Το τέλος είναι το παν!

 

Το πρωί η 'Εμα ξύπνησε μόνη σ΄ ένα διπλό κρεβάτι φορώντας ένα καλοκαιρινό νυχτικό. Γυρίζοντας το βλέμμα της στο παράθυρο είδε χοντρές νιφάδες χιονιού στοιβαγμένες σε ένα αμάξι και γύρω τα δέντρα ντυμένα στα λευκά. Σηκώθηκε και έτρεξε στο μπάνιο. Το σπίτι της φαινόταν ξένο, το κρεβάτι, το νυχτικό όλα. Κοιτώντας τον εαυτό της στον καθρέφτη δεν μπορούσε να αναγνωρίσει το πρόσωπό της.
Ένας δίσκος έπαιζε στο πικάπ μουσική ρεγκετόν. Η Εμα βγαίνει γρήγορα απ 'το μπάνιο και άρχισε να χορεύει ξέφρενα χωρίς να σταματήσει καθόλου,
μέχρι που λιποθύμησε.
Το πρωί ξύπνησε στο πάτωμα φορώντας τις χειμωνιάτικες χνουδωτές πιτζάμες της. Έξω ο ήλιος φωτεινός έδειχνε να καίει, έτρεξε πάλι στο μπάνιο αλλά δεν υπήρχε καθρέφτης. Πλησίασε στην τζαμαρία απ΄ τη μεριά του υπνοδωματίου και χτυπώντας το τζάμι φώναξε με όλη της την δύναμη βοήθεια, μάταια όμως. Το πλήθος κόσμου που πέρναγε με καλοκαιρινά ρούχα βαδίζοντας παρέες-παρέες προς την παραλία στάθηκε αδύνατο να την ακούσει. Πήγε στο κρεβάτι και ξάπλωσε. Νύχτωσε και το μόνο φως που φαινόταν ήταν αυτό των αστεριών. Ξαφνικά μια απότομη αστραπή την ξύπνησε και η επίμονη βροχή που χτύπαγε με μανία στα τζάμια την άφησε άυπνη όλη νύχτα.
Το πρωί η Έμα σηκώθηκε κουρασμένη Μετά δυσκολίας πήγε μέχρι το μπάνιο. Βγαίνοντας απ' το μπάνιο βρέθηκε σε έναν διαφορετικό χώρο με πολύ κόσμο. Κανείς δεν μπορούσε να την δει. Άνοιξε την πόρτα και μέχρι να γυρίσει το βλέμμα της είχαν εξαφανιστεί όλοι. Η πόρτα έκλεισε απότομα!
Οι μέρες περνούσαν αδιάφορα χωρίς νόημα για την Έμα. Εγκλωβισμένη σε ένα δωμάτιο μόνη σαν να ζει σε έναν άλλο πλανήτη. Ένα ρολόι κρεμασμένο στον τοίχο ήταν το μόνο που την κατατόπιζε για το αν είναι πρωί μεσημέρι βράδυ. Και πάλι τι νόημα είχε η ώρα; τι νόημα είχε ο χρόνος; Όλα γύριζαν μέσα σε ένα δωμάτιο χωρίς ουσία. Μια καμπάνα χτυπούσε πένθιμα και καθώς γύρισε το βλέμμα της στο ρολόι κοιτώντας το κατάλαβε ότι μάλλον το ρολόι ήταν!
Τρόμαξε, έτρεξε και σκεπάστηκε με τη μάλλινη λουλουδένια κουβέρτα, εκείνη που σκεπαζόντουσαν μαζί όταν έξω χιόνιζε, έβρεχε, όταν δεν τους ένοιαζε αν είχε κακοκαιρία, όταν δεν τους ένοιαζε αν ήταν άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας. Όταν ήταν ευτυχισμένοι και ευτυχισμένη! Τώρα δεν ήξερε ποια είναι και που είναι. Είχε πάψει να ελπίζει στους ανθρώπους. Δεν μπορούσε να δει τίποτα, δεν μπορούσε να νιώσει γιατί εκείνος αποφάσισε μια μέρα να φύγει χωρίς εξηγήσεις, έτσι απλά, χωρίς να έχει το θάρρος να πει τέλος. Εξαφανίστηκε και η Έμα έμεινε μόνη της έτοιμη να τρελαθεί. Ένα πελώριο γιατί πλανιόταν στο μυαλό και στο κεφάλι της και ένιωθε ότι έχανε τα λογικά της. Τόσο οδυνηρό τέλος, γιατί;
Μεγάλες προσδοκίες μάλλον. Ναι Έμα όλοι μεγάλες προσδοκίες έχουμε γι΄ αυτό απογοητευόμαστε. Μοιάζει κάπως με το φαγητό. Την ώρα που ξεκινάς έχεις μεγάλες προσδοκίες και βάζεις όλη σου τη δημιουργικότητα, τη φαντασία. Φτάνοντας όμως στο τελικό στάδιο του ψησίματος και εν τέλει στο πιάτο σου κρίνεις αν έγινε καλό ή κακό. Αν τελικά βγήκε χάλια μετανιώνεις για το χρόνο που θυσιάσεις αλλά πιο πολύ για τις προσδοκίες που έβαλες!
Η Έμα που είχε την ορμή να δοκιμάσει, να ρισκάρει να αγαπήσει και να τολμήσει να δοθεί ολοκληρωτικά βρέθηκε όχι απλά με ένα κακό φαγητό στο πιάτο αλλά χειρότερα. Εγκλωβισμένη μέσα σ' ένα δωμάτιο, εγκλωβισμένη μέσα στον ίδιο της τον εαυτό. Μόνη και έρημη, να ακούει θλιμμένες καμπάνες αντί τους δείκτες του ρολογιού, δηλαδή να έχει παραισθήσεις. Να βλέπει κόσμο και να ουρλιάζει απ΄ το παράθυρο μήπως και κάποιος την ακούσει και κόσμος να μην υπάρχει, δηλαδή να έχει ψευδαισθήσεις.
Το μυαλό της σκεφτόταν μόνο αυτόν και εξέφραζε συγκεκριμένο αριθμό λέξεων και προτάσεων, δηλαδή είχε εμμονή της σκέψης. Κάποια στιγμή παραμιλούσε χωρίς νόημα αλλά με σωστούς συντακτικούς και γραμματικούς κανόνες, δηλαδή ασυναρτησία της σκέψης.
Όλα τα πράγματα στην ζωή τα κάνουμε για την αρχή. Για να γίνει η αρχή σε μια σχέση κάνουμε δεκάδες καραγκιοζιλίκια για να προσελκύσουμε τον άλλον. Η αρχή καθορίζει την αποτυχία ή την επιτυχία! Η ζωή μας είναι γεμάτη αρχές, ξεκινήματα και ανοιχτές πλοκές.
Και τώρα τι θα γίνει με την Έμα; Θα την αφήσουμε να τρελαθεί για έναν έρωτα που την παράτησε; Για να σκεφτούμε λίγο πως μπορούμε να την βοηθήσουμε. Να κάνει ψυχοθεραπείες. Λύση δεν υπάρχει με την ψυχοθεραπεία όσο περίεργο και να ακούγεται όμως ο στόχος δεν είναι η λύση και η επίλυση του προβλήματος, αλλά η διαδικασία που θα περάσει η Έμα και θα φωτιστούν νέοι δρόμοι κάνοντάς την πιο λειτουργική και πιο ψυχικά ανθεκτική. Αποκτώντας επίγνωση στο τι είναι αυτό που την δυσκολεύει να πάει παρακάτω.
Βουτώντας βαθιά στον εαυτό της θα καταλήξει να φτάσει στην διερεύνηση και την τελική απάντηση υπαρξιακών ερωτημάτων.
Όπως και να έχει η φροντίδα του εαυτού μας είναι η βάση για όλα και τα ψυχικά οφέλη που εισπράττουμε, είναι ένας πραγματικός θησαυρός! Οι αλλαγές που θα μας βοηθήσουν να φτάσουμε στο τέλος είναι να ανακαλύψω και να αποδεχτώ τον εαυτό μου όπως είναι, να μην καταπιέζομαι, να εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Η θεραπεία γίνεται για να πονάμε λιγότερο για τα τραύματά μας και περισσότερο για τις αλλαγές που δημιουργούνται! Όταν η ψυχή πονά παρά μόνο για να αλλάξει είναι καλό γιατί έτσι καταλήγεις να γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου!
Έμα σήκω απ ΄το κρεβάτι και πέτα τη χνουδωτή κουβέρτα που σκεπαζόσασταν μαζί. Γύρνα κοίτα το ρολόι , η ώρα είναι 8 το πρωί ο ήλιος έξω λάμπει και η ζωή ωραία. Πήγαινε με αργό βήμα και βάλε στο πικαπ την αγαπημένη σου ρεγκετόν μουσική. Κοίτα απ΄ το παράθυρο στο μπαλκόνι τη γιαγιά που σε χαιρετάει με ένα διάπλατο χαμόγελο. Χρόνια τώρα είναι καθηλωμένη στο αναπηρικό αμαξίδιο αλλά την ελπίδα δεν την έχασε. Κοίτα στο δρόμο τη μάνα που τρέχει με το μωρό αγκαλιά για να προλάβει το λεωφορείο. Κοίτα και εκείνο το κορίτσι μόνο του στο παγκάκι στην πλατεία. Κάτι διαβάζει αλλά πάει κάθε μέρα εκεί μόνη. Ναι Εμα βλέπω και εκείνο το ζευγαράκι σφιχταγκαλιασμένο και  ξέρω δεν το αντέχεις. Μεταξύ μας μου φαίνεται για "φρέσκο", ξέρεις όλα στην αρχή ρόδινα και αγαπησιάρικα!
Έμα σε παρακαλώ είναι ανάγκη να ξεπηδήσει από μέσα σου η ιδέα της ευθύνης και της επιλογής της ελευθερίας. Έτσι μόνο θα συνειδητοποιήσεις ότι η ζωή σου ανήκει και μόνο εσύ τη ζεις και κανένας άλλος.
Τι θα γίνει, θα βγεις απ΄ το δωμάτιο; Ίσα που προλαβαίνεις. Τρέξε στην πόρτα και αν δεν ανοίγει δώστης μια κλοτσιά να σπάσει. Μην την φοβάσαι την ιστορία σου όσο και αν σε πονάει, αγάπησέ την, σπάσε την πόρτα και μάθε αυτό που έχει να σου πει!
Μην πιστεύεις μόνο στην αρχή που συνήθως είναι ντυμένη με αστερόσκονη. Μεγάλη παραπλάνηση. Έλα Έμα, πάμε παρέα να ανοίξουμε την πόρτα και να πούμε παρέα
"Αγαπώ την αρχή για όσα θα αισθανθώ μα λατρεύω το τέλος γιατί μέσα απ΄ αυτό θα βγω πιο δυνατή και έτοιμη για μια καινούργια αρχή".
Ό ψυχοθεραπευτής της Έμα μαζί με όλη την ομάδα σηκώθηκαν όρθιοι και την χειροκρότησαν.
Μια κοπέλα απ΄ την ομάδα φώναξε : Το τέλος είναι το απρόβλεπτο!

 Η Κ : Το τέλος έχει το ενδιαφέρον! 

Η Μ : Το τέλος είναι η αρχή!

 Η Π: Το τέλος η αρχή είναι αλληλένδετα.
Και η Ν: Εισπνοή (αρχή) Εκπνοή(τέλος) δηλαδή αλληλένδετα.
Το τέλος είπε ο ψυχοθεραπευτής δεν είναι απαισιόδοξο. Το τέλος είναι ένα ντε φάκτο πράγμα, είναι ο μόνος βράχος. Το τέλος είναι το μόνο που θα συμβεί οπωσδήποτε και βάσει αυτού, δομείς όλη σου την ύπαρξη!

 Δεν είναι χρωματισμένο, δεν είναι αισιόδοξο ή απαισιόδοξο, δεν είναι καλό ή κακό, δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Απλά είναι.!
Επιπροσθέτως, το τέλος είναι αυτό που οριοθετεί κάθε αρχή.

 Η ζωή μας είναι γεμάτη ξεκινήματα, γεμάτη ανοιχτές πλοκές. Η κάθε μία (προσπάθεια, εμπειρία, πλοκή) καθορίζεται βάσει του τέλους της. Ένα σπουδαίο τέλος εξιλεώνει, ένα φρικτό τέλος γκρεμίζει, ένα απότομο τέλος απαιτεί, ένα προδιαγεγραμμένο τέλος δημιουργεί απόγνωση. 

Οτιδήποτε (μας) συμβαίνει, καθορίζεται από το τέλος, όχι από την αρχή του! Το τέλος επαναδιατυπώνει τα πάντα!

Είστε έτοιμοι για το τέλος; Γιατί τελικά το τέλος είναι το παν !

Αθανασία Παπαδοπούλου
4-6-2023