Το ροζ μήλο

 

Εβελίνα, ετών 35. 10 χρόνια ατομικής ψυχοθεραπείας. Ψυχοθεραπεία, θεραπεία της ψυχής, το λέει άλλωστε και η λέξη. 10 χρόνια ψυχανάλυσης λοιπόν για την Εβελίνα, σε μια προσπάθεια να επανέλθει από το επαναλαμβανόμενο όνειρο, το ροζ μήλο.

Η Εβελίνα ζούσε όλα τα χρόνια με τους γονείς της και τον δίδυμο αδελφό της σε ένα προάστιο της Αθήνας. Ο αδελφός της ήταν ο προστάτης της όλα τα χρόνια. Άλλωστε τον περισσότερο χρόνο τον περνούσαν μαζί, σχολείο, φροντιστήρια, κοινές παρέες. Τελειώνοντας το Λύκειο, η Εβελίνα πέρασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στην Πολυτεχνική σχολή και συγκεκριμένα στο τμήμα Αρχιτεκτόνων. Σπουδές 5ετίας με απονεμόμενο μεταπτυχιακό τίτλο.

25 ετών κατάφερε να ολοκληρώσει τις σπουδές της με άριστα. Αγαπημένα αντικείμενα από μικρή ηλικία, στυλό, πενάκι, μολύβι,  κιμωλία, μαρκαδοράκια. Τώρα που τελείωσε η φοιτητική της ζωή αποφάσισε να μείνει στη συμπρωτεύουσα αναζητώντας δουλειά.

 Αρχικά ξεκίνησε μόνη της να ασχολείται στο σπίτι με μολύβι και χαρτί. Σχεδίαζε όλη μέρα και όλη νύχτα. 

Πολλές φορές άλλαζε τις δραστηριότητες της μέρας με εκείνες της νύχτας γιατί υπήρχε αδυναμία να κοιμηθεί. Από μικρή άλλωστε είχε και ένα θέμα με τον ύπνο. 

 Βέβαια αυτό είχε να κάνει και με το όνειρο που έβλεπε από όταν ήταν παιδί κάθε βράδυ, ένα ροζ μήλο.  Για χρόνια, το ίδιο όνειρο. Την αναστάτωνε σαν όνειρο, αλλά ποτέ δεν το είχε αναφέρει σε κανέναν.

Οι μέρες της περνούσαν μοναχικά στη Θεσσαλονίκη. Δεν είχε παρέες. Βρήκε δουλειά σε ένα γραφείο. Αρκετές ώρες απομονωμένης δουλειάς μπροστά στο σχεδιαστήριο, αρκετές ώρες μοναξιάς μπροστά στον υπολογιστή στο σπίτι. 

Τον ελεύθερο χρόνο της ήθελε να παίζει ένα συγκεκριμένο παιχνίδι στον υπολογιστή με μήλα. Μήλα σε όλα τα χρώματα. Ο σκοπός του παιχνιδιού ήταν να φέρνει ίδια χρώματα σε όλα τις στήλες κάτι το οποίο ήταν μάλλον ακατόρθωτο. Μια φορά μόνο είχε καταφέρει να φέρει σε 3 σειρές κόκκινα μήλα, αλλά ενδιάμεσα ένα ροζ μήλο την έκανε για άλλη μια φορά να χάσει. 

Τι χαζή που είμαι σκέφτηκε, ποτέ δεν θα κερδίσω, με τον υπολογιστή παίζω. Είναι δυνατόν να χάσει ο υπολογιστής;

Λίγες μέρες αργότερα πετάχτηκε από τον ύπνο της τρομαγμένη βλέποντας πάλι αυτό το ροζ μήλο. Αυτό ήταν, χρειάζομαι ψυχοθεραπεία δεν αντέχω άλλο. 

- Να πας, άκουσε μια φωνή. 

- Ποιος είναι εδώ;

- Να πας, άργησες ήδη.

Η Εβελίνα εκείνο το βράδυ κουκουλώθηκε τρομαγμένη κάτω από τη χνουδωτή κόκκινη κουβέρτα της ολόκληρη, από το κεφάλι μέχρι τα άκρα. Το ξημέρωμα ξύπνησε στο πάτωμα. Η κιτρινοκόκκινη πιτζάμα της είχε γίνει χάλια. 

Σηκώθηκε τρομαγμένη, κάλεσε στη δουλειά και ζήτησε άδεια. Είχε πολύ καλές σχέσεις με το γραφείο και ισχυριζόμενη προσωπικούς οικογενειακούς λόγους κατάφερε να πάρει 1 εβδομάδα. 

Σηκώθηκε, πλύθηκε, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, φόρεσε ένα καφέ κολάν, μια γαλάζια μπλούζα και το κόκκινο μπουφάν της. Έβαλε τα μποτάκια της τα μαύρα και σαν ουράνιο τόξο στάθηκε στον μεγάλο καθρέφτη της ντουλάπας της και μονολόγησε: 

Μια χαρά είμαι, ας βάλω και το μωβ καπέλο.

Από μικρή ντυνόταν με όλα τα χρώματα. Πολύχρωμα, τα άλλαζε διαρκώς, με χρωματισμούς που δεν ταιριάζουν. 

Βρήκε από το διαδίκτυο τυχαία 1 ψυχοθεραπευτή και έκλεισε ραντεβού για την επόμενη κιόλας μέρα.

Το επόμενο πρωινό και φορώντας τα ίδια ακριβώς ρούχα με εχθές, επισκέφτηκε τον ψυχοθεραπευτή.

Ένα πρώτο ιστορικό καταγράφηκε και οι δυο επισκέψεις την εβδομάδα κρίθηκαν απαραίτητες, τουλάχιστον για αρχή. Τη δουλειά της τη συνέχιζε για να μπορεί να αντεπεξέρχεται και οικονομικά σε συνεδρίες και έξοδα. 

Τα χρόνια πέρασαν. Η Εβελίνα επί μια 10ετία έκανε συνεδρίες ψάχνοντας να βρει τον εαυτό της, και την ψυχικής της ηρεμία. Προσπαθούσαν να ξετυλίξουν το κουβάρι του μυαλού της γιατί έβλεπε για χρόνια ένα ροζ μήλο που την τάραζε. Ένα ανεξήγητο καθημερινό όνειρο που στο μυαλό της και στην καθημερινότητά της είχε γίνει ο μόνιμος εφιάλτης.  Σε μια από τις επόμενες πρωινές επισκέψεις φανερά αναστατωμένη μπήκε κάθισε και είπε:

- Το μήλο δεν ήταν ροζ εχθές το βράδυ στο όνειρό μου, αλλά μπλε. Σηκώθηκα, πήγα στον υπολογιστή, έπαιξα και το παιχνίδι, πάλι έχασα, αλλά το μήλο που βγήκε μαζί με όλα τα κόκκινα ήταν αυτή τη φορά μπλε και αυτό.

 Δεν αντέχω άλλο, είμαι 35 χρονών, μόνη, χωρίς φίλους, και νιώθω τόση μοναξιά. Θέλω να βάλω τέλος στη ζωή μου, θα τρελαθώ.

- Η σχιζοφρένεια είναι κληρονομική Εβελίνα. Ο πατέρας σας ήταν ένας άνθρωπος όπου στο παρελθόν είχε κακοποιηθεί από τον πατέρα του και εν συνεχεία κακοποίησε τον δίδυμο αδελφό σας.

 Είχε παραισθήσεις. Άκουγε φωνές, σας θυμίζει κάτι αυτό; Είχε ψευδαισθήσεις, νόμιζε ότι έβλεπε, αισθανόταν , πράγματα που στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν. Μήπως σας έρχεται στο νου κάτι;

- Μα τι λέτε; Εγώ μεγάλωσα σε μια φυσιολογική οικογένεια και πήρα πολύ αγάπη.

- Κοιτάξτε λίγο τον εαυτό σας, κοιτάξτε τα ρούχα σας. Όλοι οι συνδυασμοί επάνω σας, το ντύσιμο σας, όλα τα χρώματα που φοράτε δεν συνδυάζονται μεταξύ τους. Κάθε φορά διαφορετικά σαν ουράνιο τόξο. 

Κοινωνικά έχετε αποσυρθεί, βασικά ούτε καν έχετε προσπαθήσει να ξεκινήσετε. "Κουκουλώσατε" το πρόβλημα όπως εκείνη την πρώτη φορά που με επισκεφτήκατε έντρομη λέγοντας ότι κουκουλωθήκατε με την κόκκινη χνουδωτή κουβέρτα από το κεφάλι μέχρι τα άκρα επειδή νομίζατε ότι είχατε ακούσει κάτι φωνές, επειδή υποτίθεται βλέπετε αυτό το ροζ μήλο τόσα χρόνια.

Η φανερή παραμέληση του εαυτού σας μαζί και το ανέκφραστο πρόσωπό σας και η αρκετά απρόσεκτη ομιλία σας, σας οδήγησε ακόμα και στην επιλογή του επαγγέλματος. Γιατί νομίζετε επιλέξατε αυτό το επάγγελμα; Χρώματα, σχέδια. Μέχρι και σε χαρτοπετσέτες σχεδιάζατε ροζ μήλα. Όλα αυτά μαζί γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες δημιουργούν πιθανή σχιζοφρένεια. Είναι όμως και κληρονομικό. 

Δεν υπάρχουν ροζ μήλα όπως ξέρετε. Το ροζ μήλο είναι βγαλμένο από τη φαντασία σας αν και για την ιστορία να σας πω ότι υπάρχει η ποικιλία μήλων Pink Pearl η οποία μοιάζει να έχει έρθει από άλλο πλανήτη. Έχει ροζ έως κόκκινο χρώμα σάρκας και αναπτύχθηκε το 1944 από τον Albert Etter, βελτιωτή ποικιλιών μήλων της Καλιφόρνιας. Έχει προέλθει από την Αγγλική ποικιλία "Surprise", που έχει επίσης ροζ σάρκα. Αυτό όμως σαν πληροφορία. 

Εσείς ζείτε στην Ελλάδα, τα μήλα, είναι κόκκινα, κίτρινα, πράσινα, αλλά όχι ροζ!

- Μα τι λέτε, έρχομαι επί μια 10ετία και μου καταλογίζεται όλα τα παραπάνω; Πώς γνωρίζεται όλα αυτά για την οικογένειά μου; Ποιος  είστε;

- Ακούστε για να ξεκαθαρίσουμε πρώτα την ιστορία με τα μήλα. Ο καρπός του Δέντρου της γνώσης που υποτίθεται ότι είναι το μήλο δεν είναι κόκκινο απαραίτητα, θα μπορούσε να είναι πράσινο. Το κόκκινο λοιπόν είναι ένα χρώμα που γίνεται αντιληπτό εννοιολογικά μετά τη δυάδα άσπρο-μαύρο. Λειτουργεί υποσυνείδητα ως το σωστό χρωματισμό. Μήλο=κόκκινο. Και στον υπολογιστή ακόμα το παιχνίδι που παίζετε τα μήλα είναι όντως κόκκινα. Το πράσινο και το κίτρινο χρώμα υπάρχει στο μήλο. Εσείς βλέπετε όμως ροζ μήλο, όπως και μια φόρα μπλε.  Αν είναι δυνατόν! 

- Δεν φταίτε όμως, "το μήλο κάτω απ' τη μηλιά θα πέσει" όπως είπε και ο Νεύτωνας όπως ο πατέρας σας λοιπόν. 

 Και τώρα που ξεκαθαρίσαμε για τα μήλα ότι το πρόβλημα είναι γεννητικό ίσως και κληρονομικό και  σας δημιουργεί μια πιθανή σχιζοφρένεια να σας πω ότι χρειάζεται να μπούμε σε μια νέα αγωγή και κύκλο συνεδριών για να σας αποδείξω ότι μπορεί να υπάρχει ροζ μήλο αλλά αποκλείεται εσείς να βλέπατε επί 10 χρόνια στο όνειρό σας 1 ροζ μήλο. 

- Αποκλείεται, τι είναι αυτά που λέτε; Αφήστε με, θέλω να φύγω από εδώ μέσα.

- Εβελίνα, Εβελίνα, μη ξυπνήσεις ακόμα σε παρακαλώ, χρειαζόμαστε λίγο χρόνο ακόμα το κτίριο δεν είναι ακόμα έτοιμο.

- Ποιο κτίριο, δεν καταλαβαίνω. Μου καταστρέψατε τη ζωή. Έρχομαι 10 χρόνια σε εσάς και με εξαπατήσατε, αφήστε με να φύγω.

- Εβελίνα, όχι σε παρακαλώ...

Η Εβελίνα άνοιξε την πόρτα και τρέχοντας κατέβηκε τις σκάλες κλαίγοντας. Ξαφνικά βρέθηκε μπροστά σε ένα νηπιαγωγείο με διαγραμμίσεις με χρώματα κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, γαλάζιο, μωβ, μπλε, όπως το ουράνιο τόξο. Πλήθος κόσμου την χειροκρότησε. Οι γονείς της, ο αδελφός της, οι φίλοι της, γονείς και παιδιά, όλοι παρών! Το κτίριο μωβ-ροζ. 

Σάστισε, κοίταγε περίεργα τον κόσμο, τα παιδιά, τις διαγραμμίσεις, τους γονείς της, τον αδελφό της τον κύριο που μόλις είχε βγει από το ψυχοθεραπευτικό δωμάτιο ή μήπως από το όνειρο;...  Και όταν το χειροκρότημα σταμάτησε ένα κοριτσάκι με μια κάπως ατημέλητη κιτρινοκόκκινη μπλούζα την πλησίασε και της είπε: 

- Μου είπαν ότι σας λένε Εβελίνα, έχουμε το ίδιο όνομα. Μας φτιάξατε αυτό το κτίριο του νηπιαγωγείου, μαζί με τους γονείς σας που είστε αρχιτέκτονες.  Το νηπιαγωγείο είχε καταστραφεί από το σεισμό που προκλήθηκε προ 10ετίας. Χρόνια προσπαθούσαμε και παρακαλάγαμε να το φτιάξουνε αλλά δεν μας έδιναν σημασία. Ξέρετε ήταν το μοναδικό κτίριο και δεν είχαμε που να πάμε τόσα χρόνια. Έτσι αναγκαστήκαμε και μέναμε σπίτια μας, χωρίς φίλους και χωρίς δραστηριότητες. Πολλές φορές νόμιζα ότι κάποιο άλλο παιδάκι μέσα στο σπίτι μου μιλούσε. Μάλλον είχα την ανάγκη της παρέας και φανταζόμουνα διάφορα.

 Τώρα όμως όλα είναι καλά. Σας περιμέναμε να κάνουμε εγκαίνια και να είστε η πρώτη που θα μπείτε μέσα και μετά εμείς, να ζήσουμε εκείνα τα χρόνια που μας στέρησαν. Ελάτε, πάμε, είμαστε όλοι τόσο χαρούμενοι. 

Ο κόσμος ξεκίνησε πάλι να χειροκροτεί καθώς η Εβελίνα και η μικρή Εβελίνα διέσχιζαν μαζί χέρι- χέρι το ουράνιο τόξο. Έφτασαν έξω από την πόρτα. 

-Δώσε μου το κλειδί, είπε η μικρή Εβελίνα στην Εβελίνα.

- Μα εγώ δεν έχω το κλειδί.

- Μέσα στη τσέπη σου το έχεις Εβελίνα. Αν είχες κοιμηθεί 2 λεπτά ακόμα το κλειδί θα ήταν στην πόρτα, δεν άντεξες όμως . Δεν πειράζει, το έχεις στην τσέπη σου πίστεψέ με. Μόνο εσύ μπορείς να αποφασίσεις αν όλα εμείς τα παιδιά θα μπούμε μέσα στο νηπιαγωγείο που τόσο πολύ μας έλειψε πριν 10 χρόνια. Θα μας ανοίξεις;

Καθώς η Εβελίνα έβαζε το χέρι της στην τσέπη γύρισε με μια κλεφτή ματιά να κοιτάξει τον κύριο από το ψυχοθεραπευτικό δωμάτιο, ο οποίος της έγνεψε ήρεμα και συγκαταβατικά. 

- Μικρή μου Εβελίνα σου χαρίζω το κλειδί γιατί εγώ δεν το χρειάζομαι πια. Αυτό το κλειδί είναι για παιδιά, κοίτα, κλειδί ροζ μήλο.

-Α, πρώτη φόρα βλέπω κλειδί σε σχήμα μήλου...και πάλι, υπάρχουν ροζ μήλα ;

- Υπάρχουν, αλλά μόνο για τα παιδιά της ηλικίας σου. Μόνο αυτές τις πόρτες ανοίγουν.

- Καλορίζικο το κτίριο, συγχαρητήρια για την υπέροχη δουλειά σας είπε ο κύριος από το ψυχοθεραπευτικό δωμάτιο. Είμαι ο διευθυντής του νηπιαγωγείου και είναι τιμή μας που η κ. Εβελίνα μαζί με την οικογένειά της παρέδωσαν το κτίριο ύστερα από 10ειας. Ξέρω τον αγώνα που έκαναν και πραγματικά το εκτιμώ απεριόριστα και τους συγχαίρω. Ο σεισμός στέρησε από τα μικρά παιδιά τόσα χρόνια την ένταξη τους στο αυτονόητο.

Αν για κάποιο λόγο λοιπόν υποψιάζεστε πως η αρχιτεκτονική είναι για εσάς, τότε αυτό αρκεί. Δεν υπάρχει άλλωστε τίποτα πιο σημαντικό από το να επιλέγουμε να ασχολούμαστε με αυτό που μας ευχαριστεί γιατί μόνο έτσι γινόμαστε ευτυχισμένοι. 

Το κτίριο βραβεύτηκε ως ένα από τα καλύτερα αρχιτεκτονικά κτίρια νηπιαγωγείων, συνειδητοποιώντας επιπλέον, ότι ο χρόνος όπου β

ρισκόμαστε μέσα σε αυτό είναι ικανός να μας κάνει ευτυχισμένους.

 Μόλις η Εβελίνα και η μικρή Εβελίνα άνοιξαν την πόρτα με το ροζ κλειδί μήλο αντίκρισαν πάνω σε όλα τα θρανία ένα ροζ μήλο. Στη έδρα, ένα πράσινο μήλο και έναν υπολογιστή.

Η αίθουσα γέμισε παιδικές χαρούμενες φωνές και η Εβελίνα πλησίασε στην έδρα. Άνοιξε τον υπολογιστή, έπαιξε το παιχνίδι με τα μήλα και για πρώτη φορά έφερε σε όλες τις σειρές κίτρινα μήλα και κέρδισε. Πήρε το πράσινο μήλο, το δάγκωσε και  γνέφοντας με τα μάτια της ψυχής της προς το μέρος του διευθυντή στο ψυχοθεραπευτικό δωμάτιο χαμογέλασε τρυφερά.

12-3-2021

Αθανασία Παπαδοπούλου