από αυτά που γράφει και ας προσπαθεί να το κρύψει. Η αποτύπωση του βλέμματος όμως δεν μπορεί να κρυφτεί όσο και να το θέλει κάποιος. Τα μάτια είναι παράθυρα της ψυχής μας, λέει το ρητό, τα οποία αποκαλύπτουν τα βαθύτερα αισθήματά μας, που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα θέλαμε να κρατήσουμε κρυφά. Η Ζωή όμως ανέτρεπε τα δεδομένα σε αυτούς που τολμούσαν να αποκαλύψουν τον εαυτό τους.
Περνούσε ο καιρός και ήρθε και ο Ιούνιος. Καλοκαιράκι, κόσμος, τουρισμός Έλληνες, θάλασσα, ζωντάνια, και μια Ζωή ασταμάτητη, δραστήρια, και όπως όλα έδειχναν χαρούμενη με τη ζωή της.
Το φετινό καλοκαίρι κάλεσε και τις δυο φίλες της να κάνουν διακοπές μαζί. Άλλωστε η επικοινωνία με τον κύκλο που είχε από Αθήνα συνεχιζόταν καθημερινώς. Η μαγική λέξη διαδίκτυο ήταν αυτή που κράτησε ζωντανή τις κοινωνικές της σχέσεις.
Η Ζωή, η μηχανολόγος από την Αθήνα, είχε πιάσει το νόημα της ζωής, δούλευε σε ένα εστιατόριο, και ταυτόχρονα έκανε αυτό που αγαπούσε, ζωγράφιζε. Και όχι μόνο ζωγράφιζε, είχε το ταλέντο να αποτυπώνει του χαρακτήρες των ανθρώπων στον πίνακα με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Στις αρχές του Ιούλη, η Νάξος είχε κατακλυστεί από τουρισμό. Η Ζωή δεν προλάβαινε να ζωγραφίζει. Ουρά ο κόσμος. Ένας νεαρός με το κορίτσι του την πλησίασε και της ζήτησε να τους ζωγραφίσει.
- Καλησπέρα, είμαι ο Νίκος και η φίλη μου Anna Nemeth.
- Καλησπέρα Νίκο, είμαι η Ζωή.
- Σε ακολουθώ στο διαδίκτυο καιρό τώρα και παρακολουθώ την εκπληκτική δουλειά σου και θα ήταν τιμή μου να κάνεις το πορτρέτο μου.
- Πολύ ευχαρίστως. Το κορίτσι από Ουγγαρία ;
- Εντυπωσιάζομαι. Πώς το κατάλαβες;
- Από τα ρούχα και το επίθετο.
- Από τα ρούχα!
- Σεμνή και καθώς πρέπει. Εσύ Έλληνας σίγουρα, από το όνομα και το ύφος, χαχαχα.
- Έτσι ακριβώς. Ζωή, εσύ Αθηναία, μεσογειακό ταπεραμέντο με καταγωγή από τη Μάνη και Σκορπιός.
- χαχαχαχα, θα μας παρεξηγήσει το κορίτσι σου Νίκο.
- Δεν μας παρεξηγεί μην ανησυχείς, ξέρω τι κάνω. Της έχω εξηγήσει το λόγο που ήρθα στη Νάξο.
- Της έχεις εξηγήσει το λόγο που ήθελες να έρθεις στη Νάξο; Ο οποίος είναι;
- Εσύ! Σε έχω μελετήσει Ζωή πολύ, φαίνεσαι, ένας άνθρωπος ερασιτέχνης με πάθος για αυτό που κάνεις. Δεν ήρθα στη Νάξο να διαβάσω αφηρημένο εξπρεσιονισμό με στοιχεία action theory, Ξέρεις, αυτούς τους πίνακες που μοιάζουν με πιτσιλιές που δεν τις πέρασε ο μπογιατζής με σπάτουλα.
- Εντάξει, δεν είσαι μόνο διαβασμένος, έχεις και απίστευτο χιούμορ.
- Χωρίς χιούμορ δεν αξίζει η ζωή, αγαπημένη Ζωή! Το ξέρεις ότι τον Βαν Γκογκ τον θεωρούσαν ψιλό-άσχετο και τους πίνακές του αδιάφορους; Τώρα έχει χτιστεί ένα εκ των πιο εμβληματικών μουσείων του Άμστερνταμ στο όνομά του.
Η Ζωή παρακολουθούσε έκπληκτη την τοποθέτηση του Νίκου και μια απορία της δημιουργήθηκε, την οποία όμως δεν τόλμησε να εκφράσει. Η Anna Nemeth τι ρόλο είχε ακριβώς στη ζωή του άραγε.
- Λοιπόν Ζωή, ξεκινάμε; Θα ήθελα να δω το ταλέντο σου να αποτυπωθεί στο πίνακα. Ανυπομονώ να δω το δικό μου συναίσθημα να εκφράζεται από εσένα.
Η Ζωή λοιπόν ξεκίνησε δουλειά προσπαθώντας να αποτυπώσει όλες τις λεπτομέρειες στον πίνακα ζωγραφικής εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα του Ιούλη. Η Αnna αμέτοχη αλλά με μεγάλη υπομονή κάθισε στην καφετερία να περιμένει τον καλό της.
Το βλέμμα του Νίκου καθηλωτικό. Ύστερα από 4 ώρες ο πίνακας ολοκληρώθηκε. Ο Νίκος ενθουσιάστηκε με το αποτέλεσμα.
- Ήμουνα σίγουρος Ζωή, ήμουνα σίγουρος για το αποτέλεσμα. Πες μου τι σου χρωστάω και θέλω να σου κάνω και μια ερώτηση.
- Σε ευχαριστώ Νίκο. Σε ακούω.
- Βλέπω το βλέμμα μου στο πίνακα και αντιλαμβάνομαι πόσο μέσα πραγματικά έπεσες. Θέλω να μου πεις αν είσαι ευτυχισμένη.
- Ορίστε;
- Ζωή με το ωραίο όνομα, ρωτάω είσαι ευτυχισμένη;
- Νίκο, εγώ όπως κατάλαβες είμαι ένα κοινωνικό άτομο με πολλές δραστηριότητες. Έμενα Αθήνα όλα μου τα χρόνια, και τη φετινή Άνοιξη ήρθα στο νησί. Βρήκα δουλειά...
- Ζωή, είσαι ευτυχισμένη;
- Λοιπόν , 70 ευρώ για τον πίνακα, περιμένει η Anna.
- Θέλω πίσω από τον πίνακα να γράψεις κάτι που θα σου πω.
" Η ζωή είναι ωραία όταν είσαι ευτυχισμένος". το Ζ με μικρό. Γράψτο Ζωή. Βάλε και ημερομηνία. Να ξέρεις ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη μέρα της γνωριμίας μας.
- Ούτε εγώ Νίκο.
Τα βλέμματα τους διασταυρώθηκαν για λίγα δευτερόλεπτα και έμειναν εκεί λίγο παραπάνω δευτερόλεπτα, ίσως, από το φυσιολογικό.
Και κάπως έτσι ο Νίκος με την Anna έφυγαν.
Ένα από τα επόμενα βράδια, η Ζωή είχε ρεπό και πήγε με τις φίλες σε ένα μπαρ. Χόρεψαν, ξενύχτησαν, γέλασαν. Η Ζωή δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της τον Νίκο. Παρόλα αυτά, τον Νίκο δεν τον ξαναείδε.
Το καλοκαίρι πέρασε, τα κορίτσια ευχαρίστησαν τη Ζωή για την φιλοξενία και επέστρεψαν σπίτια τους. Η ζωή της Ζωής συνεχίστηκε εκεί στη Νάξο, με μεγάλη επιτυχία στις κοινωνικές της επαφές, τη δουλεία της, το δίκτυό της και όλα έδειχναν να πηγαίνουν ρολόι.
Τα Χριστούγεννα η Ζωή επισκέφτηκε τους γονείς της και πέρασαν οικογενειακά. Η μαμά της την ρώτησε πως περνάει ο χρόνος της στο νησί και αν υπήρχε κάποιο φλερτ. Η Ζωή απέφυγε την συζήτηση. Άλλωστε στο παρελθόν μια σχέση που είχε από Αθήνα την είχε απογοητεύσει και δεν ήθελε να το συζητήσει. Περιορίστηκε στο πόσο ωραίο νησί είναι η Νάξος και πόσο σωστή επιλογή έκανε.
Οι γιορτές πέρασαν και μέσα Ιανουαρίου η Ζωή επέστρεψε στη Νάξο να συνεχίσει τη δουλειά της μιας και το εστιατόριο το συγκεκριμένο άνοιγε ΠΣΚ. Αυτό της έδινε και περισσότερο χρόνο να δικτυωθεί με τη ζωγραφική. Ξεκίνησε και ένα δικό της κανάλι όπου παρουσίαζε τη δουλειά της και πολύ σύντομα έγινε γνωστή σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Δύσκολοι οι χειμωνιάτικες μήνες σε νησί, δύσκολη και η μοναξιά. Αν και είχε ένα 24ωρο γεμάτο, πάντα στο μυαλό της έφερνε εκείνη τη συνάντηση με το Νίκο, εκείνο το αξέχαστο καλοκαιρινό απόγευμα του Ιούλη. Και αυτός ούτε ένα μήνυμα, σκέφτηκε. Τι ψάχνω και εγώ ; Αφού έχει κορίτσι. Α ρε Νίκο, η ζωή είναι όντως ωραία όταν είσαι ευτυχισμένος, καλά το είπες.
Ξημέρωνε 2/2 , στη Νάξο, όπως και σε όλη την Ελλάδα άνοιξε το Τριώδιο. Απόκριες πρώτη φορά σε νησί. Η Νάξος φημίζεται για το Διονυσιακό καρναβάλι. Ένα αληθινό «διονυσιακό» γλέντι στήνεται σ’ ολόκληρο το νησί και ιδιαίτερες εκδηλώσεις πραγματοποιούνται στη Χώρα της Νάξου, οι οποίες χαρίζουν ένα φαντασμαγορικό θέαμα. Οι εκδηλώσεις αυτές είναι εμπνευσμένες από την Αρχαία Ελλάδα και αφιερωμένες στον θεό Διόνυσο.
Εκείνο το πρωινό η Ζωή έλαβε μια αποκριάτικη φορεσιά, αυτή που η μαμά της της έφτιαχνε από όταν ήταν παιδί. Την κοκκινοσκουφίτσα! Καθώς πήγε να σηκωθεί όμως μια απότομη ζάλη την σώριασε στο έδαφος.
Ξύπνησε στο νοσοκομείο του Νησιού με τους γονείς και τις δυο της φίλες.
- Τι έγινε, ρώτησε τρομοκρατημένη;
- Ηρέμησε, της είπε η μητέρας της, μια ξαφνική λιποθυμία, δεν είναι κάτι. Σύντομα θα βγεις είπαν οι γιατροί. Μάλλον από κούραση και υπερκόπωση πέσαν τα λευκά σου. Μπορεί και κάποιο κρύωμα.
- Τα χέρια μου, είναι πρησμένα ,δεν μπορώ να τα κουνήσω καλά.
- Ηρέμησε κοριτσάκι μου, μην ανησυχείς, σε λίγο θα μας ενημερώσουν οι γιατροί.
Οι δυο φίλες της καθόντουσαν αμίλητες και προβληματισμένες λίγο πιο πέρα και σκεφτόντουσαν τι να συνέβη άραγε σε ένα τόσο θετικό άνθρωπο που σε όλη της τη ζωή το μόνο που ήθελε είναι να είναι ευτυχισμένοι οι γύρω της και η ίδια και ποτέ δεν είχε προκαλέσει κακό.
- Έλα της είπε καθησυχάζοντάς την η μητέρα της, φέτος στο νησί θα κάνουμε όλοι μαζί απόκριες. Θυμάσαι, στο νηπιαγωγείο που σε έντυνα κοκκινοσκουφίτσα; Και φέτος είπα να σου κάνω έκπληξη και σου έστειλα τη στολή.
- Τα χέρια μου μαμά, εγώ ζωγραφίζω με τα χέρια, δεν θέλω να πάθουν ζημιά τα χέρια μου.
Οι γιατροί σε έναν πρώτο έλεγχο που έκαναν έκριναν περαιτέρω εξετάσεις αλλά της έδωσαν εξιτήριο μιας και δεν υπήρχε λόγος να παραμείνει εντός του νοσοκομείου. Οι εξετάσεις άλλωστε θα έβγαιναν σε 20 μέρες. Κάπως έτσι και χωρίς να συντρέχει προς το παρών λόγος ανησυχίας η Ζωή αν και ανήσυχη βγήκε από το νοσοκομείο. Τα χέρια της επανήλθαν και όλα έδειχναν καλά.
Πέρασαν οι μέρες και την τελευταία Κυριακή των αποκριών το νησί γέμισε κόσμο. Οι γονείς της Ζωής έφυγαν, αλλά οι φίλες της παρέμειναν. Άλλωστε η Ζωή είχε επανέλθει και περνούσαν όμορφα και οι τρείς μαζί. Ξαφνικά ένας άγνωστος ντυμένος λύκος την πλησιάζει και της λέει:
- Χορεύουμε κοτσάκι;
- Ντόπιος είστε;
- "Με κοτσάκια φανερώνω της καρδούλας μου τον πόνο", λέει το τραγούδι. Ξέρεις ότι κύριο χαρακτηριστικό των στιχουργών είναι ότι παρατηρώντας τους ανθρώπους ή ακούγοντας ιστορίες ή γεγονότα μπορούν με μεγάλη μαεστρία να συνθέσουν κοτσάκια;
Ζωή, εσύ ζεις στη Νάξο, εγώ θα στα μαθαίνω ; Εσύ ακτινογραφείς και ζωγραφίζεις κόσμο...Τελικά, είσαι ευτυχισμένη;
- Νίκο; καλά δεν το πιστεύω.
- "Πίστευε και μη ερεύνα" κοκκινοσκουφίτσα.
-Η Anna;
-Η Anna στην Ουγγαρία. Καλή κοπέλα, αλλά σαν τις Ελληνίδες....
- Μα πως βρέθηκες εδώ; Και ντυμένος λύκος;
-Ήρθα να σε βρω, σε σκεφτόμουνα συνέχεια. Ήθελα όλες μου οι κινήσεις να είναι προσεχτικές. Κάποια στιγμή στα τέλη Ιανουαρίου η αλήθεια είναι ότι σε έχασα από το διαδίκτυο και λίγο ανησύχησα. Σκέφτηκα, "λες να βρήκε κάναν άλλον"; Απόκριες έρχονται, μόνο επιθετικά τώρα, ή όλα ή τίποτα και έτσι ήρθα να σε διεκδικήσω εδώ και τώρα!
- Πρέπει να σου πω κάτι Νίκο. Πριν λίγες μέρες είχα ένα λιποθυμικό επεισόδιο.
- Είναι που σου έλειπα βρε κοκκινοσκουφίτσα. Είναι που δεν μπορούσες να ζήσεις χωρίς εμένα. Έτσι κάνουν οι γυναίκες για έμενα, λιποθυμάνε.
- Χαχαχαχα...σταμάτα Νίκο...
- Μόνο όταν θα σε φιλάω θα σταματάω να μιλάω. Σε έψαχνα χρόνια, το ξέρεις; Θα σε κάνω ευτυχισμένη. Δε με νοιάζει που θα ζήσουμε, αρκεί να είμαστε μαζί. Εγώ εσένα δεν σε χάνω.
Ένα δεύτερο λιποθυμικό επεισόδιο όμως έφερε τα πάνω -κάτω. Ο Νίκος και οι δυο φίλες της την πήγαν άμεσα στο νοσοκομείο. Οι φίλες της εξήγησαν στον Νίκο τι είχε συμβεί τις προηγούμενες μέρες.
Πέρασαν 15 μέρες αγωνίας. Η διάγνωση ; Λύκος!
- Πλάκα μου κάνετε είπε σαστισμένη η Ζωή. Δεν είναι δυνατόν.
Ο Νίκος έχοντας ενημερωθεί πλήρως για την κατάσταση της την καθησύχασε και της είπε: Ζωή, η μόνη επίθεση που δέχεσαι είναι από μένα, να μη φοβάσαι τίποτα, δεν υπάρχει λύκος στην πραγματικότητα, αυτά είναι παραμύθια. Ο λύκος σε αγαπάει, εσύ;
- Μα τι λες Νίκο ;
- Ζωή , γεννήθηκες για να ζήσεις, το λέει το όνομα σου άλλωστε. Δεν βρεθήκαμε τυχαία εμείς οι δύο εκείνο το καλοκαίρι εδώ.
Ο καιρός πέρασε, η Ζωή διαγνώστηκε όντως με λύκο.
Με τον Νίκο παντρεύτηκε στη Νάξο σε ένα ξενοδοχείο με μια καταπληκτική πισίνα και πολύ κόσμο. Ο πυλώνας που έλειπε από τη Ζωή ήταν η προσωπική της ευτυχία. Τώρα το τραπέζι είχε τέσσερα πόδι
α και ισορρόπησε για τα καλά!
- Την ημέρα του γάμου βούτηξαν μέσα στη πισίνα έτσι με το νυφικό και το κουστούμι, έτσι απλά!
Ο Νίκος αγόρασε έναν πίνακα ζωγραφικής, την κοκκινοσκουφίτσα παρέα με τον λύκο, και τον κρέμασε στο σαλόνι. Ο Νίκος άλλαξε τα δεδομένα, άλλαξε την πραγματικότητα, άλλαξε την ιστορία γιατί ο Νίκος και η Ζωή δεν πιστεύουν στα παραμύθια. Ο λύκος είναι ένα παρεξηγημένο ζώο, η αγάπη νικάει τα πάντα ακόμα και τον λύκο.
Και κάπως έτσι ,η Ζωή, ο Νίκος, τα κοριτσάκια τους και ο λύκος έζησαν ευτυχισμένοι το υπόλοιπο της ζωής τους.
Μια φορά και και έναν καιρό ήταν ένας καλός λύκος....
Αθανασία Παπαδοπούλου
14/2/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου