Οι πόρτες

 Η Ελένη μόλις γυρίζει απ τη δουλειά εξουθενωμένη ανοίγει την πόρτα και μπαίνει στο σπίτι της.Τα δυο της παιδιά τρέχουν στην αγκαλιά της και εκείνη λέει: 

-Μισό λεπτό να κλείσω την πόρτα αγάπες μου,εδώ μέσα είναι όλη μου η ευτυχία. 

Ο Νίκος δουλεύει σ ένα νοσοκομείο.Μόλις ανοίγει τη πόρτα του δωματίου των ασθενών βλέπει στο πρόσωπό τους ζωγραφισμένη την ελπίδα.Μια φορά ένας κύριος του είπε: 

-Κοίταγα το ρολόι και σκεφτόμουνα πότε θα πάει 7 να ανοίξει η πόρτα να μπει μέσα ο Νίκος.Μόλις ανοίγει η πόρτα γιατρέ μου νιώθω ότι γίνομαι καλά. 

Η Μαρία εργάζεται στο τηλεφωνικό κέντρο μιας εταιρείας τηλεπικοινωνιών.Μόλις άνοιγε την πόρτα την έπιανε δύσπνοια.Κοίταγε την αίθουσα μέσα και έβλεπε 50 άτομα μέσα σε “κουτιά” να δουλεύουν σαν ρομπότ,άλλοι χαμένοι στο διάστημα,άλλοι συγκεντρωμένοι μπροστά στον υπολογιστή,άλλοι σχεδόν ξαπλωμένοι στο γραφείο να βαριούνται.Μια μέρα την έπιασε ένα ξαφνικό άγχος,έτρεξε άνοιξε την πόρτα και μόλις βγήκε έξω ένιωσε ότι μπορεί να ξανά αναπνεύσει.

 Η Μαρία την επόμενη μέρα παραιτήθηκε απ τη δουλειά γιατί σκέφτηκε ότι η υγεία της είναι πιο σημαντική.Βρήκε μια δουλειά με λιγότερα λεφτά αλλά δεν πιεζόταν.

Έκλεισε μια πόρτα,άνοιξε μια άλλη,η διαφορά;Έσωσε τον εαυτό της από “αργό θάνατο”. 

Η Νίκη είναι δασκάλα σε νηπιαγωγείο,κάθε πρωί που ανοίγει την πόρτα του σχολείου είναι χαρούμενη γιατί ο χώρος είναι γεμάτος από παιδικές φωνές και γέλια.Είναι η χαρά της όλη τα παιδιά και θεωρεί τον εαυτό της τυχερό με το επάγγελμα που διάλεξε.

 Η Λένα κάθε μέρα μπαίνει στο μετρό.Μόλις κατεβαίνει τις κυλιόμενες και στέκεται μπροστά στο σταθμό Συγγρού-Φιξ η πόρτα ανοίγει,αλλά δεν χωράει μύγα να μπεί.Όλοι σπρώχνονται και στριμώχνονται αλλά η Λένα έχει άλλη λογική.Περιμένει το επόμενο,γιατί δεν χάθηκε ο κόσμος για 6 λεπτά.

Κάπως έτσι όταν η πόρτα ανοίγει πολλές φορές βρίσκει μέχρι και θέση να κάτσει.Γιατί όλα δεν θέλουν κόπο,θέλουν τρόπο.

 Η Ντίνα δουλεύει σε μπάρ.Τα βράδια όταν ανοίγει την πόρτα του μαγαζιού νομίζει ότι μπαίνει στο δεύτερο σπίτι της.Διασκεδάζει,είναι επικοινωνιακή με τους πελάτες,συνδιάζει τη δουλειά με τη διασκέδαση και περνάει καλά.Έτσι η δουλειά έχει γίνει ένα ευχάριστο μέρος της ζώης της. 

Ο Μιχάλης ζεί μόνος του.Του είναι πολύ δύσκολο να γυρίζει σπίτι γιατί ξέρει ότι δεν έχει κανέναν να τον περιμένει.Όταν ανοίγει την πόρτα,την ίδια στιγμή θέλει να την κλείσει και να φύγει τρέχοντας.Δουλεύει λίγες ώρες και θα ήθελε να περνάει χρόνο στο σπίτι του,αλλά ακόμα δεν έχει βρεί κάτι ενδιαφέρον να ασχοληθεί. Έτσι αποφάσισε να πάρει σκύλο.

Τώρα ο Μιχάλης ανυπομονεί να γυρίσει σπίτι γιατί ο σκύλος του κάνει μεγάλη χαρά όταν τον βλέπει.Έχει μάθει και ανοίγει ακόμα και την πόρτα και τρέχει στην αγκαλιά του.

 Η Καίτη πρόσφατα τσακώθηκε με το αγόρι της.Ζούσαν μαζί και ένα απόγευμα της είπε ότι θέλει να χωρίσουνε,να τα μαζέψει και να φύγει.Η Καίτη μάζεψε τα πράγματά της και ήρεμα άνοιξε την πόρτα και έφυγε.Την έκλεισε με την ίδια ηρεμία δίνοντας οριστικό τέλος και η ίδια στο μυαλό της...ψέλισε “δεν θέλω να είμαι δίπλα σε κάποιον που δεν θέλει να είναι μαζί μου,σεβασμός και αξιοπρέπεια στον εαυτό μας”.

 Άκουσε το κλειδί της πόρτας να γυρίζει δυο φορές έντονα και νευρικά...στάθηκε λίγο πιο πέρα και σιγοψυθίρισε:”Κλείδωσε καλά γλυκέ μου και κλάψε κιόλας.

Aποφεύγουμε εύκολα αυτο που δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε,κλειδώνοντας την “πόρτα” με τα συναισθήματα”.

 Η γυναίκα του Ηλία πρόσφατα έφερε στον κόσμο το πρώτο τους παιδάκι.Ο Ηλίας είπε ότι αυτό που δεν θα ξεχάσει ποτέ ήταν όταν στο μαιευτήριο άνοιξε την πόρτα και αντίκρυσε το μωρό και τη γυναίκα του.Θυμάται ακόμα και την κίνηση στο πόμολο της πόρτας.

”Νόμιζα ότι η καρδιά μου θα σπάσει απο συγκίνηση και χαρά” είπε αργότερα στη γυναίκα του. 

Η Ελένη,ο Νίκος,η Μαρία,η Νίκη,η Λένα,η Ντίνα,ο Μιχάλης,η Καίτη,ο Ηλίας είμαι εγώ και εσύ.

Η ζωή μας, οι πόρτες.Η πόρτα μέσα μας και γύρω μας.Το άνοιγμα μπορεί να κρίνει την πορεία σου,το ίδιο και το κλείσιμο.Οι πόρτες έχουν και κυριολεκτική και μεταφορική σημασία. 

Η πόρτα του μετρό για τη Λένα κυριολεκτική,η πόρτα της Καίτης μεταφορική.Η μια είχε να σκεφτεί τη λογική,η άλλη το συναίσθημα.Και οι δύο έπραξαν σωστά. 

Πόρτες παντού και σε όλη μας τη ζωή.Αναμονή παντού, ακόμα και στη πόρτα του ασανσέρ.

Εμείς επιλέγουμε αν θα την ανοίξουμε ή αν θα την κλείσουμε.Θέλει υπομονή και λογική για να μάθεις να ανοίγεις ή να κλείνεις μια πόρτα.

Παίρνεις την ευθύνη και για το άνοιγμα και το κλείσιμο. Τώρα βέβαια μπορεί να είσαι και τυχερός και να τη βρεις ανοιχτή.Ακόμα και αυτό όμως προσοχή θέλει. 

Τώρα θυμήθηκα και εγώ ότι την τελευταία φορά που έκλεισα μια πόρτα σε ένα σπίτι ,ήμουνα ήρεμη σαν την Καίτη. Καμιά φορά η σιωπή είναι καλύτερη.Είναι που το άνοιγμα ή το κλείσιμο της πόρτας καθορίζει και το χαρακτήρα μας τελικά με μεγάλη βεβαιότητα.

Είναι που η ζωή μας χωρίς πόρτες δεν θα είχε απλά νόημα.

 

                                  Αθανασία Παπαδοπούλου - 02/6/2020